ul. Pstrowskiego 14D/1; 10-602 Olsztyn

89 543 60 67

513 100 313

Support@doctordent.pl

Facebook Envelope
KONTAKT

89 543 60 67

POMOC 24H/7

513 100 313

Author name: dentysta24h.olsztyn.pl

choroba odogniskowa
Choroby przyzębia, Higiena jamy ustnej, Ogólnie, Profilaktyka, Zdrowie

Cisi zabójcy – czają się w jamie ustnej !

/

Gdy zgłaszamy się do lekarza internisty, okulisty, dermatologa z różnymi dolegliwościami w osłupienie może nas wprawić wiadomość, iż powinniśmy także udać się na wizytę w swoim gabinecie stomatologicznym.  Zastanawiamy się wtedy, dlaczego? Nawet nie przypuszczamy, iż niektóre choroby, takie jak bóle głowy, stany zapalne, uszkodzenia stawów, choroby zatok, serca i układu krążenia czy też zmiany dermatologiczne mają bezpośredni związek ze stanem naszej jamy ustnej – tzw. ” cisi zabójcy “.  Naukowcy od dawna dostrzegają konsekwencje ogólnoustrojowe wynikające z zaniedbań jamy ustnej. Istotne jest, aby zdawać sobie sprawę z istnienia tego problemu oraz znać jego potencjalne, negatywne skutki, o których to powiemy więcej w dalszej części naszego artykułu. Czym są cisi zabójcy i na czym polega choroba odogniskowa? Choroba odogniskowa to zaburzenie czynności narządu (mówi się wtedy o ognisku wtórnym), która jest spowodowana stanem zapalnym innego, odległego narządu (ognisko pierwotne). Warto pamiętać, iż przyczyną powstawania ogniska zapalnego, z którego następuje rozprzestrzenianie się bakterii na cały organizm może być np. nieszczelna plomba, źle usunięte resztki korzenia, pozostałości narzędzi stomatologicznych w kanałach, torbiele, zmiany ropne w przyzębiu czy też problemy z zatokami. Wtedy też mówimy o cichych zabójcach, przyczyniających się do wielu różnych chorób odległych narządów, m.in. zapalenia wsierdzia, zniszczenia zastawek w sercu czy zapalenia kłębuszkowego nerek. Cisi zabójcy mogą być także powodem stanu zapalnego nerek, choroby wieńcowej, chorób serca, cukrzycy, problemów z zajściem w ciążę, poronień, zawału czy też słabszej odporności. Dlaczego cisi zabójcy? Odpowiedź na to pytanie jest bardzo prosta, występujące wewnątrz jamy ustnej stany zapalne nie są dokuczliwe dopóty, dopóki nasz układ immunologiczny działa w sposób prawidłowy i wygrywa walkę z drobnoustrojami. Zatem bakterie niczym cisi zabójcy czekają na właściwy moment, aby zaatakować. Wystarczy niedobór witamin, przewlekle choroby czy też antybiotykoterapia, które osłabiają naturalne mechanizmy obronne organizmu i przyczyniają się do przenoszenia drobnoustrojów, infekujących nawet bardzo odlegle narządy. Najbardziej podatne na zakażenie są: nerki, serce, wątroba, stawy, mózg i gałka oczna. Profilaktyka i higiena jamy ustnej w walce z cichymi zabójcami Zazwyczaj pojawienie się niebezpiecznych bakterii wynika z naszego zaniedbania i nieleczonych zębów- zarówno stałych, jak również mlecznych. Najpowszechniejszym problemem jest próchnica, od której bardzo często zaczynają się poważniejsze choroby zębów i przyzębia. Najbardziej narażone są osoby, które nie przykładają dostatecznej wagi do higieny jamy ustnej oraz mają złe nawyki żywieniowe, tzn. np. piją słodzone napoje, często sięgają po słodkie przekąski czy tzw. fast foody. Aby nie dopuścić do rozwoju choroby osoby te powinny regularnie chodzić na wizyty kontrolne oraz zadbać o profilaktykę (szczotkowanie zębów, nitkowanie). Nie należy się zwlekać, gdyż schorzenia w mniej zaawansowanym stadium są znacznie mniej bolesne podczas leczenia. W porę przeprowadzone usuwanie drobnych ubytków może nas uchronić przed chorobami różnych narządów, które są związane ze stanem uzębienia. Nawet nie przypuszczamy, iż przeprowadzane co pół roku oczyszczanie zębów z kamienia i osadów w znaczącym stopniu zmniejsza ryzyko zachorowań na część z tych chorób. Lokalizacja przyczyny kluczem do sukcesu Gdy w jamie ustnej rozwija się zakażenie, należy je w porę zdiagnozować i jak najszybciej usunąć. Pamiętajmy, że skutków jego niebezpiecznego oddziaływania na organizm – np. problemów z sercem, z cera czy z wątrobą, nie można pozbyć się w żaden inny sposób, jak tylko raz na zawsze eliminując ognisko choroby. Jeszcze niedawno jedynym sposobem było wyrwanie chorego zęba. Obecnie można go wyleczyć. Dzięki rozwojowi stomatologii i zastosowaniu innowacyjnych metod leczenia kanałowego, wymagającego użycia mikroskopu zabiegowego i rentgenodiagnostyki nasz chory ząb może zostać uratowany. Druga kwestia to zlokalizowanie ogniska choroby. W tym celu stomatolog korzysta z kompleksowej, bardzo dokładnej diagnostykę RTG (zdjęcia punktowe i panoramiczne), która znacznie ułatwia wykrycie zakażenia w jamie ustnej. Zastosowanie tomografu komputerowego pozwala, szybko i precyzyjnie postawić diagnozę, a tym samym lekarz może wybrać najlepszą i najskuteczniejszą metodę leczenia, bo widzi chore miejsce z każdej strony. Jak zatem widzimy, troska o stan naszej jamy ustnej powinna wynikać nie tylko z kwestii estetycznej, ale przede wszystkim być wyrazem naszej dbałości o stan całego organizmu. Wizyty kontrolne w gabinecie stomatologicznym pozwolą nam zapobiec wielu poważnym konsekwencjom.   # cisi zabójcy # bóle głowy # choroba odogniskowa # ogniska zapalne # stany zapalne # choroby jamy ustnej # stomatolog # wizyty kontrolne

abfrakcja
Estetyka uśmiechu, Higiena jamy ustnej, Profilaktyka, Różne, Zdrowie

Niepróchnicowe ubytki zębowe

/

Gdy słyszymy ubytki w zębach to od razu mamy na myśli próchnicę, która zazwyczaj jest ich główną przyczyną, jednakże powodem występowania ubytków zębowych może być także abrazja, erozja czy też abfrakcja. Niepróchnicowe ubytki zębowe wpływają na estetykę uzębienia, a nieleczone prowadzą do nadwrażliwości zębów, chorób miazgi oraz uszkodzeń mechanicznych koron. Co je powoduje i jak możemy im zapobiegać? Informacje na ten temat możecie znaleźć w naszym najnowszym artykule. Po czym można poznać niepróchnicowe ubytki zębowe? Cechą charakterystyczną tego schorzenia jest brak twardej tkanki na połączeniu szkliwa z cementem oraz brak próchnicy. Warto dodać, iż ubytki należą do trwałych i nieodwracalnych. Jak dzielimy niepróchnicowe ubytki zębowe? Wyróżniamy ubytki niepróchnicowego pochodzenia o etiologii traumatycznej ostrej i traumatycznej przewlekłej. Przyczyną tych pierwszych są urazy, szczególnie u dzieci. Wtedy też od stopnia uszkodzenia zależy rodzaj leczenia. Ubytki o etiologii traumatycznej przewlekłej dzieli się między innymi na: – abrazje (uszkodzenie zębów powstałe pod wpływem fizycznych czynników zewnętrznych), – demastykacje (utraty zębów na skutek żucia twardych pokarmów), – atrycje (ścieranie i ubytki zębów na skutek wzajemnego kontaktu zębów podczas naturalnego żucia pokarmów), – erozje (w wyniku działania kwasów – kwaśnych napoi, jedzenia lub leków; bez udziału drobnoustrojów), – resorpcje (mogą być o charakterze patologicznym lub fizjologicznym). Abfrakcja to ubytek będący efektem długotrwałego zginania korony zęba pod wpływem nieprawidłowych obciążeń zgryzowych. Zjawisko to jest obserwowane najbardziej w okolicy połączenia szkliwa i zębiny, co skutkuje powstawaniem mikrozłamań tych tkanek. Ze względu na złamania, tkanki są w tych miejscach bardziej podatne na odłamywanie, odpadające fragmenty szkliwa i zębiny wpływają na klinowaty kształt ubytku, który ma gładką i błyszczącą powierzchnię, a także ostre kąty. Abfrakcje najczęściej możemy spotkać w tylnych zębach. Ubytki abfrakcyjne zwykle zauważa się na pojedynczych zębach lub też zębach niepołożonych w swoim bliskim sąsiedztwie.  Zagrożenie wystąpienia tego typu ubytku wzrasta m.in. gdy mamy braki w naturalnym uzębieniu oraz wady zgryzu. Abfrakcje skutkują m.in. nadwrażliwością zębów oraz zapaleniami miazgi. Drugim rodzajem ubytków niepróchnicowych są abrazje. Przyczyną abrazji jest ścieranie się zębów przez twarde przedmioty i materiały. Abrazja jest najczęściej spowodowana nieprawidłową higieną jamy ustnej: stosowaniem szczoteczki do zębów o twardym włosiu oraz past do zębów o wysokim współczynniku ścieralności RDA. Pamiętamy, iż na abrazyjne ubytki są bardziej narażone osoby wykonujących określone zawody (np. muzyków grających na instrumentach dętych, szwaczki odgryzające nici, pracownicy fizyczni trzymający w ustach gwoździe, narzędzia) oraz palacze fajek czy też pracownicy biurowi gryzący długopisy podczas pracy itp. Atrycja natomiast jest efektem ścierania się tkanek twardych zębów na skutek ich wzajemnego kontaktu. Możemy mieć do czynienia z atrycją fizjologiczną, która występuje najczęściej w przypadku uzębienia mlecznego w miejscach kontaktu zębów żuchwy i szczęki oraz patologiczną– będącą następstwem niewłaściwej pozycji zębów. Czynnikiem zwiększającym prawdopodobieństwo powstawania atrycji również nałogowe, niekontrolowane zgrzytanie zębami, czyli bruksizm. W jednym z naszym artykułów wspominaliśmy o erozji kwasowej zębów, która także jest odpowiedzialna za rozwój niepróchnicowych ubytków zębowych. Erozja szkliwa to wolno postępująca, przewlekła utrata tkanek twardych zębów spowodowana działaniem czynników chemicznych, najczęściej kwasów. Erozji sprzyja m.in. dieta bogata w kwaśne napoje i owoce, stosowanie zakwaszanych środków do higieny jamy ustnej oraz choroby przewodu pokarmowego, objawiające się częstymi wymiotami (bulimia) lub cofaniem treści żołądkowych do przełyku (refluks). Ubytki erozyjne mają kształt gładkich płaskich lub półkolistych wgłębień, rozszerzających się ku obwodowi. Kto jest szczególnie narażony na niepróchnicowe ubytki zębowe? Częstotliwość pojawienia się przypadłości wzrasta z wiekiem, jednakże nie jest to regułą, gdyż niepróchnicowe ubytki mogą wystąpić już przed 35 – tym rokiem życia. Jak przebiega leczenie tego schorzenia? Lekarz po dokładnym obejrzeniu ubytków zaproponuje skuteczne metody leczenia. Jego przebieg jest uzależniony od rodzaju ubytków oraz stopnia uszkodzenia tkanek twardych zęba. Aby zakończyło się ono sukcesem pacjentom zaleca się m.in. prawidłową higienę jamy ustnej z wykorzystaniem delikatnych past do zębów i szczoteczek o miękkim włosiu, leczenie bruksizmu, uzupełnienie braków w naturalnym uzębieniu, terapię ortodontyczną oraz unikanie niektórych produktów spożywczych. Jak możemy zapobiegać ich występowaniu? Ubytki pochodzenia niepróchnicowego są zazwyczaj wynikiem występowania więcej niż jednej przyczyny, zatem ogromne znaczenie ma ich znalezienie oraz wyeliminowanie. Pamiętajmy, aby nie szczotkować zębów bezpośrednio po spożyciu kwaśnych produktów, ze względu na ułatwione ścieranie tkanek zęba. Jeśli chcemy oczyścić zęby to możemy wówczas przepłukać jamę ustną wodą lub mlekiem, dzięki czemu usuniemy większość kwasów lub też osłabimy ich działanie. Istotne jest także stosowanie odpowiednich produktów do pielęgnacji zębów. W trakcie szczotkowania zębów zwróćmy uwagę na właściwą technikę oraz aby nasza szczotka nie była zbyt twarda. Przyczyny wynikające z nieprawidłowego położenia zębów względem siebie mogą być korygowane za pomocą leczenia ortodontycznego. # niepróchnicowe ubytki zębowe # abfrakcja # abrazja# atrycja # erozja szkliwa # resorpcje # demastykacje

rozchwianie zębów
Choroby przyzębia, Różne, Usługi stomatologiczne, Zdrowie

Szynowanie zębów

/

Końcowym etapem leczenia chorób przyzębia jest szynowanie zębów. Na czym ono polega, kiedy jest ono konieczne i kiedy zakłada się szynowanie stałe, a kiedy tymczasowe? Na te i inne pytania znajdziecie odpowiedzi w naszym poradniku. Kiedy mówimy o szynowaniu zębów? Choroby przyzębia w zaawansowanym stadium objawiają się rozchwianiem zębów, wtedy też może dojść do ich utraty. Szynowanie zębów ma za zadanie unieruchomić takie „niegrzeczne” zęby. Wspomniana sytuacja występuje w przypadku nie tylko zaawansowanego stadium paradontozy, lecz również gdy zęby obluzowały się na skutek urazów mechanicznych. Szynowanie zębów, jak sama nazwa wskazuje, będzie zatem połączeniem ich za pomocą specjalnego materiału. W ten sposób zyskują stabilność – połączone zęby łatwiej mogą opierać się siłom je wyważającym, proces gryzienia i żucia rozkłada się na większą ich ilość, a wędrowanie, przechylanie czy wysuwanie się zębów zostaje skutecznie zahamowane. Szynowanie zębów jest także pomocne u osób cierpiących na bruksizm (czyli mimowolne zgrzytania zębami, zwłaszcza nocą) oraz po operacjach chirurgicznych, kiedy należy umocnić rozchwiane zęby. Jak przebiega szynowanie zębów? Rodzaje szynowania zębów Współczesna stomatologia oferuje kilka metod szynowania zębów. Po szczegółowym zapoznaniu się ze stanem jamy ustnej pacjenta, stomatolog zaprezentuje możliwe opcje i doradzi najlepszą. Szynowanie zębów może być tymczasowe lub stałe. Czym się one różnią i kiedy stosuje się wybrany rodzaj? Szynowanie tymczasowe jest zalecane po niektórych zabiegach na przyzębiu, po urazach czy w leczeniu parafunkcji narządu żucia oraz w celu ustalenia równowagi zgryzu po nałożeniu opatrunku z cementu chirurgicznego. Szynowanie stałe ma miejsce w przypadku dużych zaników kostnych, rozchwiania wielu zębów, wtedy też szyny zakładane są na długi czas. Struktura stałego szynowania polega na połączeniu ze sobą różnego rodzaju koron całkowitych, licowatych, trzyćwierciowych, półkoron, wkładów koronowych i koronowo-korzeniowych. Najtańsza i najprostsza metoda szynowania zębów opiera się na połączeniu zębów za pomocą materiałów kompozytowych światłoutwardzalnych (czyli tych stosowanych w trakcie plombowania zębów). Przed szynowaniem zęby muszą zostać osuszone i wytrawione specjalnym kwasem, następnie zakłada się system wiążący oraz kolejne porcje materiału, które są naświetlane lampą polimeryzacyjną. Zabieg jest wykonywany pomiędzy zębami od strony podniebienia lub języka. Dodatkowo można powierzchnie międzyzębowe opracować wiertłem, tworząc „zaczepy” dla materiału. Stare plomby zostaną usunięte z powierzchni zębów i te miejsca użyje się do założenia szyny. Inną metodą jest szynowanie zębów z wykorzystaniem włókna szklanego. W tym celu stosuje się specjalną tasiemkę z włókna szklanego, która za pomocą materiałów kompozytowych jest przyklejana do powierzchni językowych lub podniebiennych zębów. Zalety i wady szynowania zębów Dla pacjentów istotna jest informacja, iż szynowanie zębów nie powoduje dyskomfortu, a szyny są tak zamocowane, aby były niewidoczne z zewnątrz. Ich kolor jest też w możliwie najdokładniejszy sposób dobierany do naturalnej barwy zębów. Podczas szynowania zębów można korygować kształt uzębienia pacjenta, dzięki czemu znacznie poprawia się estetyka. Szynowanie zębów pozwala się nam dłużej cieszyć naturalnymi zębami, tym samym przesuwa się w czasie konieczność wszczepienia implantów lub wykonania ruchomych uzupełnień protetycznych. Szynowanie hamuje także rozwój chorób przyzębia. Co więcej, zabieg ten pozytywnie wpływa na samopoczucie i komfort pacjenta, dzięki niemu bez obaw można normalnie spożywać posiłki. Wadą szynowania zębów jest niestety konieczność zachowanie wyjątkowej higieny jamy ustnej oraz trudności z prawidłowym oczyszczeniem zębów. Szczeliny pomiędzy połączonymi zębami są zazwyczaj zbyt wąskie, aby można je było efektywnie czyścić nićmi dentystycznymi. Niekiedy może to skutkować rozwojem próchnicy. Dlatego nie obejdzie się bez regularnych wizyt w gabinecie stomatologicznym w celu kontroli. Kolejną wadą szynowania jest to, że raz założone szyny nie nadają się do późniejszej naprawy ani przeróbki. Czy szynowanie zębów jest bolesne? Pragniemy uspokoić – szynowanie zębów jest prawie bezbolesne. Ból możemy odczuwać jedynie, gdy stomatolog będzie opracowywał zęby wiertłem, wtedy też można poprosić o znieczulenie miejscowe. Sam zabieg trwa najczęściej od kilkunastu do kilkudziesięciu minut. Pamiętamy, iż zlekceważone i nieleczone choroby przyzębia mogą prowadzić do utraty zębów, dla gdy tylko zauważymy niepokojące objawy to koniecznie udajmy się do specjalisty.   # szynowanie zębów  # choroby przyzębia # paradontoza # bruksizm # rozchwianie zębów

mocne szkliwo
Estetyka uśmiechu, Higiena jamy ustnej, Ogólnie, Profilaktyka, Zdrowie

Remineralizacja szkliwa – jak zadbać o nasze zęby by były mocne i zdrowe?

/

W ludzkim organizmie najmocniejszą i najbardziej zmineralizowaną tkanką jest budujące zęby szkliwo. Od jego stanu zależy m.in. czy na zębach rozwinie się kamień nazębny, nadwrażliwość, a w końcowym efekcie także próchnica lub erozja szkliwa, powodujące nie tylko ubytki, lecz również konieczność usunięcia niektórych zębów. W jaki sposób możemy zadbać o nasze zęby i sprawić, aby szkliwo było mocne i silne? Na to pytanie i wiele innych znajdziecie odpowiedzi w naszym najnowszym poradniku, zapraszamy do zapoznania się z nim! Minerały jako główny budulec szkliwa Szkliwo zębów składa się w ok. 96 proc. ze składników mineralnych, które mają funkcje ochronne, oraz neutralizują działanie kwasów i niepożądany wpływ bakterii. Niestety, wysoka zawartość minerałów jest jednocześnie zaletą, jak również wadą, gdyż są one przyczyną kruchości zębów. Co to jest demineralizacja? Kiedy występuje? Tworzenie się warstwy minerałów na powierzchni szkliwa jest nazywany mineralizacją. Jej rozwój zaczyna się już w okresie rozwoju płodowego, kiedy bowiem ma miejsce formowanie się zawiązków zębów mlecznych. Gdy w naszym organizmie zaczyna brakować minerałów, np. z powodu częstej obecności kwasów, bakterii lub też nieodpowiedniej, niestarannej higieny jamy ustnej i licznych zaniedbań (nieregularne wizyty w gabinecie stomatologicznym), wtedy też mamy do czynienia z demineralizacją szkliwa. Warto pamiętać, iż raz uszkodzone szkliwo, np. w wyniku urazu mechanicznego może się już nigdy nie zregenerować. Demineralizacja jest także pierwszym etapem rozwoju próchnicy. Pozbawione głównego budulca, czyli minerałów szkliwo będzie osłabione, a zatem zęby mogą pękać, a nawet kruszyć się i łamać. Gdy zaobserwujemy niepokojące objawy demineralizacji, koniecznie należy zgłosić się do swojego lekarza, gdyż stomatologia zna ratunek – jest nim remineralizacja szkliwa. Czym jest reminalizacja szkliwa? Ponowne wbudowanie się minerałów w strukturę szkliwa jest nazywane remineralizacją. W ogromnym uproszczeniu remineralizacja szkliwa zębów to odbudowanie – wzmocnienie szkliwa, uzupełnieniu ubytków, zredukowanie nadwrażliwości oraz wygładzenie porowatej powierzchni zębów, dzięki czemu zyskują one odporność na uszkodzenia powodowane przez różnego rodzaju czynniki. Remineralizacja szkliwa przyczynia się także do utworzenia powłoki hamującej odkładanie się bakteryjnej płytki nazębnej i negatywne oddziaływanie na zęby szkodliwych substancji. Jak przebiega reminalizacja szkliwa? Aby reminalizacja szkliwa była skuteczna, należy działać od zewnątrz i od wewnątrz. W jaki sposób? Remineralizacja w gabinecie stomatologicznym bazuje na szeregu zabiegów oczyszczających zęby: stomatolog musi dokładnie usunąć nagromadzony kamień – metodą piaskowania. Następnie ma miejsce zabieg fluoryzacji, który uzupełnia poziom tego minerału w szkliwie oraz znacząco wpływa na wzmocnienie zębów. Aby przywrócić szkliwu równowagę minerałów należy także w trakcie codziennej higieny jamy ustnej używać specjalne pasty, żele oraz płyny do płukania jamy ustnej, które mają remineralizować zębów, zredukować nadwrażliwość, a także usunąć przebarwienia z powierzchni zębów. Odbudowa szkliwa nie ogranicza się wyłącznie do zabiegów w gabinecie stomatologicznym czy też właściwej higieny jamy ustnej w domu, ale także należy pamiętać o racjonalnym, zdrowym odżywianiu się i diecie, która będzie miała na celu wzmocnienie szkliwa od wewnątrz. Jakie produkty należy spożywać, aby wzmocnić szkliwo? Pierwiastkiem, który sprawia, iż szkliwo jest twarde jest wapń. Zmniejsza on także ryzyko rozwoju próchnicy i paradontozy. Jeśli chcemy wzmocnić zęby należy jeść nabiał, sardynki, zielone warzywa takie jak jarmuż lub brokuły, sezam, oraz pastę tahini. Fosfor, tak jak wapń, chroni szkliwo i wspiera proces remineralizacji. Można go znaleźć w tuńczyku, indyku, wołowinie, brązowym ryżu, nasionach słonecznika, ziemniakach. Magnez razem z wapniem wzmacnia zęby. Źródłem magnezu są zielone warzywa liściaste np. szpinak, orzechy, produkty pełnoziarniste, rośliny strączkowe. Aby w jamie ustnej nie rozwijały się infekcje oraz nie odkładała się płytka na zębach, należy spożywać produkty bogate w żelazo, takie jak: wątróbkę, owoce morza, tofu, fasola, nasiona dyni i sezamu, sardynki. Kolejnym skutecznym sprzymierzeńcem w walce z bakteriami i płytką nazębną jest cynk.  Znajduje się on w orzechach nerkowca, wołowinie, wieprzowinie, ciecierzycy. Za proces wchłaniania wapnia jest odpowiedzialna witamina D. Niedobór tej kluczowej witaminy, zwłaszcza u dzieci, może przyczynić się do zaburzeń gospodarki wapniowo-fosforowej, a zatem także spowodować rozwój krzywicy. Najlepszym źródłem wit. D są żółtka jaj, wołowina, olej z wątroby dorsza, owoce morza oraz promieniowanie słoneczne. Nie możemy także zapominać o witaminie A, która usprawnia prawidłowy przepływ śliny, a tym samym rozwój bakterii w jamie ustnej. Znajdziemy ją w wątróbce, tranie i olejach z ryb, zielonych warzywach liściastych, żółtych i pomarańczowych warzywach, pełnotłustym mleku. Profilaktyka W zachowaniu zdrowych zębów i mocnego szkliwa pomoże także codzienna higiena jamy ustnej, bowiem zredukuje ona ryzyko powstawania płytki oraz próchnicy. Więcej informacji na temat prawidłowej higieny jamy ustnej można znaleźć w naszych innych materiałach: o nitkowaniu, o prawidłowym szczotkowaniu zębów oraz o tym, jak dbać o zęby.   # remineralizacja szkliwa # nadwrażliwość zębów # próchnica # demineralizacja # fluoryzacja # erozja szkliwa # piaskowanie zębów

kiretaż kieszonek dziąsłowych
Choroby przyzębia, Estetyka uśmiechu, Higiena jamy ustnej, Usługi stomatologiczne, Zdrowie

Kiretaż może uratować twoje zęby

/

Na łamach naszego poradnika wielokrotnie wspominaliśmy, jakie poważne konsekwencje może nieść ze sobą nieprawidłowa, niestaranna higiena jamy ustnej. Tym razem pragniemy zaprezentować, czym jest kiretaż, w jakich sytuacjach konieczne jest przeprowadzenie takiego zabiegu i jakie zalecenia pozabiegowe należy przestrzegać. Zapraszamy do zapoznania się z materiałem. Co to jest kiretaż? Kiretaż to zabieg, który jest niezbędny w przypadku zaawansowanej choroby przyzębia. Polega on na oczyszczeniu kieszonek dziąsłowych, pogłębiających się w wyniku rozwoju paradontozy w szczelinie między dziąsłem a zębem. W jego trakcie zostają usunięte kamień, gromadzący się w kieszonce oraz ziarniny z korzenia, których obecność powoduje zapalenie przyzębia. Dzięki temu przyczyna infekcji zostaje całkowicie wyeliminowana, rany się goją, a osłabiona warstwa nabłonka powoli zaczyna się regenerować. Zabieg jest przeprowadzany w znieczuleniu miejscowym. Jakie są rodzaje kiretażu? Wyróżniamy dwa rodzaje kiretażu: – kiretaż zamknięty – wykonywany u pacjentów z głębokością kieszonek nieprzekraczającą 5 mm. Zabieg odbywa się w znieczuleniu miejscowym. W jego trakcie nie nacina się dziąsła oraz nie jest konieczne odwarstwienie płata śluzówkowego. – kiretaż otwarty – zabieg chirurgiczny wykonywany w przypadku kieszonek powyżej 5 mm. Lekarz musi naciąć dziąsło i preparować płat dziąsłowy tak, aby została odsłonięta powierzchnia korzenia oraz głębiej położone tkanki. Następnie odbywa się dokładne oczyszczenie zmienionych tkanek oraz korzenia. Finalnie, stomatolog przemieszcza powstały płat na swoje miejsce i zaszywa ranę. Zabieg także jest wykonywany w miejscowym znieczuleniu.  Jak przebiega zabieg? Do zabiegu stomatolog używa specjalnego przyrządu tzw. kiretu, który usuwa zapalnie zmienione tkanki oraz biofilm bakteryjny zalegający w kieszonce dziąsłowej. Przed kiretażem lekarz musi oczyścić powierzchnię korzenia z kamienia i płytki nazębnej (jest to zabieg SRP). Celem obu zabiegów jest możliwie całkowite oczyszczenie kieszonki i powierzchni korzenia z bakterii oraz usunięcie zapalnie zmienionych tkanek kieszonki dziąsłowej. Oznacza to, iż zostaną także zniwelowane miejsca zalegania płytki nazębnej. Kiretaż sprawia, iż oczyszczona kieszonka dziąsłowa może się w końcu wygoić, z czasem pokryje się także nowym niezmienionym zapalnie nabłonkiem. Pamiętajmy jednak, iż uszkodzone w wyniku zapalenia dziąsło nie odbuduje się, a dostrzegalne recesje dalej pozostaną. Zabieg kiretażu otwartego wiąże się także z koniecznością usunięcia szwów (po około 7-10 dniach). Jakie dolegliwości możemy odczuwać po kiretażu? Po ustąpieniu znieczulenia mogą pojawiać się następujące objawy: – w efekcie kiretażu otwartego pacjenci mogą zaobserwować niewielki obrzęk oraz przebarwienie wargi i/lub policzka, ponadto dyskomfort będzie powodować chwilowa utrata czucia dziąsła w operowanej okolicy, a także niewielkie ilości krwi w ślinie. – kilka dni po zabiegu możemy odczuwać dużą nadwrażliwość zębów, które będą silnie reagować na ciepłe oraz zimne napoje. Co więcej, w niektórych przypadkach mogą one także wykazywać tymczasową zwiększoną ruchomość. Zalecenia po zabiegu         Jeśli zależy nam, aby jak najszybciej wrócić do zdrowia to koniecznie należy przestrzegać następujących zaleceń stomatologa: – Unikajmy gwałtownego schylania głowy, gdyż wtedy ma miejsce przekrwienie dziąseł. – Postarajmy się utrzymać niższe ciśnienie krwi, jest to o tyle ważne, iż dzięki temu zostaje przyspieszone gojenie. Warto jeden dzień po zabiegu przeznaczyć na relaks i odpoczynek. – Regularnie i zgodnie z instrukcją przyjmujmy leki przeciwbólowe i antybiotyki. Pierwszą tabletkę przeciwbólową zażyjmy jeszcze przed ustaniem znieczulenia. Pod żadnym pozorem nie stosujmy aspiryny jako leku przeciwbólowego! – Aby zminimalizować obrzęk możemy stosować zimne okłady. Przykładamy je na 15 minut i następnie robimy dłuższą przerwę. – Unikajmy picia alkoholu i palenia papierosów przez 48 godzin od zabiegu. – Przez pierwsze 7 dni należy spożywać półpłynne, miękkie pokarmy. Pamiętajmy, aby unikać żucia aż do chwili usunięcia szwów po stronie operowanej. Higiena jamy ustnej po zabiegu Chorzy, u których miał miejsce zabieg kiretażu bezwzględnie muszą zadbać o higienę jamy ustnej. Do mycia i szczotkowania zębów należy początkowo używać specjalnej, bardzo miękkiej szczoteczki – jest ona dedykowana osobom po zabiegach chirurgicznych. Zwróćmy uwagę, aby szczotkować wyłącznie korony zębów. Dziąsła można delikatnie masować dopiero po 10- 14 dniach od przeprowadzenia kiretażu. Zaleca się także płukanie ust 3 razy na dzień, aby nie dopuścić do gromadzenia się resztek pokarmów. Nie należy stosować nici dentystycznych, irygatora i szczoteczek międzyzębowych przez co najmniej 6 tygodni od daty zabiegu (ich działanie może spowodować o rozejście się szwów, założonych na dziąsło).   # kiretaż # kiretaż kieszonek dziąsłowych # kiretaż zamknięty # kiretaż otwarty # zapalenie przyzębia # paradontoza

Ogólnie, Zdrowie

Leki, które szkodzą na zęby

/

Gdy boli nas głowa, jesteśmy przeziębieni czy też chorujemy na jakąś przewlekłą dolegliwość musimy przyjmować określone leki, które nie tylko łagodzą objawy, przynoszą ulgę, ale niestety mają także efekty uboczne – negatywnie wpływają na stan naszej jamy ustnej, powodując m.in. owrzodzenia jamy ustnej czy odwapnienie szkliwa. Na co należy uważać przyjmując leki stosowane w m.in. terapii nowotworów, nadciśnienia, przeciwbólowe, antydepresyjne, przeciwalergiczne, a nawet lekarstwa przeciwgrypowe? Na to pytanie odpowiemy w naszym artykule. Słodkie syropy a próchnica Jedną z najpowszechniejszych chorób zębów jest próchnica. Spożywanie produktów bogatych w cukier, np. słodyczy przyczynia się do jej rozwoju, jednakże także długotrwałe stosowanie słodzonych leków może niszczyć nasze zęby. Czytając ulotkę informacyjną zazwyczaj zapoznajemy się ze skutkami ubocznymi, ale nie zwracamy uwagi na skład leku, a przecież w składzie wielu produktów leczniczych m.in. suplementów, witamin, tabletek do ssania na gardło, a przede wszystkim syropów na kaszel, znajdziemy dodatek cukru, substancji słodzących i słodzików, np. sacharozę, sukralozę, pochodną sacharozy, syrop glukozowy, miód, sorbitol lub Acesulfam K. Niebezpieczne są zwłaszcza słodkie syropy oraz tabletki do ssania. Syrop zawiera dużo cukru, a ze względu na gęstą konsystencję z łatwością osadza się na zębach, z których później trudno się jest go pozbyć. Tabletki natomiast mają długotrwały kontakt z zębami. Co zatem należy zrobić w takiej sytuacji? Możemy porozmawiać z lekarzem i poprosić o bezcukrowe zamienniki leków. Jeśli już używamy produkty zawierające cukier to pamiętamy, aby tuż po zażyciu umyć zęby lub przepłukać ust wodą – jest to istotne zwłaszcza w przypadku dzieci i młodzieży, gdyż ich zęby są one bardziej narażone na próchnicę z racji słabiej zmineralizowanego szkliwa. Leki do inhalacji Naukowcy twierdzą także, iż część leków do inhalacji, które zawsze mają pod ręką astmatycy także sprzyja rozwojowi próchnicotwórczych bakterii oraz obniża pH w jamie ustnej, a zatem zostaje znacznie przyspieszona erozja szkliwa. Po aplikacji leku na zębach osadza się proszek, przyczyniający się do powstawania ubytków. Leki inhalacyjne mogą także doprowadzić do kandydozy jamy ustnej. Kandydoza objawia się m.in. białym nalotem na ustach i błonach śluzowych jamy ustnej, pieczeniem oraz owrzodzeniem. Aby uniknąć niepożądanych efektów działania leków, to po każdym użyciu inhalatora należy przepłukać usta. Antybiotyki z tetracykliną Kolejną grupą leków wywołujących problemy z zębami są antybiotyki, zawierające tetracyklinę. Tetracyklina jest bardzo silnym lekiem przeciwbakteryjnym, np. często stosowana przez osoby z trądzikiem. Jej osadzanie się na szkliwie powoduje powstawanie trudnych do usunięcia przebarwień. Ale to nie wszystko, bowiem tetracyklina zaburza działanie flory bakteryjnej w jamie ustnej, przez co mogą rozwijać się afty, a nawet drożdżyce (towarzyszą im nadżerki i owrzodzenia). Jeśli zaobserwujemy u siebie niepokojące objawy i przyjmowaliśmy lub przyjmujemy leki z tetracykliną to nie warto zwlekać z wizytą w gabinecie stomatologicznym. Zbyt późna reakcja może spowodować, iż groźne patogeny przemieszczą się do układu pokarmowego, gdzie wywołają znacznie większe spustoszenie. Wtedy zwykłe zatrucie będzie naszym najmniejszym zmartwieniem. Leki powodujące suchość w ustach Ślina chroni tkanki jamy ustnej przed rozwojem bakterii, jej brak może przyczynić się powstawania próchnicy i paradontozy. Wraz z wiekiem wzrasta suchość w jamie ustnej, kserostomia może być także wynikiem przyjmowania jednego z ponad 400 leków, m.in. leków przeciwhistaminowych, leków stosowanych w terapii choroby Parkinsona, Alzheimera, leków przeciwdepresyjnych, leków przeciwpsychotycznych, niektórych leków na nadciśnienie czy choroby serca np. inhibitory konwertazy angiotensyny (ACEI), inhalatorów stosowanych w chorobach dróg oddechowych, izotretynoiny stosowanej w terapii trądziku, leków przeciwwymiotnych i łagodzących mdłości np. hioscyna stosowana przy chorobie lokomocyjnej. Gdy musimy zażywać takie leki pamiętajmy, aby mieć zawsze ze sobą butelkę wody, by nawilżyć jamę ustną oraz gumę do żucia, która stymuluje wydzielanie śliny. Leki stosowane w trakcie chemioterapii Pacjenci w trakcie chemioterapii przyjmujący leki zawierające 5-fluorouracyl i metotreksat mają zwiększone prawdopodobieństwo zachorowania na zapalenie błony śluzowej jamy ustnej. Choroba ta charakteryzuje się obrzękiem jamy ustnej oraz języka, krwawieniem, bólem, pieczeniem lub trudnościami w jedzeniu. Ponadto medykamenty te mogą wywoływać owrzodzenia jamy ustnej. Przyczyną owrzodzeń będą także te środki, które w swoim składzie mają penicylinę, fenytoinę, sulfonamidy, streptomycynę, czy też zwykłą aspirynę. Leki a przebarwienia zębów W artykule poświęconym przebarwieniom zębów wspominaliśmy, iż kolor naszych zębów może ulec zmianie po przyjmowaniu niektórych leków. Grupą szczególnie narażoną na przebarwienia są pacjenci, stosujący preparaty z zawartością żelaza w formie płynnej oraz antybiotyki oparte na tetracyklinie lub doksycyklinie (używane przeważnie przy schorzeniach laryngologicznych np. niektórych infekcjach dróg oddechowych występujących powszechnie w sezonie jesienno-zimowym). Leki te mogą doprowadzić do pojawienia się trwałych przebarwień zębów, trudnych do zlikwidowania szaro-brązowych lub żółtych smug. Na brązowo lub żółto barwią zęby takie leki jak: amoksycylina + kwas klawulanowy używane w leczeniu zakażeń bakteryjnych, chloroheksydyna o działaniu antyseptycznym oraz zbyt duże ilości fluoru. Zielonkawe lub niebiesko-zielone smugi może pozostawić, np. cyprofloksacyna o działaniu bakteriobójczym. Pierwotny, śnieżnobiały uśmiech przywróci nam dopiero zabieg profesjonalnego wybielania. Przerost dziąseł Długotrwała farmakoterapia wpływa nie tylko na stan zębów, ale także w jej wyniku może dochodzić do lekopochodnego przerostu dziąseł, prowadzącego do chorób przyzębia m.in. paradontozy. Wśród tych leków są fenytoina (stosowana w leczeniu padaczki), cyklosporyna (lek immunosupresyjny stosowany po przeszczepach narządów) czy blokery kanału wapniowego zażywane w terapii nadciśnienia tętniczego krwi. Warto dodać, iż przerost dziąseł w większym stopniu dotyczy mężczyzn niż kobiet. Profilaktyka Gdy chcemy uniknąć niepożądanych skutków przyjmowania jakiegokolwiek leku koniecznie skontaktujmy się z naszym stomatologiem, który udzieli nam wskazówek jak dbać o zęby. Wielu problemów możemy zaradzić – wystarczy przestrzegać podstawowych zasad higieny. W ostateczności możemy także poprosić o zamianę leków na inne, przyjaźniejsze dla stanu naszej jamy ustnej.   # leki # antybiotyki # kserostomia # kandydoza jamy ustnej # odwapnienie szkliwa # próchnica # tetracyklina #  zapalenie błony śluzowej # owrzodzenia jamy ustnej

pusty zębodół
Chirurgia stomatologiczna, Choroby przyzębia, Ogólnie, Profilaktyka, Zdrowie

Suchy zębodół czyli możliwe powikłania po usunięciu zęba

/

Zazwyczaj po zabiegu ekstrakcji zęba gojenie się zębodołu przebiega bez utrudnień i powikłań. Niestety, u 1-5% pacjentów mogą wystąpić nieprzyjemne i bardzo bolesne dolegliwości potocznie nazywane suchym zębodołem lub pustym zębodołem. Na czym on polega, jakie są jego objawy i w jaki sposób można zapobiec jego wystąpieniu? Na te i inne pytania znajdziecie odpowiedzi w naszym artykule. Co to jest suchy zębodół? Suchy zębodół lub inaczej pusty zębodół to inne określenie na poekstrakcyjne zapalenie zębodołu. Pusty zębodół zazwyczaj powstaje po usunięciu zębów trzonowych dolnych, ale pamiętajmy, że może pojawiać się w każdej lokalizacji. Choroba ta częściej dotyczy kobiet niż mężczyzn. Najczęściej mamy z nią do czynienia u pacjentów, którzy przekroczyli 40 rok życia. Kiedy powstaje suchy zębodół? W trakcie ekstrakcji zęba stomatolog wykonuje szereg czynności, mających na celu usunięcie zęba lub tego, co z niego zostało. W trakcie zabiegu zostaje przerwana ciągłość błony śluzowej, a w miejscu usuniętego zęba tworzy się rana. W warunkach fizjologicznych zębodół po usuniętym zębie wypełnia się krwią, która następnie tężeje, stając się skrzepem. Skrzeplina pełni funkcję naturalnego opatrunku ochraniającego ranę. Podczas gojenia wewnątrz skrzepu stopniowo dochodzi do odtworzenie ciągłości kości oraz błony śluzowej. W niektórych przypadkach cały proces zostaje zaburzony, co skutkuje powstaniem schorzenia nazywanego właśnie suchym zębodołem lub inaczej pustym zębodołem. Jakie są symptomy? Objawia się on po ok. 2-3 dniach, wtedy też pierwszą oznaką jest ból zęba. Początkowo jest on znośny, z czasem przybiera na sile, stając się bardzo uciążliwy. Ból może promieniować w kierunku ucha lub skroni. Czasem chorzy narzekają na nieprzyjemny zapach w ustach oraz skarżą się na zaburzenia smaku. Warto także dodać, iż bolesne dolegliwości skutecznie uniemożliwiają prawidłowe przyjmowanie pokarmów. Po ekstrakcji zęba w pustym zębodole wewnątrz może nawet być widoczna kość, odsłonięta kość jest wrażliwa na najmniejszy dotyk. Czasem jednak jest ona przykryta nekrotyczną tkanką ziarninową. Chorzy nie przejawiają żadnych objawów ogólnych tj. podwyższonej temperatury ciała czy objawów grypopodobnych. Dodatkowymi objawami może być także nadmierna produkcja śliny oraz powiększone węzły chłonne. Przyczyny występowania poekstrakcyjnego zapalenia zębodołu Postawanie suchego zębodołu nie jest do końca wyjaśnione.  Niektórzy dentyści twierdzą, iż suchy zębodół ma związek z rozwojem bakterii w miejscu ekstrakcji, choć nie jest to typowa choroba infekcyjna. Niewytworzenie się skrzepu w ranie może bezpośrednio wynikać z nieprzestrzegania zaleceń poekstrakcyjnych. Gdy za wcześnie zjemy posiłek lub będziemy płukać jamę ustną to może dojść do wypłukania skrzepu. Prawdopodobieństwo wystąpienia pustego zębodołu zwiększa także: – palenie papierosów, – wystąpienie powikłań w czasie ekstrakcji, – infekcje w obrębie jamy ustnej, – zaburzenia związane z krzepliwością krwi, – zaburzenia hormonalne, immunologiczne, – nieprawidłowa dieta, niedobory żywieniowe i witaminowe, – brak staranności w kwestii higieny jamy ustnej. U kogo może wystąpić suchy zębodół? Tak jak wspomnieliśmy na początku, suchy zębodół dotyczy znacznie częściej kobiet niż mężczyzn, jak twierdzą naukowcy ma to związek z wpływem estrogenu na krzepliwość krwi. Na wystąpienie tej dolegliwości są także narażeni: palacze, nosiciele wirusa HIV, chorzy na miażdżycę, cukrzycę oraz osoby z niedoborem witamin i niedożywione. Leczenie suchego zębodołu W momencie, gdy przez kilka dni po ekstrakcji zęba będziemy odczuwać ból to koniecznie udajmy się do swojego dentysty, który zaproponuje odpowiednie leczenie. Stomatolog w pierwszej kolejności będzie zwracał uwagę na zwalczenie bólu. Jeżeli zażywanie środków przeciwbólowych dostępnych bez recepty nie przynosi efektów, to specjalista może zdecydować o przepisaniu leku na receptę o większej skuteczności. Kolejny krok to oczyszczenie rany z zalegających w niej zanieczyszczeń. W tym celu stosuje się delikatne płukanki chorego zębodołu odpowiednimi roztworami (np. roztwór soli fizjologicznej lub wodorowęglanu sodu). Po wyczyszczeniu stomatolog może zaaplikować do pustego zębodołu lek o działaniu przeciwzapalnym i przeciwbólowym. Rana musi zostać zabezpieczona opatrunkiem przypominający ten, jaki jest zakładany po ekstrakcji zęba. Nie należy zaprzestawać płukania – możemy z niego zrezygnować dopiero, aż objawy bólowe zaczną ustępować. Leczenie trwa zwykle około 7-10 dni. W przypadku bakteryjnego zakażenia zębodołu lekarz może zdecydować o wdrożeniu antybiotykoterapii. Higiena jamy ustnej to priorytet Warto zaznaczyć, iż ogromną rolę odgrywa zaangażowanie pacjenta i jego dbałość o zęby. Należy utrzymywać prawidłową higienę jamy ustnej, przede wszystkim dbać o okolicę chorego zębodołu. Obowiązkowe jest szczotkowanie zębów i delikatne płukanie jamy ustnej. Przydatne mogą być również gotowe roztwory do płukania jamy ustnej, jak i ziołowe napary np. z rumianku. Jak zapobiegać wystąpieniu tej dolegliwości? Odpowiedź na to pytanie jest oczywista- należy po prostu surowo przestrzegać wszystkich zaleceń poekstrakcyjnych, które otrzymamy od lekarza. Przede wszystkim, przez 2 pierwsze godziny bezpośrednio po zabiegu nie należy nic jeść ani pić. W dniu, w którym mamy mieć zabieg postarajmy się wystrzegać spożywania gorących potraw i napojów, a konsumowane pokarmy powinny mieć miękką, papkowatą konsystencję. Płukanie jamy ustnej może być wykonywane dopiero w 3 dobie po ekstrakcji. Nałogowi palacze także powinni zrezygnować z palenia minimum przez 24 godziny od zabiegu, gdyż palenie utrudnia gojenie się ran oraz przyczynia się do powstawania suchego zębodołu.   # suchy zębodół  # pusty zębodół # ból zęba # ekstrakcja zęba # wyrwanie zęba  # zapalenie kości zębodołu # gabinet stomatologiczny  

erozja szkliwa
Estetyka uśmiechu, Higiena jamy ustnej, Profilaktyka, Zdrowie

Kwaśne napoje wrogiem zdrowych zębów?

/

Latem, gdy żar leje się z nieba spożywamy więcej napojów, w tym ogromną popularnością cieszą się różnego rodzaju kwaśne napoje: herbaty owoce czy wody smakowe, które niestety mogą przyczynić się do niszczenia szkliwa. O czym należy pamiętać wybierając napoje oraz jak unikać erozji szkliwa? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie w naszym artykule. Kwaśne napoje zdrowe, ale niekoniecznie bezpieczne dla zębów Osoby świadomie odżywiające się z pewnością kupują różnego rodzaju herbaty owocowe, są one bowiem doskonałym źródłem witamin, zwłaszcza witaminy C, która wzmacnia odporność. Po wody smakowe natomiast chętnie sięgają osoby odchudzające się, którym zwykła woda nie przypadła do gustu. Wybierając kwaśne napoje musimy także uważać, gdyż choć z jednej strony wpływają na poprawę naszej odporności, dostarczają witamin, to z drugiej niszczą szkliwo. Opublikowany na łamach “British Dental Journal” artykuł ostrzega przed nadmiernym spożywaniem kwaśnych napojów. Naukowcy z King’s College London Dental Institute udowodnili, iż popijanie kwaśnych napojów pomiędzy posiłkami oraz powolne ich sączenie zwiększa ryzyko wywołanej przez kwasy erozji szkliwa. Jak wskazało badanie, osoby, które dwa razy dziennie piły pomiędzy posiłkami na przykład wodę z plasterkiem cytryny czy gorącą herbatkę owocową były aż 11 razy bardziej narażone na erozję szkliwa niż ci, którzy tego nie robili. Badacze wzięli pod lupę dietę 300 osób, które miały poważne uszkodzenia szkliwa. Erozja szkliwa może być spowodowana spożywaniem: soków owocowych, herbatek owocowych, alkoholi (zwłaszcza wina), wód smakowych, napojów słodzonych, ale także napojów dietetycznych oraz produktów marynowanych w occie. Aby zadbać o zdrowie zębów należy zastąpić je: zwykłą wodą, herbatą, kawą, mlekiem oraz wodą gazowaną. Czy zatem musimy całkowicie zrezygnować z kwaśnych napojów? Niekoniecznie, gdyż kwasy w nich występujące nieco tracą na swoje sile, gdy te napoje pijemy nie między posiłkiem, ale w trakcie jedzenia. Zasadowy odczyn śliny zostaje wtedy częściowo zneutralizowany i zagrożenie maleje dwukrotnie w porównaniu z kwaśnymi napojami wypijanymi między posiłkami. Doskonałymi neutralizatorami są także niektóre produkty spożywcze – np. ser. Jeśli chcemy ochronić nasze zęby możemy także pić kwaśne napoje przez słomkę. Najbardziej szkodliwe jest bowiem powolne sączenie napoju (przez ponad 5 minut) lub też przetrzymywanie go w ustach przed połknięciem. Kiedy mówimy o kwasowej erozji szkliwa? W wyniku długotrwałego działania kwasów następuje erozja szkliwa, czyli powierzchowna utrata tkanek twardych zębów. Kwasy mogą być dostarczane przez pożywienie lub też być rezultatem choroby. Powstałe w ten sposób ubytki są płaskie, o zaokrąglonych brzegach, najczęściej pojawiają się na powierzchniach policzkowych lub przedsionkowych zębów. Przeprowadzone badania przez prof. dr hab. Danutę Waszkiel z Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku, wykazały, iż kwasowa erozja szkliwa dotyczy blisko 30% osób, choć jej występowanie jest zależne od wieku. Najniższy odsetek pacjentów z kwasową erozją szkliwa stwierdzono w grupie wiekowej 35-44 lata (6,11%), zaś najwyższy – w grupie wiekowej 18-24 lata (33,33%). Kwasowa erozja szkliwa jest spowodowane przede wszystkim spożywaniem takich produktów jak: soki owocowe (pomarańczowy, cytrynowy, grejpfrutowy oraz jabłkowy), świeże owoce (cytrusy, porzeczki, wiśnie, czereśnie, rabarbar) i warzywa (szczaw, brukselka, szparagi, brukiew), herbata owocowa, wino (zwłaszcza białe), napoje gazowane, izotoniczne oraz energetyczne. Produkty te zawierają w sobie kwasy o pH poniżej 4,5 – jest to granica, poniżej której hydroksyapatyty, czyli związki chemiczne budujące szkliwo, rozpuszczają się. Dodatkowo, uszkodzeniu może ulegać także zębina między- i okołokanalikowa. Co może jeszcze niszczyć szkliwo? Oprócz picia kwaśnych napojów negatywny wpływ na stan naszego szkliwa ma także: – mycie zębów tuż po zjedzeniu kwaśnych warzyw i owoców (kwasy organiczne w nich zawarte rozmiękczają szkliwo, a szczotkowanie jeszcze bardziej je uszkadza). – zawierająca duże ilość węglowodanów (np. słodycze) niewłaściwa dieta. – refluks żołądka, objawia się on cofaniem się treści żołądkowej do przełyku, a zawarte w niej kwasy rozmiękczają szkliwo. – zgrzytanie zębami (bruksizm) przyczynia się do nadmiernego ścierania się szkliwa przede wszystkim na powierzchniach żujących zębów. – nieprawidłowa higiena jamy ustnej – zbyt intensywne szczotkowanie zębów przy użyciu szczoteczki o twardym włosiu, a także pasty o wysokim współczynniku ścieralności. – wady zgryzu. Jak dbać o szkliwo? Zapobieganie kwasowej erozji szkliwa Aby zminimalizować ryzyko uszkodzeń szkliwa wystarczy przestrzegać kilku prostych zasad. Z diety należy wyłączyć słodycze i gazowane kolorowe napoje, a kwaśne soki (mają one sporo witamin, więc nie trzeba z nich zupełnie rezygnować) – pić przez słomkę. Po kwaśnym posiłku z myciem zębów lepiej odczekać około 30 minut, a do szczotkowania wybierać szczoteczki o miękkim włosiu oraz pasty o niskim współczynniku ścieralności RDA. Jeśli szkliwo jest narażone na uszkodzenia z powodu choroby, np. refluksu lub bruksizmu, należy koniecznie rozpocząć ich terapię. Stomatolog z pewnością poleci także wzmacnianie szkliwa. W tym celu przeprowadza się np. fluoryzację,  polegającą na nałożeniu preparatów zawierający określone stężenie fluoru. Fluor nie tylko wzmacnia szkliwo, ale także uodparnia je na działanie szkodliwych kwasów oraz zaktywizuje produkcję nowych kryształków szkliwa. Na co dzień możemy także stosować pasty i płukanki z fluorem.   # kwaśne napoje # zdrowie zębów # herbaty owocowe # wody smakowe # erozja szkliwa # kwasy organiczne # refluks # próchnica # stomatolog # fluoryzacja

choroba metaboliczna
Choroby przyzębia, Estetyka uśmiechu, Higiena jamy ustnej, Ogólnie, Różne, Zdrowie

Cukrzyca a leczenie stomatologiczne

/

Zapewne każdy z nas zna serię dowcipów, która zaczyna się słowami: „przychodzi baba do lekarza”, nasz dzisiejszy artykuł zaczynamy w podobny sposób – przychodzi cukrzyk do stomatologa… Opowieść ta jednak nie będzie żartem, a raczej jej zadaniem jest skłonienie osób chorych na cukrzycę, aby zwracały baczną uwagę na stan swojej jamy ustnej. Jak wygląda leczenie stomatologiczne u takich pacjentów oraz w jaki sposób gabinet stomatologiczny powinien przygotować się na ich wizytę? Na te i inne pytania znajdziecie poniżej odpowiedzi. Cukrzyca – ogólna definicja choroby Cukrzyca jest chorobą metaboliczną, w trakcie której występuje hiperglikemia (podwyższony poziom cukru we krwi). Taki stan jest spowodowany wadliwą produkcją lub działaniem insuliny. Ze względu na jej przyczynę i przebieg określa się różne typy (m. in. cukrzyca ciążowa). Jak podają statystyki, co czwarty Polak żyje z tą chorobą, zatem wcześniej czy później będzie musiał odwiedzić gabinet stomatologiczny. Strach dentystów przed leczeniem diabetyków Zdarza się, iż dentyści boją się leczyć diabetyków. Wynika to z ewentualnego,  niespodziewanego wahania poziomu cukru we krwi, omdleń i innych komplikacji, szczególnie podczas poważniejszych zabiegów. Jest to niesłuszna opinia, gdyż w przypadku leczenia stomatologicznego chory może prosić swojego diabetologa o wystawienie zaświadczenia o braku przeciwwskazań do zabiegów stomatologicznych, znieczuleń, czy leczenia kanałowego, dzięki czemu stomatolog zyska pewność, iż może swobodnie i bez stresu wykonywać swoją pracę. Oczywiście, jak zapewniają specjaliści, poziom cukru pod wpływem stresu może się zwiększyć, jednak nie na tyle, aby mogło to zabić pacjenta. Cukrzyca a choroby jamy ustnej Osoby chorujące na cukrzycę są bardziej narażeni na choroby jamy ustnej. Co więcej, to właśnie stomatolog jako pierwszy (zanim zostaną przeprowadzone badania krwi) może zdiagnozować cukrzycę na podstawie pewnych oznak. Zalicza się do nich m.in. nieświeży oddech, choroby dziąseł i zwiększoną suchość lub grzybice błon śluzowych jamy ustnej. Kolejnym sygnałem są też trudno gojące się rany po usunięciu zęba lub innych zabiegach chirurgii szczękowej. Dentysta, którego obowiązkiem jest zbadanie nie tylko samego uzębienia, ale także stanu całej jamy ustnej, na podstawie wcześniejszych objawów może skierować pacjenta na właściwe badanie u innego specjalisty. Inne objawy tej choroby Utrzymujący się przez cały czas wysoki poziom cukru we krwi powoduje, iż bardzo często dochodzi do zakażeń grzybami drożdżopodobnymi Candida Albicans, którym sprzyjają też zmiany naczyniowe i upośledzona odporność organizmu. Pierwszym niepokojącym sygnałem zakażenia jest pojawiający się na języku biały nalot, który z czasem roznosi się nawet na przełyk i gardło. W obrębie zainfekowanych tkanek występuje ból i pieczenie, niekiedy może dość nawet do bolesnych owrzodzeń. Ponadto, diabetycy skarżą się na nawracające zapalenie kącików ust, które jest często powikłane zapaleniem grzybicznym. Powikłaniem cukrzycy jest również zapalenie dziąseł. Stają się one zaczerwienione, puchną i krwawią, w skrajnych przypadkach może nawet dojść do wypadnięcia zębów z powodu pogłębienia kieszonek. Higiena jamy ustnej i profilaktyka W przypadku osób chorych na cukrzycę bardzo istota jest higiena jamy ustnej. Zaleca się także częste wizyty kontrolne – nawet 4 razy do roku.  Cukrzyca zwiększa naszą podatność na występowanie stanów zapalnych w jamie ustnej, dlatego diabetycy powinni: – regularnie usuwać kamień oraz osady (co najmniej raz w roku); – stosować płukanki (ściągające, antybakteryjne, bakteriostatyczne). Zabiegi stomatologiczne u cukrzyków Jeśli stomatolog planuje przeprowadzić zabiegi chirurgiczne to koniecznie należy poinformować go o swoje chorobie. U cukrzyków rany goją się wolniej i często prowadzą do powikłań ropnych. Wynika to z upośledzonego procesu tworzenia kolagenu i zmniejszonej zdolności do odbudowy tkanki kostnej. W trakcie zabiegów, kiedy może dojść do przerwania tkanek należy zastosować osłonę antybiotykową. Dotyczy to zarówno chirurgii dentystycznej, jak i zabiegów, podczas których może dojść do krwawienia, np. w przypadku scalingu. Diabetycy przed wizytą powinni zjeść posiłek oraz zażyć leki, tak jak to robią na co dzień. W przeciwnym razie może wystąpić hipoglikemia wraz ze wszystkimi jej konsekwencjami. Nie należy się także denerwować. Aby rany lepiej i szybciej się goiły, chory musi pamiętać, aby poziom swojej glikemii utrzymywał się na stałym, optymalnym poziomie. Najlepsza pora na wizytę w gabinecie stomatologicznym dla cukrzyków to przedpołudnie. Wtedy chory jest zregenerowany po przespanej nocy, a organizm po spożytym posiłku – pełny energii i w swojej szczytowej formie. Implanty a cukrzyca Raczej nie ma ograniczeń, co do rodzajów przeprowadzanych zabiegów stomatologicznych. Cukrzyca nie stanowi przeszkody do założenia implantów zębowych. Musi być spełnione kilka przesłanek: przede wszystkim zabieg powinien być przeprowadzony przez doświadczonego stomatologa, ponadto pacjent musi mieć udokumentowaną stabilizację cukrzycy (stale kontrolowany poziom cukru we krwi, powinien być zbliżony do wartości prawidłowych). Niestabilna cukrzyca utrudnia gojenie się ran, a tym samym zwiększa prawdopodobieństwo niepowodzenia zabiegu. # cukrzyca # leczenie stomatologiczne # hiperglikemia # cukrzyca ciążowa # gabinet stomatologiczny # hipoglikemia

szczoteczka jednopęczkowa
Higiena jamy ustnej, Nowoczesna stomatologia, Profilaktyka, Zdrowie

Jak dbać o zęby i o aparat ortodontyczny?

/

Obecnie wady zgryzu mogą być leczone zarówno u dzieci, nastolatków, jak również u osób starszych. Założenie stałego aparatu ortodontycznego nie tylko poprawi nasz wygląd, zniweluje niektóre wady wymowy, ale także zapobiegnie powstawaniu chorób dziąseł i zębów. Jak należy dbać o zęby i jakie stosować środki higieniczne w trakcie leczenia ortodontycznego? W naszym najnowszym artykule możecie znaleźć bardzo użyteczne porady na ten temat. Stały aparat ortodontyczny Jak sama nazwa wskazuje ten rodzaj aparatu pacjenci noszą przez cały czas leczenia. Aparat ortodontyczny stały może być założony tylko przy właściwym uzębieniu. Jego zadaniem jest wprowadzenie nawet najdrobniejszych poprawek estetycznych. Najpopularniejsze są obecnie stałe aparaty, które przykleja się do zewnętrznych powierzchni wszystkich zębów. Pacjenci mogą wraz z prowadzącym stomatologiem zdecydować o wyglądzie aparatu: młodzież najczęściej decyduje się na kolorowe gumki, starsi sięgają po szare i przezroczyste, aby jak najmniej rzucały się w oczy. Alternatywą dla widocznych aparatów zewnętrznych jest aparat wewnętrzny (lingwalny) – mocuje się go na wewnętrznej stronie zębów, co sprawia, iż jest całkiem niezauważalny. Trudne początki Choć samo nałożenie aparatu nie jest bardzo bolesne, jednakże nieprzyjemne uczucie i ból może nam towarzyszyć przez kilka pierwszych dni, zanim przyzwyczaimy się do jego obecności w ustach. W trakcie pierwszych dni noszenia aparatu może również dojść do powstawania otarć na języku czy też wewnątrz policzków, dlatego aby tego uniknąć zaleca się nałożenie specjalnego wosku na metalowe części, a podrażnione miejsca jamy ustnej można posmarować specjalnym preparatem do otarć śluzówki. Dyskomfort tuż po założeniu aparatu mogą również powodować duże siły mające na celu przesuwanie zębów. Wtedy też starajmy się spożywać miękkie pokarmu, które nie wymagają od nas gryzienia. Jakich pokarmów należy unikać? W późniejszym czasie zwracajmy także uwagę na to, co jemy, gdyż gryzienie bardzo twardych pokarmów tj. jabłko, marchew może spowodować odklejenie się zamków, dlatego warto każdy produkt kroić na małe kawałeczki. Nie zaleca się jeść słodyczy, szczególnie tych ciągnących typu batony, gumy do żucia, cukierki. Picie napojów gazowanych także może źle wpłynąć na klej, który przytrzymuje zamki. Higiena jamy ustnej Aparat ortodontyczny wymaga od nas wyjątkowej dbałości o stan jamy ustnej. Należy dokładnie myć zęby i aparat nawet po najmniejszym posiłku. W tym celu warto zaopatrzyć się w niezbędne akcesoria. A są to: – Specjalna ortodontyczna szczoteczka do zębów. Jeśli do tej pory myliśmy zęby szczotką elektryczną to wystarczy nabyć końcówkę dla osób noszących aparat. Taka mała główka jest wyposażona w cienkie włókna, dzięki czemu możemy dokładnie wyczyścić wszystkie miejsca pomiędzy zębami i drucikami. Dobrym pomysłem jest model z irygatorem, bowiem pod ciśnieniem oczyści płytkę bakteryjną z obszarów dookoła aparatu i dziąseł – Specjalne wyciorki oraz szczoteczki pęczkowe ułatwiające czyszczenie trudno dostępnych miejsc – Nić dentystyczna ze sztywnym końcem, który można przewlekać pomiędzy zębami – Pasta do zębów – warto poradzić się swojego dentysty, jaki rodzaj pasty będzie odpowiedni dla naszego szkliwa – Płyn do płukania jamy ustnej. Jak prawidłowo myć zęby? Przede wszystkim należy sobie uświadomić, iż po założeniu aparatu szczotkowanie zębów będzie zajmować znacznie więcej czasu niż miało to miejsce wcześniej. Higienę jamy ustnej rozpoczynamy od zdjęcia tych części i elastycznych wyciągów, które nie są umocowane na stałe. Kolejno ustawiamy szczoteczkę względem dziąseł pod kątem 45 stopni i lekko ją dociskamy wykonując krótkie ruchy w przód i w tył, w ten sposób czyszcząc każdy ząb przez około 10 sekund (te same czynności stosujemy przy zewnętrznych, wewnętrznych, tylnych i żujących powierzchniach zębów). Teraz przychodzi czas na oczyszczenie miejsc dookoła aparatu. Zaczynamy od góry, pamiętajmy by wszystkie czynności wykonywać bardzo ostrożnie i delikatnie by nie urwać czy uszkodzić żadnego drucika czy zamka. Ostatnią czynnością jest oczyszczenie dziąseł w miejscach, które zakrywa aparat ortodontyczny (na przykład podniebienie). Jak często myć zęby przy aparacie ortodontycznym? Prawidłowa higiena jamy ustnej nie tylko pozwoli uniknąć przykrych komplikacji, lecz przyspieszy także leczenie i moment zdjęcia aparatu. Prawidłowe mycie zębów pozwoli także na wyeliminowanie problemu nieświeżego oddechu czy też zapobiegnie powstawaniu ubytków, które trudno się leczy u osób noszących aparat ortodontyczny. Pierwszy raz zęby powinniśmy myć rano, przed śniadaniem (należy to robić przez co najmniej 4 minuty mając na uwadze, że płytka nazębna osadzała się na nich przez całą noc). Kolejne mycie nastąpić powinno po śniadaniu – umożliwi  ono pozbycie się resztek posiłku. Trzecie – po obiedzie, ostatnie – przed snem (tutaj wykonać można także nitkowanie). Jeśli w międzyczasie spożywaliśmy jakieś przekąski czy drobne posiłki także po nich należy umyć zęby. d Higiena jamy ustnej w trakcie noszenia aparatu ortodontycznego jest o tyle ważna, gdyż odkładające się resztki mogą być przyczyną próchnicy i demineralizacji szkliwa. Niesystematyczne lub niestaranne szczotkowanie zębów może spowodować pojawienie się zaczerwień i opuchlizny dziąseł, podczas szczotkowanie i nitkowania może dochodzić do krwawienia, a wkoło aparatu i dziąseł zacznie się osadzać płytka bakteryjna.   # aparat ortodontyczny # wyciorki do zębów # ortodontyczna szczoteczka do zębów # nić dentystyczna # płyn do płukania jamy ustnej # szczoteczka jednopęczkowa    

Prywatne Centrum Stomatologiczne

Stomatolog – Dentysta – Gabinet Stomatologiczny – Prywatne Pogotowie Stomatologiczne – Olsztyn – Zawsze blisko swoich pacjentów

Tel: 89 543 60 67

Kom: 513 100 313

Mail: Support@doctordent.pl

ul. Pstrowskiego 14D/1
10-602 Olsztyn
Województwo warmińsko-mazurskie

Facebook Envelope
Copyright © Wszystkie prawa zastrzeżone | Teresa Rokicka-Morabet, Abdellatif Morabet 2016-2025