ul. Pstrowskiego 14D/1; 10-602 Olsztyn

89 543 60 67

513 100 313

Support@doctordent.pl

Facebook Envelope
KONTAKT

89 543 60 67

POMOC 24H/7

513 100 313

Author name: dentysta24h.olsztyn.pl

zapalenie dziąseł
Choroby przyzębia, Nagłe wypadki, Zdrowie

Spuchnięte dziąsła

/

Gdy zauważymy, iż nasze dziąsła są spuchnięte, obolałe, bolą, gdy dotyka się je szczoteczką do zębów i krwawią to nie należy lekceważyć tych objawów, gdyż może to sugerować różne choroby. Jakie są przyczyny odpowiedzialne za taki stan? Jak możemy temu zapobiec? Na te i inne pytania odpowiemy w naszym najnowszym wpisie, zapraszamy do zapoznania się z nim. Spuchnięte dziąsła – czym są? Spuchnięte dziąsła mogą nie tylko boleć, lecz również utrudniać spożywanie posiłków, a nawet być przyczyną bezsenności. Przypadłość ta może wywoływać zapalenie dziąseł, które jest następstwem kamienia nazębnego i próchnicy. Warto pamiętać, iż nieleczone zapalenie dziąseł sprzyja zapaleniu przyzębia i innym poważnym chorobom dziąseł i zębów. W ostateczności nawet prowadzi do rozwoju paradontozy. W trakcie szczotkowania zębów należy bacznie obserwować stan swoich dziąseł i prawidłowo o nie dbać. Dziąsła powinny mieć lekko różowy kolor, jeżeli są zaczerwienione (przybrały ciemniejszą, nawet bordową barwę) to wtedy wiemy, że są podrażnione. Zdrowe dziąsła nie mogą także krwawić. Spuchnięte dziąsła – przyczyny. Najczęstszą przyczyną chorób dziąseł jest nieprawidłowa higiena jamy ustnej, w tym nasze zaniedbania: unikanie nitkowania zębów, płukania specjalnymi płynami, czy też niedokładne i niestaranne mycie zębów.  A przecież wszystkie te czynności uniemożliwiają odkładanie się płytki nazębnej, którą tworzą resztki jedzenia i bakterii, a z czasem utwardza się one i zmieniają w kamień nazębny. Nieusunięta kilka dni płytka nazębna pod wpływem związków mineralnych obecnych w ślinie mineralizuje się, a wtedy nawet mimo naszych usilnych starań i dokładnego czyszczenia zębów, nie obejdzie się bez profesjonalnych zabiegów higienizacyjnych, takich jak skaling. Warto również dodać, iż kamień nazębny zbiera się wtedy, gdy używamy zbyt miękkich szczoteczek do zębów, które niejednokrotnie nie są w stanie usunąć całości płytki nazębnej. Spuchnięte dziąsła mogą zapowiadać rozwijającą się paradontozę, w takim przypadku konieczna jest jak najszybsza interwencja stomatologa. Inne przyczyny powodujące opuchliznę dziąseł to na przykład problem z zębem ósemką. Bardzo często u pacjentów z chorą ósemką występują takie objawy. Oczywiście należy udać się do swojego gabinetu stomatologicznego, aby lekarz mógł podjąć decyzję o tym, czy ząb zostanie usunięty. Po ekstrakcji zęba zdarza się, że opuchlizna jeszcze przez pewien czas będzie się utrzymywać, w celu zminimalizowania uciążliwości należy przyjmować leki przeciwzapalne, stosować chłodne okłady i płukanki ziołowe dostępne w aptekach. Spuchnięte dziąsła to także dolegliwość, na którą uskarżają się kobiety w ciąży (problem ten dotyczy nawet 50% ciężarnych kobiet). Jest to spowodowane tym, że w tym czasie dochodzi do nadprodukcji progesteronu, który zwiększa przepuszczalność naczyń krwionośnych. Krwawiące, spuchnięte dziąsło występują zazwyczaj w drugim i trzecim trymestrze ciąży. Czynnikiem sprzyjającym występowaniu opuchlizny dziąseł jest również noszenie stałych aparatów ortodontycznych, retainerów po leczeniu ortodontycznym lub z wykonanymi uzupełnieniami protetycznymi (takimi jak mosty protetyczne), gdyż wszystkie te elementy utrudniają zachowanie odpowiedniej higieny jamy ustnej. Pacjenci z tych grup powinni zwrócić szczególną uwagę na zachowanie czystej powierzchni zębów. Niepokojący wygląd dziąseł może być także spowodowany chorobami ogólnoustrojowymi, a zatem  spuchnięte dziąsła będą sygnałem cukrzycy, bulimii czy anoreksji. Bulimia ma degenerujący wpływ na stan całej jamy ustnej: dziąsła i zęby są bardzo mocno osłabione, spuchnięte i przekrwione. Spuchnięte dziąsła – jak można im zapobiec? Leczenie opuchniętych i krwawiących dziąseł nie jest tak skomplikowane jak to się na pierwszy rzut oka wydaje, bowiem wszystko zależy od zaangażowania pacjenta i jego dokładności. Najważniejsza jest zmiana dawnych, nieprawidłowych nawyków i zastąpienie ich prawidłowym szczotkowaniem i regularnym nitkowaniem zębów. Pamiętajcie, aby zawsze myć zęby ruchami wymiatającymi, a nie okrężnymi. Ponadto, w aptekach i sklepach z artykułami higienicznymi można nabyć liczne środki przeciwzapalne i przeciwbakteryjne, pomagające w szybkim czasie zredukować stan zapalny dziąseł. Polecamy używanie specjalistycznych past do zębów oraz płukanek, które sprawdzą się w momencie, gdy po posiłku nie mamy możliwości umycia zębów. Skuteczne jest również stosowanie specjalistycznych żelów w miejscach o największym nasileniu stanu zapalnego. W celu utrzymania zdrowych dziąseł należy regularnie odwiedzać swój gabinet dentystyczny, gdzie stomatolog będzie mógł przeprowadzić profesjonalne oczyszczanie zębów. Lekarz dentysta wykonuje skaling (usuwanie kamienia) i piaskowanie, dokładnie oczyszczając powierzchnię zębów z twardych złogów i miękkich osadów. Taki zabieg zaleca się wykonywać minimum raz do roku. Leczenie wspomagające może odbywać się przy pomocy naturalnych metod. Warto zaopatrzyć się w wodę utlenioną i robić z niej płukankę, bardzo przydatny jest również napar z szałwii, a także olejek goździkowy. Chłodnym naparem z szałwii lub rumianku należy płukać jamę ustną trzy razy dziennie. Pamiętajmy jednak, że te domowe sposoby nie zastąpią fachowego leczenia w gabinecie dentystycznym.   # spuchnięte dziąsła # higiena jamy ustnej # zapalenie dziąseł # krwawienie dziąseł # skaling    

srebrne plomby
Ogólnie, Usługi stomatologiczne, Zdrowie

Plomby amalgamatowe- czy trzeba je wymieniać?

/

Plomby amalgamatowe to wypełnienie, które jest stosowane w stomatologii od XIX wieku, jednakże współcześnie zdecydowanie zaleca się ich usuwanie. Zdania specjalistów są podzielone, ale większość jest zgodna – jak wskazują badania zawarta w tych plombach rtęć poważnie szkodzi zdrowiu. Co warto wiedzieć o plombach amalgamatowych i dlaczego należy je usuwać? Nawet nie przypuszczacie, że powodów jest wiele, a przeczytacie o nich w dalszej części tekstu. Plomby amalgamatowe – podstawowe informacje Plomby amalgamatowe nazywane są także plombami srebrnymi ze względu na stop metali, z którego powstają, gdyż tworzy je srebro, cyna, miedź, cynk oraz rtęć i to właśnie ta ostatnia substancja wywołuje ogromne kontrowersje i sprzeciw środowiska lekarskiego. Jak wiadomo, rtęć jest uznawana za metal bardzo toksyczny i niebywale niebezpieczny dla zdrowia. Jej stopniowe uwalnianie się do organizmu może być przyczyną wielu poważnych schorzeń, np. chorób autoimmunologicznych i neurodegeneracyjnych (choroba Parkinsona czy Alzheimera). Z reguły zaleca się usuwanie plomb amalgamatowych jak najszybciej jest to możliwe, także profilaktycznie, nawet jeśli nie zaobserwowaliśmy przy nich próchnicy. Zalety amalgamatu Plomby srebrne cechują się wyjątkową twardością i wytrzymałością – odpowiednio założona plomba może przetrwać nawet kilkadziesiąt lat, nawet około 30 – 40 lat, co jest przynajmniej trzykrotnie więcej niż w przypadku wypełnienia kompozytowego. Wiele osób decyduje się na założenie takiego wypełnienia, gdyż jest ono refundowane przez NFZ. Szkodliwość plomb amalgamatowych Plomby amalgamatowe są szczególnie niebezpieczna dla kobiet w ciąży, a zwłaszcza dla rozwijającego się płodu, gdyż jak twierdzą niektórzy badacze plomby amalgamatowe u matki podnoszą ryzyko autyzmu i wad wrodzonych u dzieci. Rtęć bowiem przenika przez barierę łożyskową i docierania do centralnego układu nerwowego płodu. Zdaniem wielu badaczy ilość uwalnianej rtęci z wypełnień amalgamatowych zależy od okoliczności. Czynnikami wpływającymi jest np. wysoka temperatura, dlatego pacjenci z takimi wypełnieniami powinni unikać spożywania gorących posiłków i napojów. Przypuszcza się, że negatywny wpływ na uwalnianie się rtęci może mieć także obecność Wi-Fi czy też zwykłe żucie gumy. Ponadto, rtęć sprzyja paradontozie oraz uszkodzeniom nerek i płuc. Zawierające rtęć wypełnienia amalgamatowe mogą prowadzić do zaburzeń widzenia i słuchu, nadciśnienia tętniczego krwi oraz zawału mięśnia sercowego. Niekiedy powodują alergię i przewlekłe stany zapalne dziąseł. Amalgamat nie tylko źle oddziałuje na zęby. Przyczynia się on także do występowania zmian (rogowacenie, przebarwienie-sinienie) na błonie śluzowej policzków i dziąseł w bezpośrednim sąsiedztwie rtęciowej plomby. Wypełnienie to ze wględu na obecność metali bardzo dobrze przewodzi ciepło, co może powodować ból przy spożywaniu ciepłych posiłków. Warto także dodać, iż plomby amalgamatowe bywają nieszczelne (nie wiążą się chemicznie z tkankami zęba), co predysponuje do rozwoju próchnicy zęba. Materiał ten może również powodować pękanie bardzo osłabionych zębów. Nie możemy także zapominać o nieestetycznym, czarnym wyglądzie plomb rtęciowych. Zakaz stosowania plomb amalgamatowych W wielu krajach, ze wględu na te obserwacje i naukowe teorie, zaprzestano stosowania plomb amalgamatowych. Pierwszym krajem, gdzie zakazano używania amalgamatu była Japonia, miało to miejsce już w latach 70-tych ubiegłego wieku. W krajach Unii Europejskiej raczej nie zaleca się stosowania plomb rtęciowych jako wypełnień. Od 1 lipca 2018 r. w państwach członkowskich UE obowiązuje prawo, które zakazuje ich stosowania u dzieci do 16 roku życia oraz u kobiet w ciąży i karmiących piersią. Przewiduje się, iż plomby rtęciowe mają zniknąć z gabinetów stomatologicznych do 2030 r. Dlaczego warto usuwać plomby amalgamatowe? Jak widzicie, plomby rtęciowe mogą być przyczyną różnych problemów ze zdrowiem, dlatego warto zawczasu zdecydować się na ich usunięcie i wymianę na nowocześniejsze wypełnienia, np. wypełnienie kompozytowe. Zabieg usuwania plomb starego typu musi zostać przeprowadzony przez doświadczonego stomatologa, w odpowiednio przygotowanym gabinecie stomatologicznym. Plomby amalgamatowe wymienia się bowiem przy zachowaniu odpowiednich środków ostrożności, które precyzują standardy SMART. Zalecenia te zostały opracowane przez Międzynarodową Akademię Medycyny Jamy Ustnej i Toksykologii (z ang. International Academy of Oral Medicine and Toxicology, IAOMT) i nakazują m.in., aby: osoby przebywające w pomieszczeniu podczas zabiegu miały założone jednorazowe pokrowce i fartuchy ochronne, a pacjent musi mieć zapewniony dostęp do tlenu, zewnętrznego powietrza (maska nosowa), aby nie wdychać oparów rtęci. # plomby amalgamatowe # plomba rtęciowa # plomby srebrne # wypelnienie kompozytowe # srebrne plomby # ortęć # amalgamaty stomatologiczne

przyczep dziąsłowy
Anatomia, Chirurgia stomatologiczna, Estetyka uśmiechu, Usługi stomatologiczne, Zdrowie

Podcięcie wędzidełka wargi górnej – na czym polega?

/

Wędzidełko wargi górnej przebiega pomiędzy wewnętrzną powierzchnią wargi a powierzchnią wyrostka zębodołowego szczęki. Gdy jest ono nieprawidłowo zbudowane u dzieci i niemowląt może przyczynić się do powstania wielu różnych problemów: m.in. takich jak diastema (duża przerwa) między zębami, recesje dziąseł (odsłanianie się korzeni zębów). Zazwyczaj jako skuteczny element terapii stosuje się podcięcie wędzidełka. Warto wiedzieć, w jakich przypadkach wykonuje się taki zabieg i na czym on polega. Zapraszamy do zapoznania się z naszym najnowszym wpisem, który jest poświęcony temu zagadanieniu. Wędzidełko wargi górnej – budowa Zacznijmy, od tego, czym jest wędzidełko. Jest to bowiem włóknisty twór, łączący ze sobą dwa elementy oraz ograniczający ich ruchomość. U człowieka wyróżnia się kilka wędzidełek – między innymi: wędzidełko wargi górnej, wargi dolnej, języka, łechtaczki czy napletka prącia. Wędzidełko wargi górnej to pionowy fałd błony śluzowej spajający  wewnętrzną strony wargi górnej z wyrostkiem zębodołowym szczęki. Wędzidełka wargi górnej różnią się kształtem, grubością oraz miejscem przyczepu. Podział wędzidełek ze względu na typ przyczepu Jedną z kategorii podziału wędzidełek jest charakterystyka typu przyczepu. Wyróżnia się przyczep śluzówkowy (wędzidełko łączy się z ruchomą częścią błony śluzowej nad górnymi jedynkami), przyczep dziąsłowy (wędzidełko łączy się z błoną śluzową dziąsła wyrostka zębodołowego), przyczep brodawkowy (wędzidełko łączy się z brodawką międzyzębową) ędzidełko łączy się z brodawką międzyzębową oraz przyczep penetrujący (wędzidełko łączy się z brodawką międzyzębową). Dwa pierwsze uznaje się za prawidłowe, natomiast dwa ostatnie są podstawą do przeprowadzenia zabiegu podcięcia wędzidełka wargi górnej. Dlaczego należy przeprowadzić zabieg podcięcia wędzidełka wargi górnej? Warto wiedzieć, iż wskazaniem do takiego zabiegu jest również przerost wędzidełka lub jego niedostateczne wykształcenie. Nie należy lekceważyć tego schorzenia, gdyż nieprawidłowości związane z rozwojem wędzidełek oraz ich niewłaściwymi przyczepami skutkują występowaniem licznych problemów ortodontycznych i protetycznych. Niskie i przerośnięte wędzidełko jest powodem diastemy – przerwy pomiędzy siekaczami lub tzw. gummy smile, czyli dziąsłowego uśmiechu. Pacjenci, których dotyczy ten problem mają niższą samoocenę i gorsze samopoczucie, gdyż wady te uznawane są za poważne defekty estetyczne. Inną przypadłością jest recesja dziąseł, kiedy to pacjent cierpi z powodu  uszkodzeń i zapaleń dziąseł oraz zmaga się z trudnościami w zakresie wymowy niektórych głosek. Ponadto, nieprawidłowy przyczep wędzidełka wargi górnej oraz języka mogą powodować zmniejszoną ruchliwość, a w konsekwencji utrudnioną wymowę głosek. Jak wygląda podcięcie wędzidełka wargi górnej – rodzaje W przypadku gdy u pacjenta zostanie zdiagnozowane nieprawidłowe wędzidełko wargi górnej konieczna jest interwencja chirurgiczna. Najczęściej wykonuje się następujące operacje: – frenulektomia – wycięcie wędzidełka, – frenulotomia – podcięcie wędzidełka (najczęściej dotyczy osób z cienkim wędzidełkiem), – frenuloplastyka – plastyka wędzidełka mająca na celu zmianę kształtu, przyczepu, wielkości, itp. Zabieg ten odbywa się za pomocą skalpela lub z użyciem techniki laserowej. Współcześnie większość specjalistów stosuje metodę laserową w znieczuleniu powierzchniowym lidokainą. Nie należy się go obawiać, gdyż trwa on zaledwie kilka minut, jest bezkrwawy i nie wymaga założenia szwów. Okres gojenia się rany wynosi ok. 2 tygodni. Nieprawidłowe wędzidełko górnej wargi może być powodem wielu problemów, które wymagają konsultacji – zajmują się tym ortodonta i periodonta. Warto dodać, iż oprócz diastemy i chorób dziąseł są to też trudności w leczeniu protetycznym. Podcięcie wędzidełka górnej wargi jest zalecane także niektórym pacjentom, używającym protezy ruchomej, gdyż w ich przypadku przerośnięte wędzidełko może utrudniać wykonanie protezy oraz jej utrzymywanie się w prawidłowym położeniu podczas użytkowania.   # podcięcie wędzidełka wargi górnej # przyczep śluzówkowy # przyczep dziąsłowy # przyczep brodawkowy # przyczep penetrujący # periodontolog # ortodonta

Reimplantacja zęba
Anatomia, Chirurgia stomatologiczna, Usługi stomatologiczne, Zdrowie

Rewaskularyzacja miazgi zęba

/

Wiele osób zgłasza się do swojego dentysty dopiero wtedy, gdy ból jest na tyle uciążliwy, iż uniemożliwia codzienne funkcjonowanie, m.in. ząb jest wrażliwy na ciepło lub zimno,  wtedy też zazywyczaj niezbędne jest leczenie kanałowe (endodontyczne), które niestety sprawia, że chory ząb staje się martwy. Współczesna stomatologia umożliwia alternatywne rozwiązanie, czyli innowacyjną, choć dość rzadko stosowaną metodę – rewaskularyzację miazgi. Zabieg ten stosuje się zwłaszcza w przypadku leczenia zębów stałych z niezakończonym rozwojem wierzchołka (u dzieci i młodzieży), gdy doszło do ich uszkodzenia.  Na czym ona polega i jak przebiega zabieg? Wyjaśnimy w naszym najnowszym materiale. Na czym polega rewaskularyzacja miazgi? W medycynie termin rewaskularyzacja odnosi się do przywrócenia właściwego krążenia lub ponownego unaczynienia tkanki uszkodzonej w następstwie procesu patologicznego, w przypadku stomatologii odnosi się do zabiegu, mającego na celu przywrócenie żywotności zęba, a tym samym znacznego przedłużenia czasu zachowania go w jamie ustnej. Pierwszym etapem rewaskularyzacji miazgi jest oczyszczenie kanału zębowego przy pomocy podchlorynu sodu 6% NaOCl. Następnie lekarz poszerza światło kanału przy pomocy 17% roztworu EDTA (kwas chelatujący – wiążący metale, w tym przypadku wapń z zęba) i otwiera wierzchołek zęba, gdy doszło do jego zarośnięciu lub gdy kanał jest niedostatecznie szeroki (wiertło). Kolejno powoduje się krwawienia z dziąsła, czynność ta ma ogromne znaczenie, gdyż w jej wyniku ząb wypełnia się krwią i powstaje skrzep. Na skrzep nakłada się materiał MTA, a na sam wierzch zabezpiecza się przy pomocy kompozytu np. GC Fuji IX. Ludzki organizm doskonale radzi sobie w przypadku zranienia – jak wiadomo po kilku tygodniach w miejsce skrzepu powstaje nowa żywa miazga, dzięki czemu uszkodzony ząb może być żywy, bowiem ponownie otrzymuje wszystkie niezbędne do funcjonowania, życiodajne elementy. Inną metodą zamknięcia zamknięcie otworu wierzchołkowego jest apeksyfikacja, która polega na farmakologicznej stymulacji korzenia niedojrzałego zęba wytwarza się sztuczna bariera, umożliwiająca wypełnienie kanału metodami tradycyjnymi. Wśród preparatów wykorzystywanych w tej metodzie można wymienić wodorotlenek wapnia, MTA oraz Biodentine. Początki leczenia metodą rewaskularyzacji Pierwsze próby leczenia zębów przy pomocy tej metody podjęli Nygaard- Ostby i Hjortdal w 1960 roku, jednakże większość z nich okazała się nieskuteczna. Najprawdopodobniej wynikało to z braku narzędzi i preparatów niezbędnych do skutecznej dezynfekcji kanału i zapewnienia warunków do wzrostu nowej tkanki w świetle kanału. Zalety zabiegu Zabieg rewaskularyzacji ma liczne zalety. Współczesni badacze udowodnili, iż rewaskularyzacja daje pozytywne efekty, które nie są możliwe do osiągnięcia przez stosowanie tradycyjnych metod leczenia. W jej wyniku możliwe jest dalsze kształtowanie się korzenia, które pozwala uniknąc pacjentowi wczesnej utraty zęba. Niedojrzałe zęby z niezamkniętym wierzchołkiem cechują się bardzo cienkimi ścianami oraz często ich rozbieżnym ustawieniem. Rewaskularyzacja pozwala na zamknięcie wierzchołka, a wraz z nim ma miejsce pogrubienie się ścian kanału korzeniowego. Gwarantuje to większą odporność na złamania oraz mniejsze ryzyko w trakcie ewentualnego późniejszego leczenia endodontycznego. W przypadku gdy po zakończonym leczeniu rewaskularyzacji zaistnieje konieczność przeprowadzenia  leczenia endodontycznego to rokowania są znacznie lepsze. Odzyskana żywotność zęba minimalizuje wystąpienie takich zjawisk, jak: przebarwienie, kruchość, podatność na złamania i uszkodzenia. Postępowanie po zakończeniu leczenia Jedynym minusem tego leczenia jest wymóg długoterminowej i częstej kontroli po 3, 6, 12 i 18 miesiącach od zakończenia leczenia. Lekarz w trakcie wizyt będzie przeprowadzał wywiad z pacjentem na temat zgłoszanych dolegliwości oraz zleci wykonanie zdjęcia rentgenowskiego, w celu oceny stanu tkanek okołowierzchołkowych oraz rozwoju korzenia leczonego zęba. Jak dowodzą badania, rewaskularyzacja ze względu na znaczne korzyści, jakie daje jej zastosowanie – zwłaszcza uzyskanie dalszego wzrostu i rozwoju korzenia zęba, z czasem powinna zyskać na szersze zastosowanie w praktyce.   # rewaskularyzacja miazgi # leczenie endodontyczne # wodorotlenek wapnia # apeksyfikacja # martwica miazgi # reinerwacja # reimplantacja zęba

wypadnięcia zęba
Chirurgia stomatologiczna, Nagłe wypadki, Pogotowie stomatologiczne, Usługi stomatologiczne

Reimplantacja zęba

/

Przyczyną utraty zęba nie zawsze musi być nasze zaniedbanie, a zatem zaawansowana próchnia czy paradontoza, lecz również zęby tracimy w wyniku nieszczęśliwych zdarzeń – urazów, wypadków.  Problem wypadnięcia zęba czy wybicia może także dotyczyć osób uprawiających różne dyscypliny sportowe, np. sporty walki: boks, karate, itp. Co w takiej sytaucji należy zrobić oraz czy jest możliwe uratowanie zęba – na te i inne pytania odpowiemy w naszym artykule. Zachęcamy do zapoznania się z nim, abyście w razie awaryjnej sytuacji wiedzieli, jak należy się zachować. Na czym polega reimplantacja zęba? Reimplantacja, zwana także replantacją, to najprościej mówiąc ponowne umieszczenie zęba w jamie ustnej, a konkretnie w zębodole. Jak twierdzą amerykańscy naukowcy w 90% utracony ząb można uratować, jednak pod pewnymi warunkami. Jest to możliwe, po pierwsze wtedy, gdy korzeń zęba jest nienaruszony, bo można go połączyć z kością. Po drugie, istotny jest również stan zębodołu – musi być w dobrym stanie oraz pacjent musi mieć zdrowe dziąsła. Ostatnim czynnikiem jest właściwe przechowywanie oraz sposób jego dostarczenia do gabinetu. Reimplantacja zęba – rodzaje Reimplantacja może zostać wykonana w dwóch przypadkach: gdy utracimy ząb w wyniku mechanicznego urazu (np. wybity ząb) oraz gdy lekarz zaplanuje taki zabieg, jest to tzw. reimplantacja zamierzona. Jak sama nazwa wskazuje, reimplantacja zamierzona polega na celowym usunięciu zęba i ponownym wstawieniu go do zębodołu. Zazwyczaj zabieg ten jest poprzedzony antybiotykoterapią, usunięciem złogów nazębnych oraz sprawdzeniem stanu przyzębia brzeżnego i odkażeniem jamy ustnej. W trakcie tego zabiegu pacjent otrzymuje miejscowe znieczulenie. Reimplantacja zęba – liczy się każda minuta! Należy pamiętać, iż sukces reimplantacji po wybiciu zęba w ogromnej mierze zależy od  odpowiedniego czasu i działania – m.in. właściwego przechowywania zęba. Przede wszystkim nie możemy dopuścić do wyschnięcia korzenia zęba. Warto wiedzieć, iż tuż po wybiciu powinniśmy przemyć jamę ustną i ząb, a następnie umieścić go w zębodole, chwytając za koronę i zamknąć usta. Wybitego zęba nie należy przecierać szmatką czy chusteczką, nie należy go umieszczać w pojemniku z watą, bibułką czy ligniną.  Być może takie zachowanie wydaje się Wam dość dziwne, jednakże w ten sposób wybity ząb ciągle znajduje się w swoim naturalnym środowisku, co zwiększa szansę na zachowanie przy życiu komórek korzenia. Najlepiej, aby osoba poszkodowana udała się do lekarza w ciągu 30 minut od wybicia zęba, jednakże jeśli ząb był umieszczony w zębodole to jest szansa na reimplantację także po godzinie od wybicia, a nawet dwóch, ale spada prawdopodobieństwo powodzenia zabiegu.  Inną sprawdzoną metodą przechowywania jest trzymanie zęba w soli fizjologicznej lub mleku. Reimplantacja zęba u dzieci Przechowywanie zęba w jamie ustnej nie jest wskazane w przypadku dzieci, które mogą się zaksztusić czy po prostu połknąć uszkodzony ząb. Zabieg reimplantacji nie może zostać przeprowdzony u dzieci z uzębieniem mlecznym, gdyż próba reimplantacji takiego zęba może skończyć się uszkodzeniem zawiązki zęba stałego. Reimplantacja – jak przebiega ten zabieg? Po dotarciu do gabinetu stomatologicznego, dentysta odpowiednio przygotuje ząb,  po czym wprowadzi go do zębodołu i unieruchomi szyną nazębną. Jakie są zalecenia po zabiegu? Szyny nazębne należy nosić przez około tydzień.  Zaleca się, aby w czasie po zabiegu reimplantacji pacjenci przeszli na pokarmy papkowate przez 2-3 tygodnie. Ponadto istotne jest także zachowanie starannej higieny jamy ustnej oraz stosowanie płukanek ściągających o działaniu przeciwzapalnym i odkażającym, np.: rumianek, chlorheksydyna. Nie należy również zapomniać o cotygniowych  kontrolach w gabinecie stomatologicznym, w trakcie których lekarz oceni stan zęba. Pomocniczo stomatolog może zlecić dodatkowe badania radiologiczne, które umożliwiają wykrycie niepokojących zmian, np. źródło ewentualnych dolegliwości bólowych czy monitorować resorpcję korzenia. Dlaczego należy zdecydować się na reimplantację? Choć pozornie brak jednego zęba jest niewielką stratą to może się on przyczynić do wielu problemów ze zdrowiem. Najczęstsze komplikacje to: upośledzenie narządu żucia, choroba okluzyjna, przemieszczanie się pozostałych zębów, wady zgryzu, zaburzenia stawu skroniowo-żuchwowego. Ponadto, wybity lub złamany ząb sprzyja występowaniu bólów głowy, kręgosłupa, zaburzeń mowy i układu trawiennego, dlatego nie warto zwlekać z interwencją.   # reimplantacja zęba # replantacja # wybity ząb # wypadnięcia zęba # szyny nazębne # leczenie endodontyczne # leczenie kanałowe Reimplantacja zęba

szlifowanie zębów
Estetyka uśmiechu, Nowoczesna stomatologia, Wady zgryzu

Stripping zębów

/

W niektórych sytuacjach przed założeniem aparatu korekcyjnego konieczne jest zredukowanie szerokości zębów – zeszlifowanie wszystkich lub tylko części. W ten sposób możliwe jest uniknięcie ekstrakcji spowodowanej ich zbytnim stłoczeniem. W jaki sposób wykonuje się stripping zębowy, czy jest to bolesny zabieg oraz inne, niezbędne informacje na ten temat znajdziecie w naszym najnowszym artykule. Zapraszamy do zapoznania się z nim. Dlaczego należy przeprowadzić zabieg strippingu? Najważniejszym zadaniem strippingu jest też poprawienie samego wyglądu zębów, dzięki niemu zostają również usunięte wszelakie dysproporcje oraz koryguje trójkątne zęby przednie. Do strippingu stomatolog wykorzystuje specjalistyczny sprzęt – segmentową lub diamentową tarczę w przypadku większego strippingu lub paski do strippingu mniejszego. Krótki rys historyczny, czyli kiedy narodził się stripping? Metoda ta została opisana w 1994 roku przez Ballarda. Zajmował się on znacznym brakiem stłoczeń w obrębie łuków zębowych ze znacznym starciem powierzchni stycznych w czaszkach ludzi pierwotnych. Od tego czasu opracowana przez niego technika znajduje coraz szersze zastosowanie w leczeniu ortodontycznym, ale też sprawdza się w przypadku konieczności korygowania kształtu zębów w medycynie estetycznej. Czy stripping jest nieprzyjemny dla pacjenta? Tak jak wspominaliśmy wcześniej, zabieg ten wykonuje się na dwa różne sposoby, jeśli lekarz zdecydował się na pierwszą metodę, to obracająca się tarcza i borowanie powodują mechaniczne odgłosy, a z ust pacjenta mogą wydobywać się opary, jednakże nie musicie się obawiać, bo nie ma mowy o jakimś większym bólu. Pacjenci, u których przeprowadzono stripping za pomocą pasków są podzieleni, bowiem jedni twierdzą, że to nic strasznego, inni – że przyczynia się on do wystąpienia krwawienia i jest bardzo nieprzyjemny. Należy zaznaczyć, iż najgorsze są zawsze te pierwsze zabiegi, gdyż wtedy zęby nie są jeszcze obrobione. Tyczy się to zwłaszcza osób, u których zęby są ustawione bardzo ciasno. Najczęściej stripping przeprowadza się bez znieczulenia, gdyż nie wywołuje żadnych dolegliwości bólowych. Jak przebiega stripping paskowy? Po umieszczeniu pasków między zębami, stomatolog wykonuje ruchy w wprzód i w tył, ścierając nadmiar szkliwa. Niestety, taka czynność wywołuje większy dyskomfort niż w przypadku strippingu tarczą, jednakże warto mieć na uwadze, iż w trakcie zabiegu poziom generalnego bólu jest w granicy normy. Stripping a ortodoncja W trakcie zabiegu lekarz używa różnych specjalistycznych narzędzi do piłowania zębów: np. pilniczka (paska z nasypem ściernym), specjalnych piłek do strippingu lub podłużnych i bardzo cienkich wierteł. Wybór narzędzia zależy od ilości szkliwa koniecznego do usunięcia. Lekarz-ortodonta powinien mieć w gabinecie specjalne miarki, które pozwalają określić, czy odpowiednia grubość została usunięta. Czy zabieg ma miejsce w trakcie jednej wizyty? Konturing to zabieg, który wymaga stawienia sią w gabinecie stomatologicznym parokrotnie, bowiem redukcja szkliwa przy ortodoncji zazwyczaj jest stopniowo wykonywana (w razie konieczności), by zminimalizować utratę tkanek twardych. Jedna wizyta wystarczy, jeśli mówimy o korekcie estetycznej, na przykład zmianie kształtu koron lub niwelacji czarnych trójkątów. Jakie są przeciwwskazania do wykonania zabiegu? Zabieg strippingu nie może być wykonany u dzieci, posiadających mieszane uzębienie lub wczesne stałe. Raczej unika się przeprowadzania tego zabiegu u osób o zmniejszonych wymiarach zębów.  Warto mieć na uwadze fakt, iż skutki tego zabiegu są nieodwracalne. Jakie mogą być niepożądane skutki zabiegu? Skutkiem ubocznym strippingu mogą być ewentualne problemy z tkankami przyzębia, wynikające z zbliżenie korzeni zębów sąsiadujących do siebie i zmniejszenie szerokości przegród międzykorzeniowych. Powikłania te występują jednak bardzo rzadko.   # stripping zębów # ortodoncja # borowanie # szlifowanie zębów # szkliwo # aparat ortodontyczny # konturing

sok z brzozy
Ogólnie, Różne, Zdrowie

Ksylitol i jego przeciwpróchnicze właściwości

/

Jeśli szukacie pysznego i do tego zdrowego zamiennika cukru to warto zastanowić się nad zakupem, mającego przeciwpróchnicze właściwości cukru brzozowego, czyli ksylitolu. Jakie zastosowanie ma ksylitol oraz w przypadku jakich dolegliwości i chorób należy go spożywać, aby znacznie poprawić swój stan zdrowia? O tym przeczytacie w naszym artykule, zapraszamy do zapoznania się z nim. Ksylitol – co kryje się pod tą tajemniczą nazwą? Ksylitol albo inaczej cukier brzozowy (sok z brzozy) to naturalny słodzik, który zawiera aż o 40 proc. mniej kalorii niż tradycyjny cukier oraz – co jest niezwykle ważne dla cukrzyków, ma on zdecydowanie niższy indeks glikemiczny. Ksylitol wraz z orbitolem, mannitolem, erytritolem oraz maltitolem zalicza się do grupy polioli, czyli „alkoholi cukrowych” – węglowodanów charakteryzujących się niską wartością energetyczną i tym, iż nie podnoszą poziomu glukozy we krwi, zatem diabetycy oraz osoby odchudzające się mogą je bez obaw spożywać. Ksylitol jest stosowany w żywności od 1960 roku. Cukier brzozowy jest bardzo popularnym słodzikiem dla diety cukrzycowej wUSA (tu jest zatwierdzony, jako dodatek do żywności w nieograniczonej ilości w środkach spożywczych do specjalnych celów dietetycznych). Historia powstania ksylitolu Jak to zazwyczaj bywa, ksylitol został odkryty przez przypadek podczas II wojny światowej. Finlandia inwestująca w sprzęt wojskowy w obliczu walki z ZSRR pogrążała się w kryzysie gospodarczym. W tym czasie brakowało wielu podstawowych produktów spożywczych, w tym cukru. To wówczas wynaleziono substytut w postaci naturalnego słodzika otrzymywanego z masy drzewnej z brzozy, a po wojnie zaczęto go powszechnie używać w branży spożywczej. W jakich produktach występuje ksylitol? Dlaczego warto go stosować? Tak jak na początku wspominaliśmy, ksylitol jest produktem naturalnym, pozyskanym najczęściej z kory fińskiej brzozy, choć możemy go także znaleźć w wybranych owocach (truskawkach, jagodach, malinach, śliwkach, gruszkach), kolbach kukurydzy oraz grzybach. Ciekawostką jest fakt, iż również ludzki organizm wytrwarza minimalne ilości ksylitolu. Cukier brzozowy nie tylko smakuje, ale również wygląda dokładnie tak jak ten tradycyjny. Co więcej – podczas jego spożywanie dodatkowo można wyczuć niezwykle przyjemny, miętowy aromat. Ksylitol znajduje się w składzie wielu produktów, np. na rynku są dostępne gumy do żucia z ksylitolem, miętówki, a także pasty do zębów, płyny do płukania ust oraz aerozole do nosa. Zachęcamy do ich stosowania, gdyż cukier brzozowy ma właściwości bakteriobójcze. Ksylitol pomaga w profilaktyce próchnicy i parodontozy (choroby przyzębia, zapalenie dziąseł). Po jego spożyciu bakterie nie przylegają do powierzchni zębów i dzięki temu zmniejsza się ilość płytki nazębnej. Ksylitol powinien się znaleźć w diecie kobiet spodziewających się potomstwa, bowiem jego stosowanie przez matki obniża również ryzyko pojawienia się próchnicy u dzieci w wieku 19-31 miesięcy, ponieważ do zakażenia bakteriąStreptococcus mutans u dzieci dochodzi głównie poprzez kontakt z matką. Ksylitol zapobiega również suchości błony śluzowej jamy ustnej (tzw. kserostomii), gdyż stymuluje produkcję śliny. Przemysł spożywczy oraz farmaceutyczny chętnie wykorzystuje ten produkt, ma on zastosowanie nie tylko jako niskokaloryczny środek słodzący, ale i również jako emulgator, stabilizator, substancja pochłaniająca wilgoć i środek zagęszczający. Jak podają niektóre źródła,  pozytywnie wpływa także na cechy sensoryczne odtłuszczonych serów. Produkty light najczęściej z ksylitolem Jeśli kupujecie artykuły z napisem  „sugar free” albo „light” to możecie być pewni, iż przy ich produkcji wykorzystano właśnie cukier brzozowy. W produktach spożywczych ksylitol kryje się pod symbolem E967, a zatem w składzie takich smakołyków, jak większość ciastek, cukierków, deserów, napojów oraz gum do żucia powinien się on znaleźć. Jakie dobroczynne właściwości ma ksylitol? Ksylitol jest polecany nie tylko ze względu na doskonały smak, lecz również pozytywnie wpływa na nasz organizm, bowiem – zmniejsza łaknienie na słodycze, – zwalcza bakterie próchnicotwórcze oraz posiada ogólne antybakteryjne działaniu, dzięki czemu podnosi ogólną odporność organizmu, – redukując wydzielanie insuliny opóźnia proces starzenia, – jest skutecznym sprzymierzeńcem w walce z nadwagą lub otyłością, – zwiększa przyswajanie wapnia, poprawiając tym samym konsystencję kości, za sprawą stymulacji wchłaniania wapnia w jelitach. – wzmacnia mineralizację szkliwa zębowego – reminalizacja szkliwa, – powoduje wytwarzanie specyficznych kwasów tłuszczowych w jelitach, tym samym ogranicza rozwój pleśni i drożdżaków w przewodzie pokarmowym, – jest prebiotykiem, który wspomaga rozwój korzystnej flory bakteryjnej jelit, – ma działanie odświeżające – likwiduje niemiły zapach z ust oraz działa orzeźwiająco. Jaka jest zalecana dzienna dawka ksylitolu? Osoby, które zastępują tradycyjny cukier ksylitolem powinny go stopniowo dawkować, zaczynamy od małych porcji – takich dosłownie na czubek łyżeczki. Docelowo zaleca się do 15g ksylitolu dziennie (ok. 3-4 łyżeczek). Należy pamiętać, aby nie przekraczać dawki 40g dziennie. Działania niepożądane wynikające z nadmiernego spożycia ksylitolu Substancja ta jest uznawana za dość bezpieczną, zarówno w przypadku stosowania przez dorosłych, jak i dzieci, jednakże odradza się podawanie ksylitolu małym dzieciom – nawet przez 2-3 pierwszych lat życia, wynika to z niedojrzałości enzymatycznej ich systemów trawiennych. Ksylitol mimo licznych zalet, spożywanych w dużej ilości może powodować zaburzenia ze strony układu pokarmowego  – ból brzucha, dyskomfort, wzdęcia, biegunki, dlatego na opakowaniu każdego produktu powinna się znaleźć informacja o możliwych działaniach niepożądanych, w tym o działaniu przeczyszczającym. Ponadto, należy mieć na uwadze, iż stosowanie w nadmiarze wszystkich rodzajów słodzików (syntetycznych i naturalnych) może być szkodliwe dla nerek. Czy ksylitol może być niebezpieczny dla ludzkiego organizmu? Choć sporo mówi się o szkodliwym działaniu słodzików to w przypadku ksylitolu nie musicie się obawiać, bowiem badacze z amerykańskiego Urzędu ds. Żywności oraz Preparatów (FDA) uznali, iż ksylitol nie posiada żadnych znanych własności toksycznych. Podobne zdanie ma Komitet Ekspertów ds. Dodatków do Żywności Światowej Organizacji Zdrowia (WHO). Gdzie można nabyć ksylitol? Produkt ten jest powszechnie dostępny praktycznie we wszystkich większych supermarketach. Powinniście go szukać na półkach z tzw. zdrową żywnością. Można go również zamówić w sklepach internetowych.  Jedynym minusem jest dość wysoka cena, bowiem 1kg kosztuje 30 zł.   # ksylitol  # próchnica # sok z brzozy # demineralizacja szkliwa i zębiny # bakterie próchnicotwórcze # remineralizacja

wady zgryzu
Ogólnie, Profilaktyka, Różne, Stomatologia dziecięca, Wady zgryzu, Zdrowie

Czy oddychanie przez usta wpływa na stan uzębienia?

/

Najważniejszym życiowym procesem człowieka jest oddychanie. Bez niego już po 3 minutach bylibyśmy martwi. Oddychanie dostarcza nam niezbędną ilość tlenu do komórek. Choć pozornie tę czynność wykonujemy niejako automatycznie, to tak naprawdę sposób w jaki oddychamy jest kluczowy dla stanu zębów i twarzy, dlatego tak ważne jest, aby rodzice od najmłodszych lat wykształcili u swoich dzieci prawidłowe nawyki. Większość dzieci oddycha przez usta z przyzwyczajenia, co może powodować wiele poważnych dolegliwości. W naszym najnowszym artykule wyjaśnimy, dlaczego powinniście zwracać baczną uwagę, w jaki sposób wasza pociecha oddycha oraz jakie konsekwencje dla całego organizmu niosie ze sobą oddychanie przez usta? Dlaczego oddychanie przez usta jest niebezpieczne? Nawyk oddychania ustami może mieć fatalne skutki dla zgryzu dziecka i nie tylko. Oddychając przez usta zamiast przez nos, zostaje zakłócona równowaga mięśniowa jamy ustnej i język zaczyna pracować w inny sposób, napierając przy tym na zęby. Taki stan ma zasadniczy wpływ na to, jak maluch mówi, połyka jedzenie i w jaki sposób rozwijają się u niego struktury kostne twarzy. Nieprawidłowe oddychanie jest odpowiedzialne za wady zgryzu, np. tyłożuchwia, zgryzu otwartego lub krzyżowego, dysfunkcji stawu skroniowo- -żuchwowego, seplenienia, bezdechu sennego czy nawet zmiany rysów twarzy! Sposób oddychania ma znaczenie dla całego organizmu, nie tylko dla stanu uzębienia i wyglądu zębów. W przypadku dzieci kwestia ta jest o wiele bardziej złożona, bowiem jeśli wasz maluch oddycha przez większość czasu przez usta to może to być zły prognostyk na przyszłość. Gdy podczas wzrostu i rozwoju dziecka usta są często otwarte, to w dorosłym życiu możemy spodziewać się niezbyt proporcjonalnej twarzy z nieprawidłowym zgryzem. Bardzo często dochodzi do zaburzenia proporcji (długa twarz, wąskie łuki zębowe i krzywe zęby), ponadto maluch może mieć problem związany z częściową blokadą dróg oddechowych, co wiąże się z chrapaniem i bezdechami sennymi, a te, jak wiemy, są bardzo niebezpieczne dla zdrowia i życia. Close your mouth and save your life! – czyli zamknij buzię i ocal swoje życie! Przytoczony wcześniej cytat jest tytułem eseju pewnego amerykańskiego prawnika, artysty-malarza i podróżnika, który to na podstawie obserwacji plemion Indian doszedł do wniosku, że są oni w ogólnym pojęciu zdrowsi od białych (nazywał ich „black mouth”), z tego powodu, iż biali bardzo często mieli otwarte usta. Choć współcześnie ten prosty wniosek może śmieszyć, to jednak zwraca on naszą uwagę na zależność między oddychaniem a jakością naszego życia. Jeśli przyjrzycie się znajomym, bliskim czy waszym pociechom to zauważycie, iż być może wykonują oni swoje codzienne czynności z otwartą buzią. Co więcej, niektórzy nawet nie zdają sobie z tego sprawy, ponieważ czynność ta u zdecydowanej większości staje się nawykiem. Co może powodować oddychanie ustami? Takie zachowanie może być spowodowane różnymi czynnikami i nieprawidłowościami budowy anatomicznej. Wśród przyczyn wymienia się: m.in. przerośnięty migdałek gardłowy i/lub podniebienne, alergię, przewlekłe przeziębienia, nieżyt nosa, astmę, skrzywioną przegrodę nosową, deformacje szkieletowe, a także ankyloglosja, wrodzone zaburzenie rozwojowe w jamie ustnej, które polega na tym, że zbyt krótkie wędzidełko języka ogranicza jego ruchomość. Kolejnym powodem może być także dość powszechny u dzieci nawyk z dzieciństwa, a mianowicie ssanie kciuka oraz zbyt długie używanie smoczka. Jakie są skutki oddychania przez usta? Zęby Gdy oddychamy przez usta język pracuje inaczej, nienaturalnie. Jest to silny mięsień, więc gdy dziennie kilkaset razy napieramy nim na zęby podczas połykania, narażamy swój zgryz na konsekwencje m.in. na przemieszczanie się zębów, ich wychylanie, zaburzenia stawu skroniowo-żuchwowego, zgrzytanie zębami. Możemy się liczyć z wystąpieniem tzw. dziąsłowego uśmiechu oraz powstania wad zgryzu, często zaawansowanych takich jak zgryz otwarty, tyłozgryz, zgryz krzyżowy, tyłożuchwie. Osoby oddychające ustami mogą skarżyć się na większą suchość w jamie ustnej. Jeśli przez większość czasu mamy otwarte usta to zostaje zredukowana produkcja śliny, która stanowi barierę dla bakterii, chroni nasze błony śluzowe oraz zęby. Na skutek suchości może wystąpić także tendencja do przerostu i stanów zapalnych dziąseł, próchnicy, a także nieprzyjemny zapach z ust – jego występowanie najczęściej nie jest łączone ze sposobem oddychania. Aparat ortodontyczny Pacjenci, którzy zdecydowali się na leczenie ortodontyczne, a mają nawyk oddychania ustami powinni brać pod uwagę fakt, iż może ono dłużej potrwać i może być bardziej skomplikowane. Przerwy pomiędzy zębami będą trudniejsze do wyrównania, zaś po zdjęciu aparatu zęby mogą utrzymywać się w niestabilnej pozycji. Tym samym istnieje większe prawdopodobieństwo nawrotu wady zgryzu i konieczności wznowienia terapii ortodontycznej. Mowa Dzieci oddychające ustami najczęściej mogą mieć problemy z wadami wymowy, seplenieniem, niezdolnością do wymówienia „s” poprawnie. Ma to na wpływ trudność malucha z odzwyczajeniem się od nieprawidłowego odruchu przełykania, tzw. niemowlęcego, kiedy język oparty jest pomiędzy bezzębnymi wałami zębowymi. Dorosły natomiast to taki, w którym język podczas połykania opiera się o podniebienie, a szczęki są zwarte. Niemowlęcy typ połykania skutkuje przesuwaniem się języka do przodu w trakcie mówienia oraz połykania. Zaburzenia rysów twarzy Tak jak wcześniej wspominaliśmy, oddychanie przez usta wpływa także na wygląd rysów twarzy dziecka, a mianowicie zostają zaburzone proporcje i asymetrię, twarz będzie bardziej płaska, pociągła, kości policzkowe mniej wypukłe, opadające powieki i mniejsze napięcie dolnej części twarzy, opadnięcie dolnej wargi i skrócenie wargi górnej, zwężenie górnego łuku zębowego i podniebienia (np. tzw. podniebienie gotyckie), cofnięta żuchwa. Takie rysy twarzy, z czasem, gdy maluch stanie się dorosłym nie będą uznawane za atrakcyjne, co może stać się źródłem kompleksów i powodem niskiej samooceny. Sen i niedotlenienie Jeśli wasza pociecha oddycha ustami w dzień, to jest duże prawdopodobieństwo, że będzie też tak oddychała w nocy. Otwarte usta w kombinacji z niedrożnością dróg oddechowych mogą spowodować zaburzenia snu, bezdech senny oraz zmianę poziomu tlenu i dwutlenku węgla w krwioobiegu. Niedotlenienie mózgu bezpośrednio wpływa na obniżenie odporności, sprzyja nadwadze, zaburza pracę układu trawienia, a także zdolność uczenia się i koncentracji, co będzie widoczne w postaci kłopotów w szkole – może mieć to również związek z rozwojem ADD i ADHD. U dorosłych, jeśli oddychają ustami, braki tlenu przełożą się na przewlekłe zmęczenie, dekoncentrację, zamglenie umysłowe, problemy z pamięcią, wyższe ciśnienie czy nawet schorzenia kardiologiczne. Ponadto, poszkodowany może być nawet nasz kręgosłup, ponieważ oddychanie przez usta wpływa na nieprawidłową postawę – głowa przechylona jest do przodu, zaś ramiona przygarbione i opadnięte. Jak pomóc dziecku oddychającemu przez usta? Aby wyeliminować problem, przede wszystkim należy zdiagnozować przyczynę, dlaczego wasza

zwichnięcie stawu żuchwowego
Anatomia, Nagłe wypadki, Ogólnie, Usługi stomatologiczne, Zdrowie

Zwichnięcie żuchwy

/

Nawet nie zdajemy sobie sprawy, iż przy wykonywaniu tak prostych czynności jak np. ziewanie czy zbyt szerokie otwarcie ust może dojść do bolesnego i uniemożliwiającego normalne funkcjonowanie zwichnięcia żuchwy. Jakie są rodzaje zwichnięcia żuchwy, jakie dolegliwości się wtedy odczuwa i jak wygląda leczenie? Najważniejsze wiadomości na ten temat przeczytacie w naszym poradniku. Kiedy może wystąpić zwichnięcie żuchwy? Typową sytuacją sprzyjającą zwichnięciu żuchwy jest nadmierne otwarcie ust, a zatem większość przypadków to efekt ziewania, krzyknięcia, ataku padaczki lub też otwarcia ust podczas zabiegu na fotelu dentystycznym. Wówczas głowa żuchwy może przesunąć się do przodu, opuścić przeznaczone jej miejsce stawowe i pozostać w nowym położeniu na skutek skurczu przyczepiających się do niej mięśni żucia (mięsień żwacza, mięsień skroniowy). Zwichnięcie żuchwy może mieć miejsce także: podczas różnych zabiegów laryngologicznych – np. usunięcia migdałków (zwłaszcza wtedy kiedy z różnych powodów zabieg przeprowadzany jest w znieczuleniu ogólnym), próby ugryzienia dużego kęsa pokarmu – np. dużego jabłka lub gruszki, gwałtownych wymiotów, uderzenia w policzek otwartych ustach (np. podczas bójki), wypadku komunikacyjnego czy też uprawiania sportów. Zwichnięcie żuchwy mogą potęgować takie czynniki, jak: wcześniejsze epizody zwichnięć stawu żuchwowego, niektóre choroby tkanki łącznej, na przykład choroba Marfana lub Ehlers-Danlosa, a także płytki obszar żuchwy. Zwichnięcie żuchwy – najważniejsze informacje, rodzaje Zwichnięcie żuchwy wskutek urazu łączy się na ogół z przerwaniem torebki stawu skroniowo-żuchwowego. Z kolei rozluźnienie torebki stawu występuje zwykle przy nawykowym, powtarzającym się zwichnięciu. Zwichnięcie może występować po obu stronach, chociaż zazwyczaj ma charakter jednostronny. Poznamy je po tym, iż pacjent nie może zamknąć ust i ma trudności z mówieniem, a także – w niektórych przypadkach – z połykaniem. Ból może być jeszcze większy, jeśli oprócz zwichnięcia doszło do złamania szczęki. Obustronne zwichnięcie żuchwy W tym przypadku występuje szerokie rozwarcie szczęk oraz kłopoty z zamknięciem ust; ponadto pacjenci odczuwają silny ból w stawie skroniowo-żuchwowym. Bródka jest wysunięta do przodu, policzki są wygładzone, a mięśnie napięte. Chory z trudnością mówi i połyka. Jednostronne zwichnięcie żuchwy U pacjentów z tym typem zwichnięcia żuchwy bródka jest przesunięta w stronę przeciwną do zwichniętego stawu. Należy pamiętać, iż obu przypadkach należy natychmiast zgłosić się do przychodni chirurgii szczękowej. Leczenie zwichnięcia żuchwy Zwichnięcie żuchwy nastawia się łatwo, a po nastawieniu żuchwę podwiązujemy bandażem do głowy na okres do 2 tygodni. Gdy zaobserwujemy u siebie lub u swoich bliskich niepokojące objawy, należy bezzwłocznie udać się do chirurga szczękowego, ewentualnie do specjalisty w zakresie schorzeń stawu skroniowo-żuchwowego. Im dłużej zwlekamy ze zgłoszeniem się do lekarza, tym większy będzie problem z nastawieniem. Szybsza interwencja gwarantuje większą możliwość naprawienia szkody, z najmniejszymi powikłaniami i następstwami. Zaniedbane zwichnięcie wymaga niekiedy leczenia operacyjnego, chirurgia szczękowa będzie niezbędna. Zdarza się również zwichnięcie nawykowe, wymagające korekty wady zgryzu. Zdiagnozowanie zwichnięcia żuchwy Przed przeprowadzeniem leczenia, aby zdiagnozować stan żuchwy, wykonuje się zwykle zdjęcie rentgenowskie. W przypadku zwichnięcia żuchwy RTG pokaże przemieszczenie żuchwy. Podczas gdy w zdrowym stawie skroniowo-żuchwowym krążek stawowy znajduje się między wyrostkiem stawowym (kłykciem) głowy żuchwy a dołem stawowym, u pacjenta ze zwichnięciem stawu żuchwowego jest on w innej pozycji. Wtedy krążek uciska nerwy i naczynia krwionośne w stawie. Pacjent będzie odczuwał  silny ból w obrębie głowy, szyi i twarzy, który może wyraźnie przypominać migrenę, zostanie także zaburzona równowaga struktury stawu. Jak nastawia się żuchwę? Nastawienie żuchwy jest zabiegiem bardzo prostym i stosunkowo prostym. Jest kilka wariantów nastawianie żuchwy, a do najpopularniejszych należy tzw. manewr Hipokratesa. Aby go wykonać należy umieścić oba kciuki na ostatnich zębach chorego, a pozostałe palce na jego podbródku. Nacisk na kciuki z równoczesnym unoszeniem bródki palcami znajdującymi się poza jamą ustną chorego pokonuje napięcie mięśni żwaczy i mięśni skroniowych, co umożliwia nastawienie zwichnięcia. Jeżeli pacjent z różnych powodów nie jest w stanie rozluźnić mięśni, wówczas wskazane jest znieczulenie. Zalecenia po zwichnięciu żuchwy Pacjenci powinni przez okres 2 tygodni mieć podwiązaną żuchwę bandażem, ponadto należy unikać otwierania ust. Dobrze jest w okresie rekonwalescencji przejść na dietę płynną. Rozmaite urazy twarzy i jamy ustnej, w tym zwichnięcie stawu żuchwowego, mogą doprowadzić do wystąpienia wielu poważnych chorób, np. zapalenia kostno-stawowego w stawie skroniowo-żuchwowym, dlatego tak istotne jest, aby w porę zostało przeprowadzone stosowne leczenie.   # zwichnięcie żuchwy # mięśnie żucia # mięsień żwacza # mięsień skroniowy # staw skroniowo-żuchwowy # nastawienie żuchwy # manewr Hipokratesa “# urazy twarzy # urazy jamy ustnej # chirurgia szczękowa # zwichnięcie stawu żuchwowego

operacja żuchwy
Anatomia, Chirurgia stomatologiczna, Ogólnie, Różne, Usługi stomatologiczne, Wady zgryzu, Zdrowie

Osteotomia szczęki

/

Dla pacjentów z poważnymi wadami zgryzu i zniekształceniami twarzy operacja szczęki oraz operacja żuchwy są jedynym ratunkiem i nadzieją na normalne życie. Kiedy wykonuje się osteotomię szczęki i jak przebiega leczenie? Najważniejsze informacje na ten temat można znaleźć w naszym najnowszym wpisie. Co to jest osteotomia szczęki? Rodzaje Osteotomia to nazwa procedury chirurgicznej polegająca na przecięciu i dopasowaniu w nowym położeniu kości szczęk: szczęki (górna szczęka) i żuchwy (dolna szczęka), gdy mają one nietypową i nieprawidłową budowę. Rodzaje zabiegu jest uzależniony od tzw. klasy szkieletowej, która świadczy o tym, czy pacjent ma „cofniętą bródkę” czy też jest ona „wysunięta do przodu”. Mówimy wówczas o zaburzeniach w wymiarze przednio-tylnym. W przypadku niektórych wad niezbędne jest przeprowadzenie zabiegu obuszczękowego, obejmującego zarówno szczękę, jak i żuchwę (osteotomia dwuszczękowa). Operację z reguły poprzedza kilkuletnie leczenie ortodontyczne. Należy zaznaczyć, iż zabiegi ortognatyczne przeprowadza się najczęściej u dorosłych pacjentów dorosłych, z zakończonym okresem rozwojowym kośćca. U kogo wykonuje się osteotomię żuchwy? Zabieg ten jest wykonywany u osób z tyłożuchwiem i zgryzem głębokim, progenią i laterogenią. Tyłożuchwie (inaczej retrogenia) charakteryzuje się tym, że szczęka (w której znajdują się górne zęby) jest wysunięta przed żuchwę (dolne zęby). Pacjenci z tą wadą często mają cofnięta brodę i dolną wargę. Retrogenii często towarzyszy zgryz głęboki, co oznacza, iż siekacze górne i dolne zbytnio nachodzą na siebie. Siekacze (zęby od jedynki do dwójki, na górze i na dole) górne w zgryzie głębokim przykrywają większą część wysokości dolnych. Przeciwieństwem retrogenii jest progenia, czyli znaczne wysunięcie żuchwy przed górną szczękę. Trzecią nieprawidłowością szczęki jest laterogenia wtedy też żuchwa jest przesunięta w prawo lub w lewo. Osterotomia może zostać przeprowadzona u osób ze zgryzem otwartym i uśmiechem dziąsłowym. W wielu przypadkach zaburzenia zgryzu mogą być tak nasilone, iż oprócz nieprawidłowego ustawienia i symetrii łuków zębowych, możemy zaobserować znaczne zaburzenie rysów twarzy. Należy zaznaczyć, że nieprawidłowe ułożenie szczęk względem siebie, ich nieprawidłowa wielkość i brak symetrii bezpośrednio wpływają na takie czynności jak: – oddychanie, – sposób przeżuwania pokarmu, – połykanie, – mowę, – funkcjonowanie stawów skroniowo-żuchwowych, – a nawet występowanie choroby próchnicowej i chorób przyzębia. Ponadto przesunięcie szczęki lub żuchwy jest przyczyną złego funkcjonowania stawów skroniowo-żuchwowych, czego konsekwencjami bywają migrenowe bóle głowy. Wady zgryzu sprawiają, również że zęby szybciej się ścierają się i stają się bardziej podatne na próchnicę. Nieleczone progenia i retrogenia mogą ponadto przyspieszyć wystąpienie paradontozy. Przygotowania do osteotomii Tak jak wcześniej wspominaliśmy, zazwyczaj etapem przygotowania do operacji jest leczenie ortodontyczne. Chirurg razem z ortodontą opracowują plan leczenia na podstawie badania klinicznego oraz analizy zdjęć fotograficznych, radiologicznych i modelu szczęk pacjenta. Zadaniem leczenia wstępnego jest wyrównanie kształtu i szerokości łuków zębowych. Aparat ortodontyczny pełni wówczas rolę szyny chirurgicznej, która umożliwia prawidłowe ustawienie względem siebie szczęk oraz jest elementem stabilizującym wyrostek kłykciowy (część żuchwy wchodząca w skład stawu skroniowo-żuchwowego) po przecięciu kości żuchwy. Osteotomia szczęki– przebieg zabiegu Zabieg ten jest wykonywany w znieczuleniu ogólnym. Lekarz nacina lub całkowicie przecina kość szczęki lub żuchwy, zostaje również poszerzony wyrostek zębodołowy, a także zablokowany fragment kości w pewnej, odpowiedniej pozycji. Kość żuchwy zostaje przesunięta do właściwego miejsca i przykręcona płytkami i tytanowymi śrubami. Osteotomia żuchwy umożliwia cofnięcie, wysunięcie, a także wyrównanie symetrii całej żuchwy. Ostetomia szczęki – zalecenia Zabieg ten wiąże się z rehabilitacją pooperacyjną, podczas której dochodzi do ostatecznej poprawy warunków zgryzowych oraz odpowiednio długa retencja (czyli utrzymanie efektów leczenia). Pacjenci muszą pamiętać o systematycznych wizytach i kontynuacji leczenia ortodontycznego. Należy być cierpliwym, bowiem na uzyskanie całkowitych efektów zabiegu należy poczekać od 9 do 12 miesięcy. Jakie korzyści odczuwają pacjenci po zabiegu? Osteotomia szczęki pozwala na przywrócenie prawidłowych funkcji fizjologicznych oraz poprawia estetykę wyglądu zewnętrznego pacjenta, tym samym wzrasta jego samoocena i dobre samopoczucie. U pacjentów z dużymi deformacjami rysów twarzy zabiegi ortognatyczne przywracają również prawidłowe funkcjonowanie społeczne, gdyż chorzy stają się bardziej otwarci, nie boją się kontaktu z drugim człowiekiem i oceny swojego wyglądu.   # osteotomia szczęki # zaburzenia zgryzu # operacja żuchwy # wady zgryzu # progenia # laterogenia # zgryz otwarty # uśmiech dziąsłowy # chirurgia szczękowo-twarzowa  

Prywatne Centrum Stomatologiczne

Stomatolog – Dentysta – Gabinet Stomatologiczny – Prywatne Pogotowie Stomatologiczne – Olsztyn – Zawsze blisko swoich pacjentów

Tel: 89 543 60 67

Kom: 513 100 313

Mail: Support@doctordent.pl

ul. Pstrowskiego 14D/1
10-602 Olsztyn
Województwo warmińsko-mazurskie

Facebook Envelope
Copyright © Wszystkie prawa zastrzeżone | Teresa Rokicka-Morabet, Abdellatif Morabet 2016-2025