89 543 60 67

513 100 313

Anatomia

prosty zgryz
Anatomia, Estetyka uśmiechu, Innowacyjna stomatologia, Wady zgryzu

Dekortykacja przyzębia – innowacyjna metoda prostowania zębów

Marzysz o pięknym, prostym uśmiechu, jednak zniechęca Cię fakt, iż przez rok lub nawet dwa będziesz skazany na noszenie aparatu ortodontycznego? Mamy dla Ciebie bardzo dobre wiadomości, od niedawna w gabinetach stomatologicznych stosuje się nowatorską metodę, która przyspiesza prostowanie zębów. Zabieg ten nazywa się dekortykacja przyzębia. Jak podają specjaliści dekortykacja przyzębia może nawet czterokrotnie przyśpieszyć leczenie wad zgryzu w porównaniu ze standardowym leczeniem ortodontycznym. Tym samym czas leczenia ortodontycznego zostaje zmniejszony do minimum i trwa zazwyczaj od czterech do sześciu miesięcy. Nieprawdopodobne, prawda? Z naszego artykuły dowiesz się więcej na czym polega ta metoda, przy jakich wadach zgryzu znalazła ona zastosowanie oraz jak prostuje zęby i w czym jest lepsza od aparatów ortodontycznych? Krzywe zęby to problem nie tylko estetyczny Krzywe, nieprawidłowo położone zęby stanowią nie tylko dyskomfort psychiczny dla chorego, lecz również przyczyniają się do powstawania wielu bardzo groźnych chorób, począwszy na próchnicy, przez choroby przyzębia, na uszkodzenia mechanicznych czy zaburzeniach funkcji żucia i mowy skończywszy. Do tej pory za najlepszy sposób korygowania krzywych zębów i zaburzeń zgryzu uznawano leczenie aparatem ortodontycznym. Niestety, zazwyczaj leczenie zębów tę metodą wynosiło od 2 do 3 lat. Wiele osób rezygnowało z tak długiej terapii, pozbawiając się szansy na nowy, piękny i prawidłowy zgryz. Na czym polega dekortykacja przyzębia? Współczesna stomatologia wychodzi naprzeciw potrzebom pacjenta, bowiem teraz dzięki wykorzystaniu metody dekortykacji przyzębia możemy się cieszyć wymarzonym wyglądem nawet w pół roku od momentu rozpoczęcia leczenia ortodontycznego. Dekortykacja przyzębia jest wykonywana już po założeniu stałego aparatu na zęby, za pomocą specjalnego urządzenia. Stomatolog nacina kości korowe wyrostków zębodołowych, co powoduje, że kość gąbczasta wyrostka ulega szybszej przemianie, gdyż organizm stara się leczyć powierzchnię kości. Tym samym zęby znacznie szybciej się przesuwają, a czas leczenia ortodontycznego zostaje znacznie skrócony, na czym najbardziej nam zależy. Czy dekortykacja przyzębia jest bolesna? Czytając ten opis zapewne pomyśleliście, iż z pewnością musi to bardzo boleć, ale zaskoczymy was, zabieg ten jest całkowicie bezbolesny i nie pozostawia żadnej opuchlizny, dzięki czemu po wyjściu z gabinetu stomatologicznego, możemy normalnie uczestniczyć w codziennych obowiązkach. Jak przebiega leczenie? Dekortykacja przyzębia może być zastosowana zarówno w przypadku aparatu stałego, jak i aparatu lingwalnego, czyli zupełnie niewidocznego dla innych osób, bo założonego od strony języka. Jedyną uciążliwością dla pacjentów mogą stanowić częste wizyty w gabinecie stomatologicznym, bowiem należy odwiedza lekarza średnio co dwa tygodnie, jednak całe leczenie ortodontyczne trwa 4-6 miesięcy (w bardziej złożonych przypadkach 12 miesięcy), zatem znacznie krócej w porównaniu do tradycyjnego leczenia ortodontycznego. Kto może zdecydować się na taki zabieg? Leczenie zębów z zastosowaniem dekortykacji jest skutecznym rozwiązaniem problemów zarówno dla osób z niewielkimi wadami zgryzu, jak i dla tych z dużo poważniejszymi dolegliwościami, także tych mających szkieletowy zgryz otwarty (szpara widoczna między dolnymi a górnymi zębami), ciężkimi zwężeniami szczęki czy dużymi dysproporcjami pomiędzy szczęką i żuchwą. Badania kliniczne potwierdziły, iż dekortykacja zwiększa stabilność efektów leczenia ortodontycznego. Zaletą tej metody jest również brak konieczności przeprowadzenia ekstrakcji zębów, jak to często ma miejsce gdy zakładamy aparat na zęby. Przypominamy, iż pacjenci, którzy zdecydują się na leczenie ortodontyczne muszą przestrzegać zasady higieny, pamiętać o regularnym wykonywaniu profesjonalnej higienizacji jamy ustnej oraz wymagane jest wyleczenie wszystkich ubytków. # dekortykacja przyzębia # piezocision # leczenie zębów # zgryz # aparat na zęby # aparat ortodontyczny # krzywe zęby

ząbkowanie
Anatomia, Higiena jamy ustnej, Pielęgnacja zębów, Profilaktyka, Stomatologia dziecięca, Zdrowie

Higiena jamy ustnej u noworodka i niemowlęcia

Higiena jamy ustnej u noworodka i niemowlęcia to temat, na który wielokrotnie zwracaliśmy uwagę w naszych artykułach i również w najnowszym materiale pragniemy przypomnieć, jak dbać o zęby maluszków, aby ustrzec swoje pociechy przed mnóstwem problemów dentystycznych, które mogą pojawić się później, a te, jak wiemy są często przyczyną bólu i stresu małego pacjenta. Polskie przysłowie głosi, iż „czego Jaś się nie nauczy, Jan nie będzie umiał”, zatem im wcześniej przyzwyczaimy dziecko i nauczymy dbania o jamę ustną, tym szybciej samo wyrobi w sobie ten nawyk. Chyba nikogo nie trzeba przekonywać, iż zdrowe ząbki niemowlaka gwarantują zachowanie ogólnego stanu zdrowia całego organizmu, a przecież na tym nam najbardziej zależy. Dieta w ciąży a właściwe uwapnienie ząbków u noworodków Tworzenie się zawiązków 20 mlecznych zębów ma miejsce między 2. a 4. miesiącem ciąży, a następnie do urodzenia dziecka trwa mineralizacja zębów mlecznych (uwapnienie), kształtowanie koron zębów oraz tworzenie większości zawiązków zębów stałych. Przyszłe mamy powinny zwrócić baczną uwagę na produkty, które spożywają, bowiem mineralizacja zębów ich potomstwa zależy właśnie od prawidłowego odżywiania rodzicielki. Ewenementem wśród nowonarodzonych jest posiadanie ząbków, jeśli już to są to 1 lub 2 wyrżnięte ząbki w żuchwie, niektórym maluszkom wyrastają one niedługo po urodzeniu. Niestety, zazwyczaj te ząbki są bardzo niestabilne, słabo umocowane, co może grozić wypadnięciem i połknięciem lub zakrztuszeniem się, gdy wpadną do dróg oddechowych. Jeżeli taki ząb jest luźno związany z dziąsłem, to zaleca się jego usunięcie jeszcze na oddziale noworodkowym. Jak wygląda codzienna higiena jamy ustnej u noworodka i niemowlęcia? Świeżo upieczeni rodzice często zastanawiają się, kiedy powinni zacząć oczyszczać jamę ustną swojego maluszka. Przede wszystkim przestrzegamy, aby nie czekać z tym aż do wyrżnięcia się pierwszych ząbków! Pierwsze zabiegi higieniczne możemy już przeprowadzać w okresie noworodkowym, a zatem od 1 miesiąca życia. Buzia malucha, choć bez ząbków to wymaga oczyszczenia z resztek pokarmu. W tym celu dobrze jest mieć przygotowany czysty, jałowy kawałek gazy lub tetry, nawijamy go na palec wskazujący i po zwilżeniu przegotowaną wodą, taką „szczoteczką” możemy ostrożnie przecierać jamę ustną. Czynność tę należy powtarzać regularnie, szczególnie przed położeniem niemowlaka do snu. Do czyszczenia nie używajcie waty! W trakcie „mycia ząbków” delikatnie masujcie dziąsła dziecka, pamiętając o usunięciu resztek pokarmowych zarówno z dziąseł, jak i z języka. Oczyszczanie buzi malucha wyeliminuje rozwój grzybicy jamy ustnej, są to dość często występujące u dzieci pleśniawki i afty oraz uchroni ząbki mleczne przed próchnicą. Ząbkowanie i higiena jamy ustnej u noworodka i niemowlęcia Zapowiedzią zbliżającego się ząbkowania jest znaczne pogorszenie się nastroju maluszka, który może częściej grymasić, ślinić się, ssać palec lub przygryzać dziąsłami smoczek od butelki lub sutek podczas karmienia piersią. Zazwyczaj początek ząbkowania przypada około 6. miesiąca życia, zwykle w żuchwie, ale jest to orientacyjny czas, gdyż w populacji polskiej u większości dzieci pierwszy ząb wyżyna się, gdy niemowlak ma 6—11 miesięcy. Następnie przeciętnie co miesiąc pojawia się jeden ząbek. Miejsce i kolejność wyrastania zębów są ściśle określone, ale niewielkie zmiany w tej kwestii prawdopodobnie nie mają znaczenia. W trakcie ząbkowania przyda się silikonowa szczoteczka do mycia i masażu dziąseł, którą można także używać do nakładania żeli ochładzających i masowania wrażliwych, bolących dziąseł. Higiena jamy ustnej u noworodka i niemowlęcia – jak dbać o pierwsze ząbki? Gdy już szkrab może się pochwalić pierwszymi ząbkami to nasza rola, jako rodzica polega na starannej pielęgnacji mleczaków. Ząbki należy myć 2 razy dziennie odpowiednią szczoteczką (najlepiej taką z małą główką i miękkim, nylonowym włosiem) i pastą do zębów dla niemowląt (z małą zawartością fuoru). Postarajcie się tak zająć malucha, aby traktował tę czynność jako zabawę. Najważniejsze zasady, które sprawią, że Twoje dziecko będzie miało piękne i zdrowe zęby. – Jeśli jest to możliwe to postarajcie się karmić dziecko piersią zgodnie z zaleceniami położnej czy pediatry. Ssanie piersi stymuluje prawidłowy rozwój zgryzu. – Gdy podajecie dziecku smoczek, to zwróćcie uwagę, aby był to smoczek ortodontyczny. – Po wprowadzeniu pokarmów uzupełniających dawajcie dziecku pełne porcje i unikajcie dokarmiania między posiłkami, szczególnie w nocy. Posiłki podawajcie łyżeczką lub z kubeczka, nie z butelki ze smoczkiem. Zgodnie z zasadami diety BWL stopniowo może podawać produkty twardsze, np. gotowane warzywa. – Wybierajcie napoje niesłodzone, najlepiej czystą, gotowaną wodę. Aby uspokoić malucha nie zanurzajcie smoczka w słodkich płynach, gdyż cukier powoduje rozwój bakterii. – Karmienie butelką ze smoczkiem powinno być zakończone pod koniec 1. roku życia. – Jeśli wasz maluch ma wyrżnięte zęby to nie dawajcie mu w ramach uspokojenia do zasypiania butelki, zwłaszcza z mlekiem lub słodkim płynem. – Uważajcie na zawartość fluoru w paście, bowiem w nadmiarze jest on również szkodliwy. Pasty dla niemowląt są specjalnie przygotowane i zawierają małą, bezpieczną dla niemowląt ilość fuoru (tzn. 500 ppm).Nie całujcie dziecka w usta, ani nie oblizujcie smoczka, np. gdy wam on upadnie. W ten sposób wprowadzacie do ust waszej pociechy bakterie, odpowiedzialne za rozwój próchnicy i innych chorób, np. afty i pleśniawki. Pleśniawki na ustach mogą się rozprzestrzeniać na całą jamę ustną i nie tylko, bowiem jeśli karmisz piersią, mogą zakażać brodawki sutkowe. W takim wypadku nie obejdzie się bez wizyty u lekarza. Jak myć ząbki u małego dziecka? Mycie zębów u mniejszych dzieci wymaga większego zaangażowania ze strony rodziców oraz opanowania odpowiedniej techniki. Należy najpierw szczotkować ząbki przednie, łagodnie kręcąc kółeczka włosiem szczoteczki, a potem powierzchnie żujące tylnych zębów. Pamiętajcie, iż małe dzieci nie umieją wypluwać pasty i płukać buzi wodą, dlatego koniecznie po zakończeniu mycia usuńcie resztki pasty za pomocą gazy nawiniętej na palec, aby przypadkiem wasz maluch ich nie połknął. Nie podawajcie dzieciom (które nie ukończyły 4 roku życia) płynu do płukania ust, gdyż maluchy w tym wieku nie umieją jeszcze płukać ust i wypluwać płynu. Na koniec ostatnia kwestia, czyli regularne wizyty kontrolne. Jeszcze zanim wyrżną się ząbki umówicie wizytę u swojego stomatologa, aby ten skontrolował stan jamy ustnej waszego dziecka.   # higiena jamy ustnej u noworodka i niemowlęcia # silikonowa szczoteczka do zębów i masażu dziąseł # ząbkowanie # mineralizacja zębów mlecznych # uwapnienie # smoczek ortodontyczny # pleśniawki na ustach # afty

rozwój zgryzu
Anatomia, Stomatologia dziecięca, Wady zgryzu, Zdrowie

Dieta dziecka i jej wpływ na rozwój zgryzu

Prawidłowy rozwój dziecięcego zgryzu zależy nie tylko od ogólnego stanu zdrowia dziecka, lecz także od diety malucha. Nawet nie zdajemy sobie sprawy, że na to, czy nasza pociecha będzie w przyszłości miała proste zęby wpływają nie tylko składniki odżywcze, znajdujące się w pożywieniu, ale również konsystencja pokarmu oraz sposób podania. Zastanawiacie się, jak to możliwe? W naszym poradniku wyjaśnimy, jakie produkty powinny spożywać dzieci, aby w dorosłym życiu nie musiały się zmagać z krzywymi zębami. Karmienie dziecka a prawidłowy zgryz Kształtowanie się prawidłowego zgryzu rozpoczyna się już w pierwszych miesiącach życia dziecka, wtedy też istotną kwestią jest sposób karmienia niemowlaka. Niejednokrotnie możemy przeczytać rozmaite opinie na temat wyższości karmienia naturalnego nad sztucznym (butelką i mlekiem modyfikowanym). Zdaniem specjalistów karmienie dziecka przez matki w sposób naturalny ma dwie, podstawowe zalety. Przede wszystkim maluszek wyrabia sobie nawyk ssania, w trakcie którego musi odpowiednio wysuwać żuchwę, dzięki czemu w przyszłości zęby będą miały okazję prawidłowo się ustawić. Drugą korzyścią wynikającą z naturalnego karmienia jest fakt, iż mleko matki – w przeciwieństwie do mleka modyfikowanego – nie sprzyja rozwojowi próchnicy. Przypominamy, iż zbyt wczesna utrata mleczaków z powodu próchnicy może mieć bardzo przykre konsekwencje w dorosłym życiu w postaci krzywego zgryzu. Mamy, które karmią swoje pociechy butelką powinny zwrócić uwagę na smoczek. Jego wyprofilowany kształt powinien symulować naturalne karmienie, smoczek ma się lekko wydłużać przy ssaniu i wracać do pozycji wyjściowej, kiedy dziecko przełyka. Gryzienie – im wcześniej, tym lepiej Pierwszy etap życia mamy już za sobą, zatem przyszedł czas na nowe smaki i rozszerzenie menu. Zapewne targają wami wątpliwości, czy na pewno jest to dobry moment na żywieniowe eksperymenty? A jeśli tak, to jakie produkty można podać dzieciom? Zaleca się, aby w miarę możliwości stopniowo wprowadzać do diety malucha pokarmy stałe (zamiast papkowatych deserów czy obiadów ze słoiczka). Ta metoda nazywa się BLW (Baby-led weaning) i jej ideą jest nauczenie malucha samodzielnego spożywania pokarmów, a zatem przeżuwania oraz gryzienia pokarmów stałych, np. gotowanych warzyw jak najwcześniej. Wspomniane umiejętności są niezbędne, aby zgryz rozwijał się prawidłowo. Podczas tych czynności pracuje bowiem większość mięśni twarzy, jamy ustnej, język, co sprawia, że kości szczękowe rozwijają się i wzmacniają. Picie z kubka i rezygnacja ze smoczka Specjaliści zachęcają również rodziców, aby oprócz nauki gryzienia metodą BLW, także pozwalali dzieciom jak najwcześniej samodzielnie pić z kubka i zadbali, by ich maluchy czym prędzej rozstały się ze swoimi butelkami ze smoczkiem. Zbyt długie korzystanie z nich może zaowocować powstawaniem wady zgryzu, polegającej na tym, że górne zęby wychylają się i między nimi a dolną szczęką zaczyna być widoczna przestrzeń tzw. szpara przednio-tylna, która prowadzi do poważnej wady zgryzu. A jakie napoje podać maluchom? Najzdrowszym i najbezpieczniejszym napojem dla zębów jest po prostu zwykła woda. Zmorą wielu rodziców jest oduczenie malucha ssania smoczka czy kciuka. Zbyt częste ssanie może prowadzić do wad zgryzu (choć jest lepsze niż ssanie kciuka). Starajmy się podawać smoczek tylko wtedy, gdy wszystkie inne metody uspokajania zawiodły. Ponadto, bardzo rozważnie wybierajcie smoczek, który powinien być dostosowany do wieku dziecka i tak się układać w buzi, by dziecko mogło go objąć ustami, wysuwając do przodu żuchwę. Po pierwszym roku zacznijcie odzwyczajać dziecko od tego uspokajacza. Jak zadbać o prawidłowy zgryz u przedszkolaka? Gdy nasza pociecha zaczyna chodzić do przedszkola to coraz częściej zdarza się, iż wraca ona do domu z infekcjami, m.in. grypą, zatkanym nosem czy powiększonymi migdałkami, a wtedy naturalnym stanem rzeczy jest, iż oddycha przez usta. Oddychanie głównie przez usta może prowadzić do nieprawidłowego rozwoju górnej szczęki. W efekcie stanie się ona wąska, zęby górne wychylają się, a żuchwa ustawia się do tyłu. Zwężona szczęka przyczynia się do rozwoju tzw. zgryzu krzyżowego, którego leczenie najlepiej rozpocząć już na etapie uzębienia mlecznego. Zbyt późna interwencja może grozić operacją ortognatyczną. Jakie produkty powinny spożywać nasze dzieci, a czego unikać? Właściwa dieta dziecka Aby dziecko miało piękne, zdrowe i proste zęby warto zwrócić uwagę na to, co je. Spożywanie w zbyt dużych ilościach żywności przetworzonej, posiłków typu fast food, nadmiaru cukrów (w tym słodyczy) czy olejów roślinnych, a także niedobór witamin i minerałów (np: witamina D3, kwasy tłuszczowe omega 3) sprzyja występowaniu chronicznego stanu zapalnego u dziecka, a zatem pośrednio – wad zgryzu. Dlatego postarajmy się świadomie wychowywać malucha, aby wiedział, iż np. nadmiar ulubionych słodyczy może szkodzić. Jeśli to możliwe to zwracajmy baczną uwagę na to, co dziecko jada poza domem. Rodzice powinni także tak ułożyć codzienne menu, aby dieta dziecka pozytywnie wpływała na prawidłową florę bakteryjną w jelitach. Dysbioza jelitowa może być jedną z przyczyn przewlekłych infekcji i alergii, dlatego zadbajmy o to, aby dieta dziecka obfitowała w prebiotyki (szparagi, karczochy, cykoria, warzywa strączkowe, cebula) oraz probiotyki (m.in. kiszona kapusta, ogórki, buraki). Piękne, zdrowe zęby to nie tylko dar natury, ale przede wszystkim dobre nawyki żywieniowe, dieta bogata w witaminy i mikroelementy, dlatego tak istotne jest, aby rodzice od najmłodszych lat przekazywali swoim pociechom najważniejsze zasady związane z higieną, pielęgnacją oraz dbałością o  zęby.   # dieta dziecka # rozwój zgryzu # krzywe zęby # wady zgrywu # ortodoncja # karmienie dziecka # gryzienie # prawidłowy zgryz # proste zęby

zdjęcie pantomograficzne
Anatomia, Różne, Usługi stomatologiczne, Zdrowie

Co to jest pantomogram zębów i jak przebiega ?

Nowoczesna stomatologia dysponuje rozmaitymi metodami diagnostycznymi, dzięki którym stomatolog może z dokładnością zlokalizować miejsce występowania stanu zapalnego. Taką pomocą jest pantomogram zębów. Kiedy pacjenci w trakcie leczenia stomatologicznego otrzymują od lekarza zlecenie wykonania zdjęcia pantomograficznego zębów? Na czym polega pantomogram zębów i jak możemy się przygotować do tego badania? Na te i inne pytania możecie znaleźć odpowiedzi w naszym artykule, zapraszamy do zapoznania się z nim. Co to jest pantomogram zębów ? Pantomogram zębów to specjalistyczne zdjęcie RTG, które wykonuje się przy pomocy aparatu zwanego pantomografem. Sprzęt ten dzięki jednoczesnemu ruchowi głowicy generującej promieniowanie RTG oraz zapisu rejestratora, pozwala na otrzymanie dokładnego zdjęcia danej warstwy twarzoczaszki. Na zdjęciu są widoczne zęby górne i dolne, także zatrzymane w kości, jak również wszystkie otaczające je tkanki. Powiększony obraz struktur anatomicznych wyrostków zębodołowych umożliwia dokładną ocenę stan przyzębia, a także jest możliwe określenie nieprawidłowości w budowie korzeni zębów, miejsca tzw. zębów zatrzymanych (np. ósemki). Pantomogram wykazuje także stopień mineralizacji zębów i kierunek ich wyrzynania. Kiedy lekarz zaleci pantomogram zębów ? Wskazaniem do wykonania tego badania mogą być różne sytuacje. Zazwyczaj zanim zostanie przeprowadzone leczenie ortodontyczne, implantologiczne czy leczenie protetyczne, to należy zrobić pantomogram zębów. Zdjęcie pantomograficzne jest niezbędne do ogólnej oceny stanu zdrowia wszystkich zębów i przyzębia, na jego podstawie można sprawdzić jakość wypełnień i jakość leczenie kanałowego oraz to, czy przypadkiem po przeprowadzonych ekstrakcjach nie zostały nieusunięte korzenie. Pantomogram wykrywa również próchnicę oraz liczne choroby przyzębia (oraz stan ich zaawansowania). Dzięki wykonaniu zdjęcia pantomograficznego dentysta może również przypadkowo wykryć zmiany, których pacjenci nie odczuwają, a które stanowią zagrożenie dla naszego zdrowia, np.  torbiele,  ziarniniaki, zęby zatrzymane, a nawet nowotwory. Badanie pantomogramem jest także wymagane w przypadku innych chorób niż tych związanych z jamą ustną, gdyż np. przed operacją zaćmy należy je wykonać, aby lekarz mógł wykluczyć obecność ogniska zapalnego. Przeciwwskazania Przeciwwskazaniem do badania pantomografem jest ciąża, gdyż promieniowanie może uszkodzić płód. Badanie to wykonuje się u kobiet ciężarnych jedynie w wyjątkowych sytuacjach, kiedy płynące z niego korzyści będą znacznie większe niż potencjalne ryzyko dla płodu (np. w przypadku poważnych urazów). Czy promieniowanie jest bezpieczne dla człowieka ? Nie należy się obawiać tego badania, bowiem choć jak doskonale wiemy, promieniowanie RTG nie jest obojętne dla zdrowia każdego człowieka, to wykonywanie zdjęcia pantomograficznego odbywa się zgodnie z pewnymi, rygorystycznymi zasadami, które dokładnie precyzują bezpieczną dla człowieka dawkę promieniowania. Istotne jest także, iż w trakcie tego badania pacjent jest narażony na działanie o wiele mniejszej dawki promieniowania, niż otrzymałby podczas wykonywania kilku punktowych zdjęć RTG poszczególnych zębów. Jak należy się przygotować do badania i jak ono przebiega ? Pantomogram zębów nie wymaga od nas specjalnych przygotowań. Panie (i niektórzy panowie), które noszą różnego typu ozdoby: kolczyki, łańcuszki, spinki do włosów, okulary oraz wyjmowane protezy zębowe muszą je jedynie wyjąć. Badanie to nie wiąże się z wchodzeniem do wąskich aparatów czy przyjmowaniem kontrastu. Warto dodać, że jest ono całkowicie bezbolesne i trwa zaledwie kilkanaście sekund. Przed rozpoczęciem badania otrzymamy ochronną, dość ciężką kamizelkę, która będzie zabezpieczać nasz organizm przed promieniami roentgena. Wystarczy podejść do aparatu i stanąć nieruchomo. Asystentka czy lekarz powinien nas prawidłowo ustawić – otrzymujemy także uchwyt (należy go przygryźć zębami), dzięki któremu zajmujemy właściwą pozycję. Nasz głowa powinna spoczywać specjalnych uchwytach, które zapewnią jej stabilność. W trakcie wykonywania zdjęcia nie wolno bowiem poruszać głową, a język powinien być przyciśnięty po podniebienia. Jeśli zdjęcie ma być wykonywane u dzieci to można je poprosić  o zamknięcie oczu, aby nie wodziły wzrokiem za poruszającą się wkoło lampą, co może skutkować ruchem głowy. Jak wygląda zdjęcie pantomograficzne ? Zdjęcie pantomograficzne obejmuje oba łuki zębowe. Dodatkowo pokazane są na nim struktury do nich przylegle, takie jak: kości szczęki i żuchwy, zatoki szczękowe, stawy skroniowo-żuchwowe czy oczodoły. Na podstawie tego zdjęcia lekarz może ocenić stan wielu istotnych struktur, gdyż pantomogram ma duży zasięg. Zdjęcie pantomograficzne nie jest dokładnym odzwierciedleniem prześwietlanych elementów, a otrzymany obraz jest powiększony w stosunku do wymiarów rzeczywistych średnio o 15 proc. Należy także pamiętać, iż pantomogram jest zdjęciem warstwowym, co sprawia, że niektóre struktury mogą nie być uwidocznione na zdjęciu, jeśli nie były zlokalizowane w okolicy warstwy badanej przez pantomograf. Analiza zdjęcia może zostać dokonana wyłącznie przez lekarza stomatologa. Czy koszt badania jest refundowany przez NFZ ? NFZ pokrywa koszty wykonania takiego badania (czyli kwotę od 50 do 100 zł) jedynie raz w trakcie leczenia ortodontycznego u dzieci. W innych przypadkach musimy sami zapłacić za taką usługę.   # pantomogram zębów # RTG # diagnostyka # próchnica # leczenie stomatologiczne # zdjęcie pantomograficzne

Zęby
Anatomia, Ogólnie

Budowa zęba – co warto wiedzieć jako pacjent

Zęby są bardzo ważnym elementem naszego organizmu, służą nie tylko do rozdrabniania pokarmów, rozgryzania, lecz również – jeśli są zadbane i zdrowe – stanowią naszą najpiękniejszą, bo naturalną ozdobę, o czym często zapominamy, bagatelizując kwestię higieny jamy ustnej. Warto wiedzieć z jakich części są zbudowane nasze zęby. Wiele osób, gdy słyszy termin „budowa zęba” to od razu oczami wyobraźni widzi schemat doskonale znany ze szkolnych podręczników, na którym zaznaczono miazgę, szkliwo i zębinę. Jest to nieco uproszczona wersja, bowiem budowa zęba jest o wiele bardziej skomplikowana, gdyż dzielimy ją na anatomiczną i histologiczną. Jakie elementy zęba należą do budowy anatomicznej, a jakie do histologicznej? Na te i inne pytania odpowiemy w naszym artykule. Budowa zęba: ile zębów ma człowiek? Dorosły człowiek w swojej jamie ustnej posiada od 28 do 32 zębów. Po 8 siekaczy (w każdym łuku po 2 siekacze przyśrodkowe – tzw. jedynki, 2 siekacze boczne – tzw. dwójki), 4 kły (po 2 „trójki”), 8 przedtrzonowców (po dwie „czwórki” i „piątki” w łuku) i od 8 do 12 trzonowców (dwie „szóstki” i „siódemki” i u niektórych dwie „ósemki” w łuku). Dzieci mają tylko 20 zębów, których funkcje są takie same, jak u osoby dorosłej. W uzębieniu mlecznym nie ma zębów przedtrzonowych i nigdy nie występują trzecie zęby trzonowe. W każdym łuku zębowym znajdują się 4 siekacze (dwie „jedynki” i dwie „dwójki”), dwa kły (czyli inaczej „trójki”) i 4 zęby trzonowe (po dwie „czwórki” i „piątki”). Budowa zęba – budowa anatomiczna  Część widoczna z jamy ustnej to korona, w dziąśle znajduje się druga część zęba, czyli korzeń. Pomostem łączącym oba te elementy jest szyjka zębowa. Korona jest najtwardsza częścią zęba, pokrywa ją szkliwo zęba. Korzeń jest częścią zęba ukrytą pod dziąsłem, umocowaną w zębodole w kości żuchwy lub szczęki za pomocą włókien ozębnej. Zęby mogą mieć od 1 do 3-4 korzeni, choć zdarzają się takie, które mają ich znacznie więcej. Pomiędzy korzeniami występuje fizjologiczne rozwidlenie zwane bifurkacją. Długość korzenia oraz jego pole powierzchni ma znaczenie w przypadku stabilności zębów, gdyż im dłuższy korzeń i im większa liczba korzeni w zębie, tym jest on stabilniejszy w zębodole. Warto dodać, iż korzenie mogą mieć także różne kształty i rozmiary. Budowa zęba – budowa histologiczna Na wstępnie należy zaznaczyć, iż bez względu na to, czy mowa o stałym czy też mlecznym zębie, w każdym rozróżniamy dokładnie te same tkanki. Wnętrze zęba wypełnia tzw. komora, czyli wolna przestrzeni oraz kanał korzeniowy, w którym znajduje się miazga – żywa, unerwiona i unaczyniona tkanka. Biorąc pod uwagę ułożenie poszczególnych tkanek, zęby tworzą szkliwo, zębina oraz cement. Szkliwo Na powierzchni ząb jest otoczonym cienką (jej grubość nie przekracza 2 mm), ale bardzo twardą tkanką – jest ona nawet twardsza niż kość. Szkliwo pokrywa całą koronę, aż od szyjki. W skład szkliwa wchodzą w 99 proc. związki nieorganiczne, pozostały 1 proc. to woda i związki organiczne. O szkliwo musimy szczególnie dbać, gdyż jest ono wytwarzane tylko raz, w trakcie rozwoju zęba (tzw. odontogenezy). Komórki zwane ameloblasty są odpowiedzialne za jego produkcję. Gdy ząb przestaje rosnąć, również zostaje kończona produkcja szkliwa, tym samym w razie uszkodzeń szkliwa nie ma ono możliwości odbudowania. Szkliwo to tkanka nieunerwiona i nieunaczyniona, co więcej, nie zawiera również komórek, dlatego gdy stomatolog wierci w nim nie odczuwamy bólu. Ścieranie szkliwa jest także bezbolesne, a tym samym tak niebezpieczne i szkodliwe. Zębina Kolejną tkanką, która jest zaliczana do budowy histologicznej zębów, jest zlokalizowana tuż pod szkliwem zębina. Zębina przypomina kość, jest jednak bardziej miękka od szkliwa, przez co łatwiej dochodzi do rozwoju w niej próchnicy. Zębina, gdy nie jest chroniona przez szkliwo lub materiał wypełniający, ulega ścieraniu. Zębina jest rdzeniem zęba. W obrębie korony jest ona pokryta szkliwem, a w części korzeniowej cementem. W 20 proc. zbudowana jest ona z substancji organicznych, przede wszystkim z włókien kolagenowych oraz w 70 proc. z srebrochłonnych, które otoczone są przez związki mineralne (dwuhydroksyapatyt). Zębina w przeciwieństwie do szkliwa ma wypustki komórek i włókna nerwowe, za sprawą których pacjent może odczuwać ból, jeśli występuje w niej próchnica i gdy jest ona usuwana w trakcie zabiegu stomatologicznego. Wyróżnia się 3 rodzaje zębiny: – zębina pierwotna (pierwszorzędowa) – powstaje w trakcie rozwoju zęba, przestaje być wytwarzana, gdy wierzchołek korzenia zęba w pełni się wykształci; – zębina wtórna – jej produkcja zaczyna się, gdy ząb przestanie już rosnąć i jest ona wytwarzana aż do końca naszego życia; – zębina trzeciorzędowa – jej rozwój jest spowodowany psuciem się zębów, stąd też bywa nazywana odczynową lub naprawczą. Miazga Jedyną żywą tkanką w zębie jest miazga. Znajduje się ona tuż pod zębiną. Miazga jest doskonale unaczyniona i unerwiona. Jest ona zbudowana z substancji podstawowej, w której są zanurzone komórki i włókna. Miazga ma kilka bardzo istotnych funkcji: – odżywczą, gromadzi substancje odżywcze i tlen, niezbędne do prawidłowego rozwoju zęba, – czuciową – rejestruje ból i uruchamia działania obronne, mające na celu jego zlikwidowanie, – obronna- wynika z wcześniejszej funkcji, w momencie zagrożenia zostaje uruchomiona produkcja dodatkowych warstw zębiny, przez co można ją odizolować od źródła bakterii. Cement Ostatnią częścią zęba jest cement korzeniowy, czyli kostniwo. Jego nazwa wynika z budowy, bo przypomina kość. Kostniwo jest zbudowane jest zarówno substancji organicznych, jak i nieorganicznych. Zalicza się go do tkanek przyzębia, czyli tkanek utrzymujących ząb w zębodole. Jego cienka warstwa pokrywa powierzchnię korzenia zęba, a jego zewnętrzne warstwy sąsiadują z ozębną. Włókna kolagenowe docierające do cementu dodatkowo zwiększają stabilność zęba w zębodole. Cement dzieli się na komórkowy i bezkomórkowy.   # budowa zęba # budowa anatomiczna # budowa histologiczna # szkliwo zęba # zębina # miazga zęba # cement korzeniowy #  kostniwo

przerwa między zębami
Anatomia, Estetyka uśmiechu, Ogólnie, Usługi stomatologiczne

Kłopotliwa diastema – czyli jak pozbyć się szpary między zębami?

Diastema, czyli przerwa pomiędzy górnymi siekaczami przyśrodkowymi (rzadziej dolnymi) dla niektórych osób jest czymś wyjątkowym, wyróżniającym, innym przyprawia zmartwień i kompleksów. Co warto wiedzieć na jej temat i jakie możliwości daje współczesna stomatologia, aby pozbyć się jej raz na zawsze. O tym możecie przeczytać w naszym artykule, zapraszamy do zapoznania się z nim. Przyczyny powstawania diastemy Zazwyczaj przerwa między zębami powstaje z powodu nieprawidłowego przyczepu wędzidełka wargi górnej lub braku siekaczy bocznych. Niekiedy tworzy się także, gdy siekacze boczne są zbyt małe lub jest efektem niewyrównanego zgryzu (może pojawić się np. przy nagryzie lub przy wystających zębach). Występowanie diastemy może być także uwarunkowane genetycznie. Diastema: hot or not? Powszechnie panuje przekonanie, iż diastema jest bardzo seksowna, potwierdzeniem tej teorii są wielkie gwiazdy uznawane za symbole seksu: Brigitte Bardot, Anna Paquin, Vanessa Paradis, Madonna oraz znani panowie: Mike Tyson, Chris Martin, Eddie Murphy, Elijah Wood, Samuel L. Jackson. Ciekawostką jest fakt, iż diastema we Francji jest nazywana zębami szczęścia (dents du bonheur). Pozwala ona szybciej i w łatwiejszy sposób zapamiętać czyjąś twarz, ponadto przez wielu jest odbierana jako przejaw wewnętrznej ekspresji oraz indywidualizmu, jest takim „pazurem”. Jak twierdzą psychologowie jest ona odpowiedzialna za zwrócenie naszej uwagi na usta, przez co wielu osobom wydaje się seksowna (oczywiście, w takim przypadku szczelina musi być niewielka, a rysy twarzy symetryczne i proporcjonalne). Zdaniem psychologów zbyt idealny, perfekcyjny wygląd twarzy w wielu osobach wzbudza zakłopotanie i onieśmielenie, dlatego diastema, będąca oznaką drobnej niedoskonałości, pozwala na skrócenie dystansu i nieco “ociepla” nasz wizerunek. Szpara między zębami, której szerokość przekracza dwa milimetry staje się nie tylko problemem estetycznym. Ze stomatologicznego punktu widzenia osoby z diastemą często mają kłopoty z poprawną wymową, a także częściej niż inni pacjenci zapadają na choroby przyzębia oraz mają wady zgryzu. Choć podobają nam się takie szpary u innych osób, to jej posiadacze najchętniej pragną się jej pozbyć – takiego zdania jest ponad 89% osób z przerwami między zębami. Dla prawie 90% to główny powód, dla którego ukrywają swój uśmiech. W jaki sposób można usunąć diastemę? Dentysta może nam zaproponować różne możliwości zlikwidowania diastemy. –  Pierwszy z nich to leczenie ortodontyczne, czyli noszenie stałego aparatu na zębach. – Drugi to  licówki – czyli nałożenie na nasze zęby (po oszlifowaniu) cienkich mających ok. 0,5 mm porcelanowych płytek. – Trzecie to zamknięcie diastem przy pomocy kompozytów. Jest to ten sam materiał, jaki wykorzystuje się do usuwania ubytków w plombach. To rozwiązanie jest coraz popularniejsze także w Polsce. Jeśli zależy nam na prostym, małoinwazyjny zabiegu to zamiast aparatu ortodontycznego polecamy kompozyty. Diastema może stać się przeszłością i to już podczas jednej wizyty. Niemożliwe? A jednak! Wszystko dzięki światłoutwardzalnym, dostosowywanym do koloru zębów żywic kompozytowych, które dentysta nakłada na własne szkliwo. Taki zabieg trwała około 30 minut i pozwala osiągnąć bardzo szybki efekt. Zamykanie diastemy kompozytem Zabieg ten przypomina wypełnienie zęba plombą. Dentysta rozprowadza kompozyt na ząb wytrawiony specjalnym kwasem demineralizującym, a następnie delikatnymi papierowymi dyskami nadaje mu pożądany kształt. Jako wypełnienie są stosowane żywice kompozytowe światłoutwardzalne. Należy pamiętać, iż w przypadku dużych przerw zalecane jednak są licówki. Wybór wypełnienia jest dostosowany indywidualnie do potrzeb pacjenta, bierze się pod uwagę styl życia (czy pacjent pali), to, na co jest uczulony oraz w jakim miejscu chcemy pozbyć się diastemy (czy są to przednie czy tylne zęby). Bardzo popularne są ostatnio wypełnienia światłoutwardzalne wykonane z materiału z zastosowaniem nanotechnologii. Pozwalają one dobór koloru wypełnienia do barwy zęba, imitują także naturalny ząb. Istotne jest także to, iż taki materiał nie zmienia barwy przez wiele lat. Higiena i pielęgnacja po zabiegu Nałożenie kompozytu nie powinno zmienić naszych codziennych przyzwyczajeń higienicznych, o takie zęby musimy dbać w taki sam sposób, jak o naturalne, zatem należy je regularnie szczotkować, myć i nitkować. Przed zamknięciem diastemy warto zdecydować się na wybielanie zębów, aby kolor naszych naturalnych zębów współgrał z kolorem nanoszonego materiału. Powrót do diastemy Gdy zatęsknimy za naszą szparą, zawsze możemy cofnąć efekt zabiegu – co w przypadku leczenia ortodontycznego nie jest możliwe. Stomatolog musi jedynie usunąć nałożony wcześniej kompozyt, a wytrawiona przez kwas powierzchnia zęba z czasem odbudowuje się dzięki zwykłej ślinie i specjalnym pastom. Jak widzimy, usunięcie diastemy wbrew pozorom nie jest takie trudne, jak się wydaje, a dzięki temu zabiegowi pacjenci mogą odzyskać radość życia i piękny uśmiech, który z dumą chętnie będą prezentować.   # diastema # szpara między zębami # leczenie ortodontyczne # licówki # kompozyty # dentysta  

nadliczbowość zębów
Anatomia, Chirurgia stomatologiczna, Estetyka uśmiechu, Ogólnie, Wady zgryzu, Zdrowie

Hiperdoncja – czym jest to schorzenie i jakie są jego przyczyny?

W ostatnim artykule wspominaliśmy o hipodoncji, czyli braku zębów, tym razem pragniemy przedstawić inny problem, czyli hiperdoncję, gdy w szczęce występują zęby nadliczbowe. O hiperdoncji mówi się wówczas, gdy liczba zębów w jamie ustnej u dorosłych jest większa niż 32. Nazwa tej wady zgryzu wywodzi się z języka greckiego i pochodzi od dwóch słów – νπερ, co oznacza zbyt dużo i οδοντ, co tłumaczy się jako ząb. Co powoduje hiperdoncję oraz jak przebiega leczenie? Hiperdoncja – na czym polega? Hiperdoncja jest stosunkowo częstym zaburzeniem rozwojowym zębów. W odróżnieniu od hipodoncji, która zazwyczaj dotyczy kobiet, hiperdoncja występuje częściej u mężczyzn (w stosunku 2:1). Jak podają badania, występowanie hiperdoncji w uzębieniu mlecznym podnosi prawdopodobieństwo pojawienia się zębów dodatkowych w uzębieniu stałym. Zęby nadliczbowe w 76–86% przypadków występują pojedynczo, u 12–23% osób jako para, zaś w mniej niż w 1% przypadków pacjenci posiadali ich większą liczbę. Dodatkowe zęby mogą przyczynić się do zaistnienia wielu nieprawidłowości. Zazwyczaj usuwa się je, ponieważ z powodu nieprawidłowej budowy, nie pełnią swojej funkcji, a także stanowią przeszkodę podczas wyrzynania się pozostałych zębów stałych. Ciekawostką jest fakt, iż nadliczebność zębowa występuje znacznie częściej w populacjach azjatyckich. Rodzaje hiperdoncji Wyróżnia się 3 rodzaje hiperdoncji: – prawdziwą lub rzeczywistą, możemy zaobserwować więcej zawiązków zębów dla danego rodzaju uzębienia niż powinno; – rzekomą lub pozorną, zęby lub ząb mleczny pozostał jeszcze w jamie ustnej, a wyrznęły się już zęby stałe – tzw. trzecie ząbkowanie, wyrznięcie się zębów wcześniej zatrzymanych po usunięciu zębów stałych. Gdzie najczęściej znajdują się dodatkowe zęby? Zęby nadliczbowe są częściej umiejscowione w szczęce niż w żuchwie (8–10 razy częściej). Dodatkowe zalążki zębowe powstają zazwyczaj w przednim odcinku szczęki oraz w okolicy zębów siecznych. Mamy wtedy do czynienia z tzw. mesiodens, czyli ząb pośrodkowy. Ząb ten swoim kształtem może przypominać siekacz przyśrodkowy, będzie to budowa eumorficzna, lub też ma postać stożkowatą, guzkowatą i trzonowcowatą – budowa dysmorficzna. Nadliczbowy ząb będzie skutkował występowaniem wielu problemów. Dodatkowy ząb wyrzyna się podniebiennie, powodując stłoczenie zębów, przemieszczenie, opóźnienie lub zatrzymanie wyrzynania zębów siecznych stałych lub diastemę rzekomą (szparę), przerost wędzidełka wargi górnej, resorpcja korzeni zębów, powstawanie torbieli szczęk, zaburzenie kolejności wyrzynania i problemy w trakcie ortodontycznego zamykania szpar. Szacuje się, iż częstość występowania mesiodensa wynosi 0,5–0,7%. W około 1/5 przypadków rozwijają się 2–3 zęby pośrodkowe. Mesiodens stanowi 21,1–67% wszystkich przypadków hiperdoncji. Warto wiedzieć, iż w około 75% przypadków zęby nadliczbowe pozostają zatrzymane (nie przebijają się przez dziąsło). Kolejną, dość częstą lokalizacją zęba dodatkowego jest rejon zębów trzonowych w żuchwie. W tym przypadku mogą się pojawić zęby przytrzonowe, które występują policzkowo lub językowo. Są one umiejscowione pomiędzy pierwszym a drugim lub drugim a trzecim zębem trzonowym. Znane są też przypadki zębów zatrzonowych, które rozwinęły się za trzecim zębem trzonowym lub po jego stronie językowej. Jakie skutki wywołuje hiperdoncja na zęby mleczne i zęby stałe? W przypadku zębów mleczych hiperdoncja nie ma wielkiego znaczenia, bo wcześniej czy później zęby mleczne wypadną, a na ich miejsce pojawią się zęby stałe. To nie zwalania rodziców z konsultacji stomatologicznej, warto aby stomatolog dziecięcy dokładnie obejrzał jamę ustną malucha. Sytuacja komplikuje się, gdy hiperdoncja dotyczy uzębienia stałego, gdyż zęby nadliczbowe powodują zmiany estetyczne oraz funkcjonalne. Ząb pośrodkowy np. może powodować stłoczenie, przemieszczenie, diastemę (przerwę między zębami) albo opóźnione wyrzynanie zębów stałych. U pacjentów z hiperdoncją zaobserwowano także większe ryzyko zapadnięcia na choroby przyzębia. Jakie czynniki sprzyjają hiperdoncji? Hiperdoncja, oprócz przypadków losowych także towarzyszy wielu chorobom uwarunkowanym genetycznie takim jak zespół Downa, rozszczep wargi i podniebienia, zespół Crouzona, Curtiusa i wiele innych. Leczenie hiperdoncji Postępowanie lecznicze w przypadku hiperdoncji jest uzależnione przede wszystkim od tego, czy występują one w uzębieniu mlecznym, czy w stałym. Ostateczna decyzja o ewentualnym usunięciu zęba nadliczbowego zostaje podjęta przez stomatologa na podstawie gruntownej oceny warunków zgryzowych w jamie ustnej oraz stopnia uformowania korzeni sąsiednich zębów, istotnym czynnikiem jest także wiek pacjenta. Niestety, najczęściej zęby nadliczbowe powodują poważne zaburzenia w zgryzie (stłoczenia, przemieszczenia, obroty zębów sąsiednich i diastemę), dlatego usuwa się je chirurgicznie. Wskazaniem do przeprowadzenia zabiegu są także: nasilenie próchnicy i chorób przyzębia, bóle neuralgiczne, powstanie torbieli, opóźnione wyrzynanie sąsiednich zębów lub resorpcja ich korzeni, nawracające stany zapalne połączone z obrzękiem oraz szczękościskiem. Ekstrakcję, w zależności od stopnia skomplikowania, wykonuje lekarz stomatolog lub chirurg. Kolejno można także ewentualnie przeprowadzić leczenie ortodontyczne. Jeżeli w wyniku hiperdoncji pacjent ma problemy z przyzębiem (dziąsła) to oddaje się go pod opiekę specjalisty – periodontologa.   # hiperdoncja # zaburzenia rozwojowe zębów # ząb dodatkowy # zęby nadliczbowe # wady zgryzu

braki zębowe
Anatomia, Chirurgia stomatologiczna, Estetyka uśmiechu, Ogólnie, Wady zgryzu

Hipodoncja – na czym polega ta choroba i jak przebiega leczenie?

Hipodoncja to wrodzony stan nieistnienia części zawiązków zębowych, powodujący braki zębowe w uzębieniu mlecznym oraz stałym. Choroba ta dotyczy około 5,5% populacji ludzkiej. Najczęściej spotyka się brak zębów siecznych bocznych górnych. Na hipodoncję częściej zapadają kobiety niż mężczyźni. Może występować razem z ponad 120 zespołami schorzeń genetycznych, takich jak zespół Downa i dysplazja ektodermalna – największy odsetek hipodoncji ma miejsce w dysplazji ektodermalnej związanej z chromosomem X, ale choroba ta może także istnieć samodzielnie. Braki zębowe mogą dotyczyć zarówno jednego zęba, jak również większej ilości. Za hipodoncję nie uznaje się brak zawiązków lub wyrzniętych zębów trzonowych trzecich. Rodzaje hipodoncji Wyróżnia się następujące rodzaje hipodoncji. Do najczęściej pojawiających się należą: – oligodoncja – brak sześciu lub większej ilości zębów; problem ten dotyczy 0,14% populacji, – mikrodoncja – obecność miniaturowych zębów; mających zachowaną anatomiczną strukturę prawidłowych zębów. – taurodontyzm – pionowe powiększenie komory zęba trzonowego kosztem długości korzenia zęba Przyczyny hipodoncji Zaburzenia rozwojowe zębów są głównie spowodowane zmianami genetycznymi. Hipodoncja może także wynikać ze zmian filogenetycznych w uzębieniu, które są związane z jego czynnościową adaptacją do zmieniającego się sposobu odżywiania. Przyczynami hipodoncji mogą być również przyczyny środowiskowe, do których zalicza się: niewłaściwe odżywianie, choroby somatyczne matki podczas ciąży lub przyjmowanie przez nią niektórych leków (m.in. przeciwpadaczkowych), wszelkiego rodzaju urazy, chemioterapia, a także naświetlanie promieniami X dziecka we wczesnym okresie rozwoju z powodu choroby nowotworowej. Za hipodoncję będą także odpowiedzialne zaburzenia unerwienia podczas ostatniej fazy rozwoju zawiązków zębowych lub przedwczesnym wapnieniem siodła tureckiego (środkowego odcinka górnej powierzchni trzonu kości klinowej). Leczenie hipodoncji Przebieg i metody leczenia hipodoncji są uzależnione od ilości i miejsca brakujących zębów oraz od wieku pacjenta (inaczej leczona jest hipodoncja gdy pacjent posiada wyłącznie zęby mleczne, inaczej w czasie posiadania uzębienia mieszanego oraz stałego). W niektórych przypadkach, gdy ubytki są niewielkie, zęby same przesuną się i zapełnią lukę. Potrzeba uzupełnienia większej ilości braków zębów wynika nie tylko z estetyki, ale także jest warunkiem prawidłowego funkcjonowania narządu żucia. Leczenie protetyczne zazwyczaj odbywa się wraz z leczeniem ortodontycznym. W trakcie leczenia dobry stomatolog zwróci również uwagę na stan pozostałych zębów, zachęci pacjenta do zmiany złych nawyków żywieniowych czy też zaproponuje inne zabiegi wzmacniające zęby, tj.: lakowanie, fluoryzacja, scaling. Leczenie u pacjentów poniżej 6 roku życia Zdiagnozowana hipodoncja u dzieci jest leczona po wyrznięciu się zębów, czyli przed 6. rokiem życia. W tym celu używa się protez ruchomych, które mają poprawić funkcje żucia. Istotne jest, iż w tym wieku kości czaszki ciągle się rozwijają, zatem protezy muszą być regularnie dostosowywane, tak aby nie zostało zaburzone ich prawidłowe funkcjonowanie. Ogromną rolę w leczeniu odgrywają rodzice/ opiekunowie, którzy muszą wspierać malucha i pamiętają o częstych wizytach kontrolnych, w trakcie których stomatolog podściela protezę lub też zleca wymianę jej na nową. Leczenie u pacjentów z uzębieniem mieszanym (7-12 lat) W przypadku pacjentów w wieku 7 do 12 lat stosuje się kompozytowe nadbudowy koron zębów stałych na te dotknięte mikrodoncją, a także na starte korony zębów mlecznych, dzięki czemu zostaje poprawiona  estetyka, a tym samym zostaje polepszone samopoczucie i samoocena chorego. Oprócz tego, tak jak u młodszych dzieci zaleca się noszenie protez ruchomych. Leczenie ortodontyczne zostaje dopiero wtedy zastosowane, gdy pacjent ma wszystkie stałe zęby, ma ono na celu uzyskanie odpowiedniej przestrzeni dla konstrukcji protetycznych. Leczenie pacjentów w wieku 16-20 lat Metodą leczenia hipodoncji u pacjentów z zakończonym rozwojem struktur twarzoczaszki jest  wstawienie pojedynczych implantów zębowych (przy małych brakach) lub też większej ilości implantów przy większych lukach i oparcia na nich konstrukcji protetycznych, głównie mostów. Leczenie dorosłych pacjentów Leczenie dorosłych pacjentów, u których wcześniej nie podejmowano żadnych działań w tym kierunku, może być bardziej skomplikowane. Wynika to z braku wcześniejszego zaplanowania utrzymania przestrzeni dla uzupełnień protetycznych oraz dużych nieprawidłowości w zgryzie. Stomatolog może zaproponować wszczepienie implantów lub mosty adhezyjne – jeśli braki zębów są niewielkie i zachodzą sprzyjające okoliczności. Gdyby okazało się że braki są bardziej rozległe to lekarz zaleci  mosty protetyczne oparte na własnych zębach lub implantach oraz protezy zębowe.   # hipodoncja # zaburzenia rozwojowe zębów # brak zawiązków # brak zębów # braki zębowe # oligodoncja # mikrodoncja # taurodontyzm

Anatomia, Ogólnie, Zdrowie

Ślina – najważniejsze informacje na jej temat

Nawet nie zdajemy sobie sprawy, jak istotny wpływ na zdrowie zębów ma ślina. Skład śliny to przede wszystkim woda (w 99%), ale najważniejsze dla ochrony zębów są znajdujące się w niej (w tym 1%) składniki organiczne i nieorganiczne, dzięki którym mamy piękny uśmiech. Dlaczego ślina jest tak ważna i jakie są funkcje śliny – o tym możecie przeczytać w najnowszym wpisie. Zapraszamy do zapoznania się z nim! Wydzielanie śliny Produkcja śliny odbywa się w trzech parach dużych gruczołów ślinowych tzw. śliniankach (ślinianki przyuszne, ślinianki podżuchwowe, ślinianki podjęzykowe) oraz przez szereg drobniejszych gruczołów ulokowanych w błonie śluzowej jamy ustnej. Człowiek wytwarza około 1,5 litra śliny dziennie, choć zmienia się to w zależności od spożywanych pokarmów oraz ich właściwości. Na wydzielanie śliny mają wpływ różne okoliczności, np. standardowe wydzielanie wynosi około 0,33-0,55 mln/min,  podczas snu jest to około 0,05 ml/min, w stanie spoczynku gruczoły produkują około 0,4 ml/min, a po stymulacji układu nerwowego (np. na widok jedzenia lub też w trakcie żucia) ilość produkowanej śliny wzrasta aż do 2,5 ml/min. Skład  śliny Tak jak wspominaliśmy na początku, ślina to w 99% woda, pozostały, 1% to niezbędne dla zdrowia jamy ustnej oraz układu pokarmowego związki organiczne i nieorganiczne: kationy wapnia, sodu, potasu oraz magnezu, a także opiorfina, która ma właściwości przeciwbólowe, defensyna i hiastyna uniemożliwiają rozwój grzybów oraz bakterii, białka enzymatyczne i nieenzymatyczne. Wśród związków nieorganicznych szczególną rolę odgrywają aniony węglanowe i fosforanowe, gdyż mają one właściwości buforujące, utrzymują pH na stałym poziomie, ograniczając proces demineralizacji szkliwa. Funkcje śliny Rola śliny jest nierozerwalnie związana z jamą ustną i procesami w niej zachodzącymi. To właśnie tutaj odbywa się obróbka i wstępne trawienie pokarmów. Ślina nie tylko nawilża pokarm, ale także powoduje jego wstępne trawienie (zapoczątkowuje trawienie węglowodanów i lipidów) oraz zabezpiecza zęby przed szkodliwym działaniem drobnoustrojów, tym samym zapobiega rozwojowi próchnicy. Ponadto, ślina nawilża jamę ustną oraz ułatwia ruchy języka podczas mówienia oraz żucia. Pokarm, który został poddany działaniu śliny jest lepki, miękki, staje się on w łatwą do połknięcia, miękką grudkę, dzięki czemu zmniejsza się prawdopodobieństwo zakrztuszenia się czy uszkodzenia przełyku przez twarde kęsy. Nie zapominajmy również o tym, iż to właśnie dzięki ślinie możemy odczuwać różne smaki. Dopiero po zwilżeniu pokarmu kubki smakowe są w stanie odróżnić smak słony, słodki lub kwaśny. W ten sposób działa zarówno zawarta w ślinie woda, jak i enzymy trawienne, które ułatwiają ponadto dalsze trawienie posiłków w układzie pokarmowym. Ślina bierze także udział we wchłanianiu niektórych leków oraz jest drogą eliminacji szkodliwych substancji z organizmu. Ślina jest również odpowiedzialna za neutralizację kwaśnego odczynu płytki nazębnej, przez co zęby zostają ochronione przed tak groźną chorobą, jaką jest próchnica. Ślina pomaga w oczyszczaniu jamy ustnej – wypłukuje z niej resztki pokarmów, dzięki czemu nie rozwijają się w niej bakterie. Lekarze przypominają i zachęcają, iż jeśli nie mamy możliwości umycia zębów tuż po posiłku, to powinniśmy sięgnąć po bezcukrową gumę do żucia, gdyż żucie przez około 20 minut pobudza ślinianki do zwiększonej produkcji śliny. Ślina może być wykorzystywana jako materiał diagnostyczny do oznaczania stężenia: hormonów steroidowych (kortyzol, progesteron, estriol, estradiol, testosteron) leków (benzodiazepiny, teofiliny, cyklosporyny) oraz w toksykologii do oznaczania stężenia metali: litu, kadmu, galu. Na jej podstawie można stwierdzić lub wykluczyć, czy dana osoba prowadziła pojazd w stanie nietrzeźwym (korelacja między stężeniem alkoholu w ślinie i w surowicy),  pozwala również wykryć obecność narkotyków (kokaina). W niektórych chorobach nowotworowych w ślinie są obecne specyficzne markery komórek nowotworowych jamy ustnej (w raku jajnika marker CA 125 w ślinie wykazuje większą specyficzność niż w surowicy). Brak śliny, czyli niebezpieczna kserostomia Osoby odczuwające długotrwały stan suchości jamy ustnej, spowodowany zmniejszeniem lub całkowitym zaprzestaniem produkcji śliny przez gruczoły, cierpią na chorobę zwaną kserostomią. Jej przyczynami mogą być: przewlekłe przyjmowanie leków zaburzających pracę ślinianek, chemioterapia, choroby naczyń krwionośnych oraz cukrzyca. Kserostomia rozpoznamy po trudnościach z mówieniem i jedzeniem, zaburzeniach w odczuwaniu smaków, pacjenci mogą także krępować się nieprzyjemnym zapachem z ust. Objawem kserostomii są także trudno gojące się owrzodzenia, a także zaawansowana próchnica. Zdiagnozowana kserostomia jest leczona przez przyjmowanie leków stymulujących wydzielanie śliny. Środki te bazują na różnych składnikach i powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb chorego. Bardzo istotne przy wyborze leku jest rozpoznanie przyczyny. W zaawansowanym stadium tej choroby lekarze podają sztuczne zamienniki śliny.   # ślina # funkcje śliny # skład śliny # zdrowie zębów # próchnica

ortodoncja
Anatomia, Estetyka uśmiechu, Ogólnie, Wady zgryzu

Rodzaje wad zgryzu

We wcześniejszym materiale zwracaliśmy uwagę na zagrożenia wynikające z nieleczenia wad zgryzu, teraz pragniemy zaprezentować najczęściej występujące rodzaje wad zgryzu. Rodzaje wad zgryzu: przyczyny powstawania Przyczyny powstawania wad zgryzu od lat były dla stomatologów zagadką. Dopiero w XX wieku nastąpił gwałtowny rozwój ortodoncji, dzięki czemu naukowcy znacznie poszerzyli swoją wiedzę na ten temat. Jednakże, udzielenie jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, jakie czynniki determinują rozwój wad zgryzu nadal jest bardzo trudne, gdyż mogą się one nawet wzajemnie na siebie nakładać  i modyfikować swój wpływ. Niektóre wady zgryzu rozwijają się już u nienarodzonego dziecka jako wynik niedoborów żywieniowych, złych nawyków, urazów, chorób przebytych w czasie ciąży czy też przyjmowania leków. Wady zgryzu będą także efektem nieprawidłowego karmienia, nieprawidłowego przełykania, wad postawy, przedwczesnej utraty zębów mlecznych, nieobojętne są także choroby stawu skroniowo-żuchwowego. Warto pamiętać, iż wady zgryzu powodują także parafunkcje, czyli nieprawidłowe, nieświadomie powtarzane nawyki, takie jak: zgrzytanie zębami (bruksizm), obgryzanie paznokci czy też ssanie (smoczka, policzków, warg). Klasyfikacja wad zgryzu Specjaliści wyróżniają kilkanaście rodzajów wad zgryzu, wywołanych przez różne czynniki wrodzone i nabyte. Podstawą klasyfikacji jest ustawienie zębów górnych względem dolnych. Zgryz otwarty Ta wada zgryzu charakteryzuje się tym, iż zęby górne całkowicie lub częściowo nie stykają się z dolnymi. W ten sposób powstaje prześwit, przez dentystów fachowo nazywany szparą niedogryzową, która znacznie utrudnia prawidłowe odgryzanie i żucie, a także wpływa na zaburzenia poprawnej artykulacji głosek, zwłaszcza w zakresie spółgłosek przedniojęzykowozębowych (t, d, s, z, dz, c, n, ł). Zgryz otwarty można poznać po: niedorozwoju szczęki, wydłużeniu dolnego odcinka twarzy, wysokim, gotyckim podniebieniu, powiększonym kącie żuchwy, obniżonym napięciu (hipotonia) mięśni warg, mięśni wyrazowych, mięśni żujących oraz mięśni języka. Zgryz głęboki Z tą wadą zgryzu mamy do czynienia wówczas, gdy zęby górne zakrywają powyżej 2/3 wysokości zębów dolnych. Zbyt głębokie zachodzenie zębów górnych na dolne powoduje zmiany wyglądy twarzy, gdyż jest ona niesymetryczna, a dolny odcinek twarzy jest mocno skrócony (broda zbytnio zbliża się do nosa). Należy pamiętać, iż nieleczony zgryz głęboki jest nie tylko problemem estetycznym, ale także funkcjonalnym. Pacjenci, u których zdiagnozowano ten rodzaj wad zgryzu bardzo często mają nadmiernie starte górne i dolne zęby sieczne, ponadto zgryz głęboki przyczynia się do powstawania chorób dziąseł i przyzębia oraz powoduje problemy ze stawem skroniowo-żuchwowym. Istotne jest także, iż również zniekształca wymowę tzw. głosek dentalizowanych (s, z, c, dz; sz, ż, cz, dż; ś, ż, ć, dź). Tyłozgryz Inna nazwa tej wady zgryzu to zwiększony nagryz poziomy. Tyłozgryz ma miejsce, gdy zęby żuchwy są cofnięte w stosunku do zębów szczęki, w wyniku czego dochodzi do cofnięcia bródki i opadnięcia kącików ust. Nieprawidłowe ułożenia zębów sprawia, iż miejsce artykulacji głosek zostaje przesunięte do tyłu, tym samym spółgłoski s, z, c, dz swoim brzmieniem przypominają głoski ś, ź, ć, dź. Przyczyną tej wady może być niedostateczny rozwój części zębodołowej lub całej żuchwy (tzw. retrogenia) lub też nadmierny wzrost szczęki. Szacuje się, iż tyłozgryz stanowi 70% wszystkich wad zgryzu. Przodozgryz O przodozgryzie mówimy wtedy, gdy przednie zęby dolne znajdują się przed zębami górnymi. Za sprawą przodozgryzu twarz nabiera nieprzyjemnego, agresywnego wyglądu. Przodozgryz może powstać w wyniku przedwczesnej utraty zębów siecznych górnych. Zgryz krzyżowy Kolejnym rodzajem wad zgryzu jest zgryz krzyżowy. Zęby dolne zachodzą na zęby górne na niektórych odcinkach lub w całym łuku zębowym (częściowy i całkowity). Zgryz przewieszony Wyróżnia go dysproporcja między górnym i dolnym łukiem zębowym. Najczęstszym powodem występowania tej wady jest nadmierna rozbudowa łuku górnego względem prawidłowo uformowanego łuku dolnego lub też zwężenie łuku dolnego względem górnego. W rezultacie, przy zwarciu szczęk powierzchnie zgryzowe zębów bocznych górnych i dolnych nie zachodzą na siebie prawidłowo. Można zaobserwować znaczną dysproporcję szerokości górnej i dolnej części twarzy. Zgryz przewieszony może występować z wychyleniem siekaczy lub z ich przechyleniem. Wada ta uniemożliwia prawidłowe żucie, gdyż ruchy boczne żuchwy są bardzo ograniczone. Zaburzenia zgryzu to także: stłoczenia oraz zęby odseparowane Stłoczenia występują gdy, zęby są zbyt duże w stosunku do wyrostków zębodołowych. Ich wielkość, a raczej brak wystarczającego miejsca, przyczynia się do wyrastania zębów w różnych nieprawidłowych pozycjach. Zęby mogą być obrócone pod niewłaściwym kątem czy też wyrzynać się w nieprawidłowym miejscu (np. od strony przedsionka, na podniebieniu). Jak sama nazwa wskazuje, zęby odseparowane to takie, pomiędzy którymi znajdują się widoczne „szpary”, spowodowane zbyt dużą przestrzenią w szczęce. Rodzaje wad zgryzu: leczenie  Skuteczne leczenie wad zgryzu jest uzależnione m.in. od tego, jak bardzo są zaawansowane nieprawidłowości zębowe oraz od wieku chorego. Zatem, im szybciej stomatolog odkryje wadę, tym mniej uciążliwe metody leczenia mogą zostać wykorzystane. Najkrótszy okres terapii przypada na dzieci w wieku gimnazjalnym i wczesnoszkolnym. Osoby dorosłe, które chcą mieć piękny uśmiech muszą zdecydować się na leczenie zespołowe periodontologiczno-chirurgiczne lub leczenie ortodontyczno-chirurgiczne, bądź też wykonuje się kamuflaż ortodontyczny. # rodzaje wad zgryzu # parafunkcje # bruksizm # nieprawidłowości zębowe # tyłozgryz # zgryz głęboki# przodozgryz # zgryz krzyżowy # zgryz otwarty # zaburzenia zgryzu # stłoczenia # zęby odseparowane # choroby stawu skroniowo-żuchwowego # leczenie zespołowe periodontologiczno-chirurgiczne # leczenie ortodontyczno-chirurgiczne

Prywatne Centrum Stomatologiczne

Stomatolog – Dentysta – Gabinet Stomatologiczny – Prywatne Pogotowie Stomatologiczne – Olsztyn – Zawsze blisko swoich pacjentów

ul. Pstrowskiego 14D/1
10-602 Olsztyn
Województwo warmińsko-mazurskie

Copyright © Wszystkie prawa zastrzeżone | Teresa Rokicka-Morabet, Abdellatif Morabet 2016-2025