89 543 60 67

513 100 313

Chirurgia stomatologiczna

ekstrakcja zęba
Chirurgia stomatologiczna, Nagłe wypadki, Ogólnie, Pogotowie stomatologiczne, Różne, Zdrowie

Postępowanie po zabiegu usunięciu zęba

Ekstrakcja zęba to jeden z najmniej lubianych przez pacjentów zabieg stomatologiczny. Jest on przeprowadzany w ostateczności, gdy stomatolog nie ma innej możliwości uratowania zęba. Warto pamiętać, iż dla procesu gojenia decydujące są pierwsze godziny po zabiegu. Stomatolog zawsze informuje pacjenta o tym, jak należy dalej postępować. W naszym najnowszym materiale pragniemy przypomnieć te wskazówki i porady, które pozwolą uniknąć bolesnych komplikacji, takich jak tzw. suchy zębodół.  Zachęcamy do zapoznania się z nimi. Zatrzymanie krwawienia – uwaga na skrzep! Po usunięciu zęba, lekarz bardzo dokładnie oczyści zębodół, a następnie umieści w nim tampon, hamujący  krwawienie. Czynność ta jest niezbędna, aby w tym miejscu wytworzył się skrzep krwi, będący naturalnym opatrunkiem dla kości, tkanek i nerwów, który także chroni ranę przed zakażeniem. Dlatego tak istotne, aby przygryzać tampon przez około 15-20 minut i dopiero po tym czasie ostrożnie go wyciągnąć. Pragniemy uspokoić, iż ucisk rany poprzez tampon powinien zatamować krwawienie, jednakże jeśli po jego usunięciu wystąpi minimalne sączenie się krwi, utrzymujące jeszcze przez kilka godzin to jest to całkowicie normalne. W przypadku sączenia się krwi możemy wymienić tampon na kawałek czystej, zwiniętej gazy lub ostudzoną po zaparzeniu torebkę herbaty. Niewiele osób wie, że czarna herbata ma w swoim składzie kwas garbnikowy, który poleca się ze względu na właściwości łagodzące ból, ściągające oraz hamujące krwawienie, co ułatwia uformowanie skrzepu. Jeśli jednak w kolejnych dniach krwawienie nie ustaje, a wręcz przeciwnie – przybiera na sile, to należy zgłosić się do swojego lekarza, gdyż może to świadczyć o zaburzeniach krzepliwości krwi i stanowić zagrożenie dla naszego   organizmu. Spożywanie posiłków i napojów Aby ułatwić gojenie się rany przez kilka godzin po zabiegu nie można jeść ani pić (ok. 2 godzin), szczególnie, gdy znieczulenie nadal działa. Ponadto tuż po ekstrakcji należy unikać ciepłych i gorących napojów oraz posiłków, gdyż w trakcie ich konsumpcji można sobie poparzyć błonę śluzową jamy ustnej. Przypominamy, iż wysoka temperatura dodatkowo rozszerza naczynia krwionośne, a zatem może spowodować wystąpienie krwotoku oraz doprowadzić do utraty skrzepu. Dlatego radzimy, aby po usunięciu zęba zrezygnować z sauny, solarium oraz pod żadnym pozorem nie kłaść ciepłych kompresów na policzek. Ulgę przyniosą zimne okłady żelowe (można je nabyć w aptece) lub mrożonki, które zmniejszą obrzęk tkanek. Przez kilka dni od zabiegu należy spożywać letnie lub wręcz zimne napoje i pokarmy, takie jak jogurty, buliony, kleiki lub lody. Pacjenci powinni również starać się jeść drugą stroną jamy ustnej. Ograniczenie wysiłku fizycznego Z reguły usunięcie zęba to zabieg, który nie powinien spowodować żadnych komplikacji, jednakże zawsze należy być ostrożnym. Wyjątkiem są zabiegi kwalifikujące się jako chirurgia stomatologiczna, a zatem m.in. nacięcie dziąsła i dłutowanie problematycznego zęba. Wizyta na siłowni, basenie, saunie lub solarium po ekstrakcji zęba to zdecydowanie zły pomysł. Czas po zabiegu należy przeznaczyć na rekonwalescencję, odpoczynek. Zwróćmy uwagę na właściwe ułożenie głowy – jeśli leżymy to powinna się ona znajdować wyżej niż zwykle. Koniecznie zrezygnujmy ze wszystkich czynności, które mogą przedłużać krwawienie i podnosić ciśnienie, a zatem z naszego codziennego planu dnia wykreślmy wysiłek fizyczny, należy także   schylania się. Takie zalecania obowiązują przez około tydzień od zabiegu. Zakaz palenia papierosów i picia alkoholu Palacze z niecierpliwością czekają na moment, kiedy będą mogli zaciągnąć się przyjemnym dymkiem. W upalne dni z chęcia chcemy ugasić pragnienie łykiem złotego napoju, czyli piwa.  Niestety, zarówno palenie papierosów, jak i picie alkoholu (nawet lampki wina) nie jest wskazane przez minimum 24 godziny po zabiegu. Specjaliści radzą jednak, aby zrezygnować z takich używek przez min. 2-3 dni. Dlaczego? Nikotyna przyczynia się bowiem do kurczenia się naczyń krwionośnych i wywołuje zaburzenia przepływu krwi, tym samym tkanki nie otrzymują odpowiedniej ilości tlenu, a rana po ekstrakcji wolniej się goi. Palenie papierosów jest tak jedną z przyczyn występowania zapalenia kości zębodołu, czyli tzw. suchego zębodołu. Zwracamy uwagę także na palenie e-papierosów, gdyż także ono jest zabronione, gdy olejki zawierają nikotynę. Spożywanie alkoholu nie jest wskazane tym bardziej, jeśli po zabiegu lekarz przepisał antybiotyk i zażywamy środki przeciwbólowe, których nie powinno się łączyć z alkoholem. Przyjmowanie leków i antybiotyków Pacjenci po zabiegu usunięcia zęba narzekają na uciążliwy ból głowy czy też skarżą się na inne dolegliwości pozabiegowe, dlatego, aby uśmierzyć ból można sięgnąć po lek przeciwbólowy. Może to być jeden z ogólnodostępnych medykamentów  (na bazie paracetamolu, ibuprofenu lub w przypadku intensywnego bólu – ketoprofenu) bez recepty lub lek na receptę, jeśli dentysta sugeruje taki preparat. W przypadku przyjmowania antybiotyku należy bezwzględnie trzymać się wyznaczonych godzin przyjmowania. Nie należy na własną rękę przerywać kuracji, wyjątkiem jest sytuacja, gdy doszło do jakichkolwiek reakcji niepożądanych. Wówczas powinnio się niezwłocznie skontaktować z lekarzem w celu zmiany leku na antybiotyk z innej grupy. Jeśli przyjmujemy aspirynę to przed i po zabiegu powinniśmy z niej zrezygnować, gdyż  rozrzedza ona krew, tym samym może zaburzyć powstanie skrzepu na ranie i spowodować dalsze krwawienie. Warto wiedzieć, że niektóre ze środków przeciwbólowych są niewskazane w przypadku m.in. astmy, choroby wrzodowej, niewydolności wątroby, nerek lub serca, dlatego przed sięgnięciem po konkretny lek należy się skonsultować ze swoim lekarzem. Higiena jamy ustnej po zabiegu usunięcia zęba Nie należy płukać ust przez pierwsze 24 h po zabiegu, gdyż mogłoby to spowodować wypłukanie skrzepu. W kolejnych dniach można ostrożnie płukać usta przy pomocy specjalnego preparatu z dodatkiem chlorheksydyny, która ma działa antybakteryjnie, minimalizuje ryzyko stanu zapalnego oraz za jej sprawą ma miejsce przyspieszenia gojenia. Pacjenci boją się szczotkować zęby po zabiegu ekstrakcji – przez pierwsze 12 h od zabiegu należy wstrzymać się od tego zabiegu higienicznego. Dopiero na następny dzień, koniecznie należy delikatnie umyć zęby po posiłku. Pamiętajmy, aby jedynie omijać szczotką okolicę skrzepu. Jeśli rana po usunięciu zęba została zaszyta, to po 7 dniach należy się zgłosić do ściągnięcia szwów Tak jak wcześniej wspominaliśmy bardzo ważne jest unikanie naruszania skrzepu, który wytworzył się w zębodole, gdyż dzięki temu proces gojenia może przebiegać bez komplikacji. Skrzep może zostać uszkodzony nie tylko przez palenie, intensywne płukanie rany lub spożywanie gorących pokarmów, ale także zasysanie powietrza. Tuż po zabiegu należy wystrzegać się picia napojów przez słomkę, gdyż w trakcie tej czynności wytwarzane jest ciśnienie, które może naruszyć skrzep. Ryzykowne jest również picie napojów gazowanych oraz wydmuchiwanie nosa w trakcie kataru. Jeśli pacjent

implanty zębowe
Chirurgia stomatologiczna, Różne, Usługi stomatologiczne

Podniesienie dna zatoki szczękowej

Zabieg wstawienia implantów u niektórych pacjentów musi być poprzedzony podniesieniem dna zatoki szczękowej. Na czym polega ten zabieg, jakie są wskazania do jego przeprowadzenia? Na te i inne pytania można znaleźć odpowiedzi w naszym artykule. Zapraszamy do zapoznania się z nim. Podniesienie dna zatoki szczękowej – najważniejsze informacje Pierwszy zabieg podniesienia zatoki szczękowej został przeprowadzony w 1975 roku i od tamtej pory cały czas udoskonalano całą procedurę, współcześnie zabieg ten można uznać za rutynowy. Podniesienie dna zatoki szczękowej, czyli tzw. sinus lift jest bardzo często wykonywanym zabiegiem poprzedzającym i umożliwiającym leczenie implantologiczne. Zabieg ten polega na wprowadzeniu pod błonę zatoki specjalnego materiału lub własnego przeszczepu kostnego pacjenta, który z czasem zostanie przekształcony w pełnowartościową kość. Kiedy konieczne jest podniesienie dna zatoki szczękowej? Tak jak wspominaliśmy we wcześniejszym artykule na temat zaniku kości w szczęce, aby móc wszczepić implant zęba, wyrostek zębodołowy pacjenta musi mieć odpowiednią szerokość i wysokość. W przypadku zabiegu implantacji w bocznym odcinku szczęki górnej utrudnieniem może być nisko schodząca zatoka szczękowa. Dzieje się tak dlatego, iż z każdym rokiem po usunięciu zębów bocznych dochodzi do powolnego zmniejszania się wymiaru pionowego kości w odcinku bocznym. Warto wiedzieć, iż ten proces przebiega stopniowo i powoli, ale ciągle. W momencie, gdy grubość kości w wymiarze pionowym wyniesie poniżej 8 -10 mm niezbędny jest zabieg podniesienia dna zatoki szczękowej, gdyż dzięki niemu zostanie zwiększony wymiar pionowy kości i możliwe będzie wszczepienie implantów. Podniesienie dna zatoki szczękowej – jakie badania poprzedzają zabieg? Przed zabiegiem podniesienia dna zatoki konieczna jest rutynowa konsultacja chirurgiczna połączona z badaniem stomatologicznym, stomatolog zleca wykonanie tomografii komputerowej (badanie CBCT). Kiedy nie należy wykonywać podniesienia dna zatoki szczękowej? Stomatolog nie zdecyduje się na przeprowadzenie zabiegu podniesienia dna zatoki szczękowej, gdy pacjent jest diabetykiem, cierpi na choroby nowotworowe lub też występuje stan po ich leczeniu w miejscu planowanym na implant. Przeciwwskazaniami są także: leczenie bisfosfonianami oraz choroby układu nerwowego i zaburzenia psychiczne, takie jak demencja starcza czy różnego rodzaju zespoły uszkodzeń mózgowych. Czy podniesienie dna zatoki szczękowej jest bolesne? Pytanie to zadają sobie wszyscy pacjenci przed dowolnym zabiegiem stomatologicznym. Współczesna stomatologia w wielu przypadkach umożliwia prawie bezbolesne leczenie. W przypadku zabiegu podniesienia dna zatoki szczękowej dentysta zdecyduje, czy będzie konieczne znieczulenie miejscowe czy też ogólne. Czy po zabiegu można normalnie wrócić do codziennych obowiązków? W tej kwestii warto poradzić się specjalisty. Przede wszystkim należy wstrzymać się przez kilka dni od ciężkich zajęć fizycznych, w tym okresie nie powinno się też latać samolotem ze wględu na zmianę ciśnienia. Po zabiegu lekarz może przepisać odpowiednie leki ułatwiające gojenie oraz poinformuje Was o konkretnych czynnościach postępowania pozabiegowego, wszelkich wskazaniach i przeciwwskazaniach pozabiegowych. Jakie są zalecenia po zabiegu podniesienia dna zatoki szczękowej? Po zabiegu podniesienia dna zatoki szczękowej należy przyjmować leki przeciwbólowe oraz antybiotyki zgodnie z zaleceniami lekarza. Konieczne jest spożywanie chłodnych posiłków w formie półpłynnej i płynnej. Gdyby po zabiegu wystąpiły siniaki, krwiaki na skórze, obrzęk lub wysięk z dziurki od nosa po stronie operowanej to z reguły nie wymaga to dodatkowego leczenia. Ulgę może przynieść chłodzenie operowanej okolicy, oczywiście zgodnie ze wskazówkami stomatologa. Warto pamiętać, aby w okresie rekowalescencji zrezygnować z wysiłku fizycznego, zwłaszcza z podnoszenia ciężkich przedmiotów do 2 tygodni po zabiegu. Ponadto, nie należy podróżować drogą lotniczą, ze względu na różnicę ciśnień. Pacjenci muszą się zgłaszać na wyznaczone wizyty kontrolne. Czy implanty zostaną wszczepione na tej samej wizycie co podniesienie dna zatoki szczękowej? Stomatolog podejmie w trakcie zabiegu decyzję, czy możliwe jest wszczepienie implantów natychmiastowo przy podniesieniu zatoki szczękowej lub też dopiero po pewnym czasie. Wpływ ma na nią kilku czynników. Między innymi grubość kości w miejscu planowanej implantacji. Po jakim czasie można zakończyć leczenie po podniesieniu dna zatoki szczękowej? Zazwyczaj czas potrzebny na wygojenie się implantów jest taki sam, jak przy standardowej implantacji w szczęce górnej i wynosi ok. 6 miesięcy. Po tym okresie mogą zostać wykonane korony ostateczne, by w końcu zakończyć leczenie. W indywidualnych przypadkach okres ten może ulec wydłużeniu. Wszystko zależy od warunków anatomicznych pacjenta i zakresu zabiegu podniesienia dna zatoki szczękowej.   # podniesienie dna zatoki szczękowej # sinus lift # leczenie implantologiczne # zatoki szczękowe # implanty

innowacyjna stomatologia
Chirurgia stomatologiczna, Innowacyjna stomatologia, Nowoczesna stomatologia, Usługi stomatologiczne, Zdrowie

Komórki macierzyste w mleczakach i zębach stałych

Współczesna medycyna oferuje szereg metod leczenia rozmaitych chorób, w tym innowacyjną metodę wykorzystującą komórki macierzyste. Co warto wiedzieć na temat komórek macierzystych, jak się je pozyskuje i w przypadku jakich chorób, leczenie przy ich pomocy może odnieść największy sukces? Na te i inne pytania odpowiemy w naszym artykule. Na czym polega fenomen komórek macierzystych? Jak zapewne wiecie, komórki to najmniejsze jednostki, z których zbudowany jest organizm. Wyjątkowym rodzajem komórek, są komórki macierzyste, bowiem nie są one zróżnicowane, co oznacza, iż nie pełnią  w danym momencie określonej funkcji. Czy zatem są niepotrzebne? Bynajmniej! Gdy wybrana komórka przestanie normalnie funkcjonować to jej rolę z powodzeniem może przejąć właśnie komórka macierzysta. Co więcej, komórki macierzyste mają jeszcze jedną zaletę – mają zdolność do samoodnowy i potencjalnie nieograniczonej liczby podziałów. Komórki macierzyste służą regeneracji oraz naprawie wszystkich narządów, układu nerwowego, mózgu, trzustki, serca czy krwi. Nawet nie przypuszczamy, że mogą zahamować oraz odwrócić niszczące procesy w ciele. Tym samym wydaje się, że jesteśmy na dobrej drodze ku znalezieniu idealnego lekarstwa na wszystkie dolegliwości. Dlatego naukowcy na coraz szerszą skalę wykorzystują je w leczeniu chorób. Pierwsze skuteczne próby przeszczepienia komórek macierzystych miały miejsce w Hiszpanii kilka lat temu. Zostały one wszczepione do serca, aby poprawić kurczliwości tego najważniejszego organu pacjenta po zawale. Skąd można pozyskać komórki macierzyste? Komórki macierzyste z reguły są pobierane ze szpiku kostnego. Pozyskuje się je również z krwi obwodowej oraz tkanki tłuszczowej. Popularną praktyką jest także deponowanie krwi pępowinowej, która również jest dobrym źródłem komórek macierzystych. Jest jeszcze trzecia możliwość, a mianowicie zęby mleczne oraz zęby stałe, gdyż to właśnie w nich także znajdują się komórki macierzyste. Należy dodać, iż komórki pobrane z zębów w niczym nie różnią się o tych pobranych z innych organów. Komórki marcierzyste w mleczakach Tak jak wspominaliśmy, komórki macierzyste mogą zostać pozyskane z zębów mlecznych oraz  zdrowych zębów osoby dorosłej, które zostały usunięte. Warto pamiętać, iż ilość komórek macierzystych maleje wraz z wiekiem, to jednak istnieje możliwość wydobywania ich ze zdrowych zębów stałych, np. ósemek, które zostały usunięte w wyniku leczenia ortodontycznego. Zdaniem stomatologów najlepiej pobierać komórki macierzyste właśnie z zębów mlecznych. Gdzie przechowywane są komórki macierzyste? Na całym świecie jak grzyby po deszczu powstają specjalne banki komórek macierzystych, gdzie pacjenci mogą je przechowywać z myślą o przyszłości, gdy mogą być potrzebne. Także w Polsce są takie placówki, część z nich to instytucje komercyjne, co oznacza, iż za usługi należy płacić. Jeśli zauważycie u swojego dziecka, iż jego mleczak zacznie się ruszać to koniecznie wybierzcie się do swojego gabinetu stomatologicznego, gdyż komórki macierzyste muszą być właściwie przechowywane. W laboratorium, po wcześniejszym opracowaniu i namnożeniu, komórki zostają zamrożone w ciekłym azocie w temperaturze -190 stopni Celsjusza. Obecnie możliwe jest przechowywanie komórek przez 25 lat, ale w przyszłości czas ten być może ulegnie wydłużeniu. W razie potrzeby komórki macierzyste są rozmrażane i użyte do zabiegu. Jak wygląda procedura pobierania komórek macierzystych? Nie należy się obawiać, bowiem pobranie komórek macierzystych z miazgi zęba jest mniej inwazyjne niż ze szpiku kostnego. Pacjent otrzymuje z banku komórek macierzystych specjalny pojemnik, w którym zostanie umieszczony przez stomatologa usunięty ząb. W przypadku mleczaków, rodzice dziecka mogą przechować ząb mleczny, jednakże lepiej zawczasu, zanim ząb samoczynnie wypadnie, wybrać się do gabinetu stomatologicznego. Leczenie komórkami macierzystymi Na całym świecie są prowadzone badania, których celem jest analiza potencjału komórek macierzystych. Do tej pory są one wykorzystywane w leczeniu ponad 70 chorób i schorzeń: chorób krwi, białaczek ostrych i przewlekłych, niedokrwistości, zespołów mieloproliferacyjnych, chorób metabolicznych, chorób fagocytów i histiocytów, zaburzeń układu odpornościowego, a nawet niektórych nowotworów. W tych dziedzinach skuteczność komórek macierzystych została udowodniona, a leczenie jest już prawnie dozwolone. Ponadto, są także pierwsze opracowania wskazujące, iż leczenie komórkami macierzystymi można stosować w walce z cukrzycą typu I oraz przy uszkodzeniach rogówki. Wiele wskazuje na to, że ta metoda zrewolucjonizuje metody leczenia chorób autoimmunologicznych, neurologicznych, układu krążenia, nowotworów złośliwych, przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, choroby Parkinsona, niewydolności serca czy celiakii. Za sprawą komórek macierzystych leczenie uszkodzonych mięśni oraz regeneracja narządów (np. serca po zawale) z pewnością stanie się o wiele prostsze. Trwają już nawet eksperymenty analizujące wykorzystanie komórek do walki z dziecięcym porażeniem mózgowych i stwardnieniem zanikowym bocznym. Wykorzystanie komórek macierzystych w przyszłości może rozwiązać wiele problemów i znacznie ułatwić pracę specjalistom.   # komórki macierzyste # zęby mleczne # zęby stałe # stomatologia # szpik kostny # deponowanie krwi pępowinowej

przyczep dziąsłowy
Anatomia, Chirurgia stomatologiczna, Estetyka uśmiechu, Usługi stomatologiczne, Zdrowie

Podcięcie wędzidełka wargi górnej – na czym polega?

Wędzidełko wargi górnej przebiega pomiędzy wewnętrzną powierzchnią wargi a powierzchnią wyrostka zębodołowego szczęki. Gdy jest ono nieprawidłowo zbudowane u dzieci i niemowląt może przyczynić się do powstania wielu różnych problemów: m.in. takich jak diastema (duża przerwa) między zębami, recesje dziąseł (odsłanianie się korzeni zębów). Zazwyczaj jako skuteczny element terapii stosuje się podcięcie wędzidełka. Warto wiedzieć, w jakich przypadkach wykonuje się taki zabieg i na czym on polega. Zapraszamy do zapoznania się z naszym najnowszym wpisem, który jest poświęcony temu zagadanieniu. Wędzidełko wargi górnej – budowa Zacznijmy, od tego, czym jest wędzidełko. Jest to bowiem włóknisty twór, łączący ze sobą dwa elementy oraz ograniczający ich ruchomość. U człowieka wyróżnia się kilka wędzidełek – między innymi: wędzidełko wargi górnej, wargi dolnej, języka, łechtaczki czy napletka prącia. Wędzidełko wargi górnej to pionowy fałd błony śluzowej spajający  wewnętrzną strony wargi górnej z wyrostkiem zębodołowym szczęki. Wędzidełka wargi górnej różnią się kształtem, grubością oraz miejscem przyczepu. Podział wędzidełek ze względu na typ przyczepu Jedną z kategorii podziału wędzidełek jest charakterystyka typu przyczepu. Wyróżnia się przyczep śluzówkowy (wędzidełko łączy się z ruchomą częścią błony śluzowej nad górnymi jedynkami), przyczep dziąsłowy (wędzidełko łączy się z błoną śluzową dziąsła wyrostka zębodołowego), przyczep brodawkowy (wędzidełko łączy się z brodawką międzyzębową) ędzidełko łączy się z brodawką międzyzębową oraz przyczep penetrujący (wędzidełko łączy się z brodawką międzyzębową). Dwa pierwsze uznaje się za prawidłowe, natomiast dwa ostatnie są podstawą do przeprowadzenia zabiegu podcięcia wędzidełka wargi górnej. Dlaczego należy przeprowadzić zabieg podcięcia wędzidełka wargi górnej? Warto wiedzieć, iż wskazaniem do takiego zabiegu jest również przerost wędzidełka lub jego niedostateczne wykształcenie. Nie należy lekceważyć tego schorzenia, gdyż nieprawidłowości związane z rozwojem wędzidełek oraz ich niewłaściwymi przyczepami skutkują występowaniem licznych problemów ortodontycznych i protetycznych. Niskie i przerośnięte wędzidełko jest powodem diastemy – przerwy pomiędzy siekaczami lub tzw. gummy smile, czyli dziąsłowego uśmiechu. Pacjenci, których dotyczy ten problem mają niższą samoocenę i gorsze samopoczucie, gdyż wady te uznawane są za poważne defekty estetyczne. Inną przypadłością jest recesja dziąseł, kiedy to pacjent cierpi z powodu  uszkodzeń i zapaleń dziąseł oraz zmaga się z trudnościami w zakresie wymowy niektórych głosek. Ponadto, nieprawidłowy przyczep wędzidełka wargi górnej oraz języka mogą powodować zmniejszoną ruchliwość, a w konsekwencji utrudnioną wymowę głosek. Jak wygląda podcięcie wędzidełka wargi górnej – rodzaje W przypadku gdy u pacjenta zostanie zdiagnozowane nieprawidłowe wędzidełko wargi górnej konieczna jest interwencja chirurgiczna. Najczęściej wykonuje się następujące operacje: – frenulektomia – wycięcie wędzidełka, – frenulotomia – podcięcie wędzidełka (najczęściej dotyczy osób z cienkim wędzidełkiem), – frenuloplastyka – plastyka wędzidełka mająca na celu zmianę kształtu, przyczepu, wielkości, itp. Zabieg ten odbywa się za pomocą skalpela lub z użyciem techniki laserowej. Współcześnie większość specjalistów stosuje metodę laserową w znieczuleniu powierzchniowym lidokainą. Nie należy się go obawiać, gdyż trwa on zaledwie kilka minut, jest bezkrwawy i nie wymaga założenia szwów. Okres gojenia się rany wynosi ok. 2 tygodni. Nieprawidłowe wędzidełko górnej wargi może być powodem wielu problemów, które wymagają konsultacji – zajmują się tym ortodonta i periodonta. Warto dodać, iż oprócz diastemy i chorób dziąseł są to też trudności w leczeniu protetycznym. Podcięcie wędzidełka górnej wargi jest zalecane także niektórym pacjentom, używającym protezy ruchomej, gdyż w ich przypadku przerośnięte wędzidełko może utrudniać wykonanie protezy oraz jej utrzymywanie się w prawidłowym położeniu podczas użytkowania.   # podcięcie wędzidełka wargi górnej # przyczep śluzówkowy # przyczep dziąsłowy # przyczep brodawkowy # przyczep penetrujący # periodontolog # ortodonta

Reimplantacja zęba
Anatomia, Chirurgia stomatologiczna, Usługi stomatologiczne, Zdrowie

Rewaskularyzacja miazgi zęba

Wiele osób zgłasza się do swojego dentysty dopiero wtedy, gdy ból jest na tyle uciążliwy, iż uniemożliwia codzienne funkcjonowanie, m.in. ząb jest wrażliwy na ciepło lub zimno,  wtedy też zazywyczaj niezbędne jest leczenie kanałowe (endodontyczne), które niestety sprawia, że chory ząb staje się martwy. Współczesna stomatologia umożliwia alternatywne rozwiązanie, czyli innowacyjną, choć dość rzadko stosowaną metodę – rewaskularyzację miazgi. Zabieg ten stosuje się zwłaszcza w przypadku leczenia zębów stałych z niezakończonym rozwojem wierzchołka (u dzieci i młodzieży), gdy doszło do ich uszkodzenia.  Na czym ona polega i jak przebiega zabieg? Wyjaśnimy w naszym najnowszym materiale. Na czym polega rewaskularyzacja miazgi? W medycynie termin rewaskularyzacja odnosi się do przywrócenia właściwego krążenia lub ponownego unaczynienia tkanki uszkodzonej w następstwie procesu patologicznego, w przypadku stomatologii odnosi się do zabiegu, mającego na celu przywrócenie żywotności zęba, a tym samym znacznego przedłużenia czasu zachowania go w jamie ustnej. Pierwszym etapem rewaskularyzacji miazgi jest oczyszczenie kanału zębowego przy pomocy podchlorynu sodu 6% NaOCl. Następnie lekarz poszerza światło kanału przy pomocy 17% roztworu EDTA (kwas chelatujący – wiążący metale, w tym przypadku wapń z zęba) i otwiera wierzchołek zęba, gdy doszło do jego zarośnięciu lub gdy kanał jest niedostatecznie szeroki (wiertło). Kolejno powoduje się krwawienia z dziąsła, czynność ta ma ogromne znaczenie, gdyż w jej wyniku ząb wypełnia się krwią i powstaje skrzep. Na skrzep nakłada się materiał MTA, a na sam wierzch zabezpiecza się przy pomocy kompozytu np. GC Fuji IX. Ludzki organizm doskonale radzi sobie w przypadku zranienia – jak wiadomo po kilku tygodniach w miejsce skrzepu powstaje nowa żywa miazga, dzięki czemu uszkodzony ząb może być żywy, bowiem ponownie otrzymuje wszystkie niezbędne do funcjonowania, życiodajne elementy. Inną metodą zamknięcia zamknięcie otworu wierzchołkowego jest apeksyfikacja, która polega na farmakologicznej stymulacji korzenia niedojrzałego zęba wytwarza się sztuczna bariera, umożliwiająca wypełnienie kanału metodami tradycyjnymi. Wśród preparatów wykorzystywanych w tej metodzie można wymienić wodorotlenek wapnia, MTA oraz Biodentine. Początki leczenia metodą rewaskularyzacji Pierwsze próby leczenia zębów przy pomocy tej metody podjęli Nygaard- Ostby i Hjortdal w 1960 roku, jednakże większość z nich okazała się nieskuteczna. Najprawdopodobniej wynikało to z braku narzędzi i preparatów niezbędnych do skutecznej dezynfekcji kanału i zapewnienia warunków do wzrostu nowej tkanki w świetle kanału. Zalety zabiegu Zabieg rewaskularyzacji ma liczne zalety. Współczesni badacze udowodnili, iż rewaskularyzacja daje pozytywne efekty, które nie są możliwe do osiągnięcia przez stosowanie tradycyjnych metod leczenia. W jej wyniku możliwe jest dalsze kształtowanie się korzenia, które pozwala uniknąc pacjentowi wczesnej utraty zęba. Niedojrzałe zęby z niezamkniętym wierzchołkiem cechują się bardzo cienkimi ścianami oraz często ich rozbieżnym ustawieniem. Rewaskularyzacja pozwala na zamknięcie wierzchołka, a wraz z nim ma miejsce pogrubienie się ścian kanału korzeniowego. Gwarantuje to większą odporność na złamania oraz mniejsze ryzyko w trakcie ewentualnego późniejszego leczenia endodontycznego. W przypadku gdy po zakończonym leczeniu rewaskularyzacji zaistnieje konieczność przeprowadzenia  leczenia endodontycznego to rokowania są znacznie lepsze. Odzyskana żywotność zęba minimalizuje wystąpienie takich zjawisk, jak: przebarwienie, kruchość, podatność na złamania i uszkodzenia. Postępowanie po zakończeniu leczenia Jedynym minusem tego leczenia jest wymóg długoterminowej i częstej kontroli po 3, 6, 12 i 18 miesiącach od zakończenia leczenia. Lekarz w trakcie wizyt będzie przeprowadzał wywiad z pacjentem na temat zgłoszanych dolegliwości oraz zleci wykonanie zdjęcia rentgenowskiego, w celu oceny stanu tkanek okołowierzchołkowych oraz rozwoju korzenia leczonego zęba. Jak dowodzą badania, rewaskularyzacja ze względu na znaczne korzyści, jakie daje jej zastosowanie – zwłaszcza uzyskanie dalszego wzrostu i rozwoju korzenia zęba, z czasem powinna zyskać na szersze zastosowanie w praktyce.   # rewaskularyzacja miazgi # leczenie endodontyczne # wodorotlenek wapnia # apeksyfikacja # martwica miazgi # reinerwacja # reimplantacja zęba

wypadnięcia zęba
Chirurgia stomatologiczna, Nagłe wypadki, Pogotowie stomatologiczne, Usługi stomatologiczne

Reimplantacja zęba

Przyczyną utraty zęba nie zawsze musi być nasze zaniedbanie, a zatem zaawansowana próchnia czy paradontoza, lecz również zęby tracimy w wyniku nieszczęśliwych zdarzeń – urazów, wypadków.  Problem wypadnięcia zęba czy wybicia może także dotyczyć osób uprawiających różne dyscypliny sportowe, np. sporty walki: boks, karate, itp. Co w takiej sytaucji należy zrobić oraz czy jest możliwe uratowanie zęba – na te i inne pytania odpowiemy w naszym artykule. Zachęcamy do zapoznania się z nim, abyście w razie awaryjnej sytuacji wiedzieli, jak należy się zachować. Na czym polega reimplantacja zęba? Reimplantacja, zwana także replantacją, to najprościej mówiąc ponowne umieszczenie zęba w jamie ustnej, a konkretnie w zębodole. Jak twierdzą amerykańscy naukowcy w 90% utracony ząb można uratować, jednak pod pewnymi warunkami. Jest to możliwe, po pierwsze wtedy, gdy korzeń zęba jest nienaruszony, bo można go połączyć z kością. Po drugie, istotny jest również stan zębodołu – musi być w dobrym stanie oraz pacjent musi mieć zdrowe dziąsła. Ostatnim czynnikiem jest właściwe przechowywanie oraz sposób jego dostarczenia do gabinetu. Reimplantacja zęba – rodzaje Reimplantacja może zostać wykonana w dwóch przypadkach: gdy utracimy ząb w wyniku mechanicznego urazu (np. wybity ząb) oraz gdy lekarz zaplanuje taki zabieg, jest to tzw. reimplantacja zamierzona. Jak sama nazwa wskazuje, reimplantacja zamierzona polega na celowym usunięciu zęba i ponownym wstawieniu go do zębodołu. Zazwyczaj zabieg ten jest poprzedzony antybiotykoterapią, usunięciem złogów nazębnych oraz sprawdzeniem stanu przyzębia brzeżnego i odkażeniem jamy ustnej. W trakcie tego zabiegu pacjent otrzymuje miejscowe znieczulenie. Reimplantacja zęba – liczy się każda minuta! Należy pamiętać, iż sukces reimplantacji po wybiciu zęba w ogromnej mierze zależy od  odpowiedniego czasu i działania – m.in. właściwego przechowywania zęba. Przede wszystkim nie możemy dopuścić do wyschnięcia korzenia zęba. Warto wiedzieć, iż tuż po wybiciu powinniśmy przemyć jamę ustną i ząb, a następnie umieścić go w zębodole, chwytając za koronę i zamknąć usta. Wybitego zęba nie należy przecierać szmatką czy chusteczką, nie należy go umieszczać w pojemniku z watą, bibułką czy ligniną.  Być może takie zachowanie wydaje się Wam dość dziwne, jednakże w ten sposób wybity ząb ciągle znajduje się w swoim naturalnym środowisku, co zwiększa szansę na zachowanie przy życiu komórek korzenia. Najlepiej, aby osoba poszkodowana udała się do lekarza w ciągu 30 minut od wybicia zęba, jednakże jeśli ząb był umieszczony w zębodole to jest szansa na reimplantację także po godzinie od wybicia, a nawet dwóch, ale spada prawdopodobieństwo powodzenia zabiegu.  Inną sprawdzoną metodą przechowywania jest trzymanie zęba w soli fizjologicznej lub mleku. Reimplantacja zęba u dzieci Przechowywanie zęba w jamie ustnej nie jest wskazane w przypadku dzieci, które mogą się zaksztusić czy po prostu połknąć uszkodzony ząb. Zabieg reimplantacji nie może zostać przeprowdzony u dzieci z uzębieniem mlecznym, gdyż próba reimplantacji takiego zęba może skończyć się uszkodzeniem zawiązki zęba stałego. Reimplantacja – jak przebiega ten zabieg? Po dotarciu do gabinetu stomatologicznego, dentysta odpowiednio przygotuje ząb,  po czym wprowadzi go do zębodołu i unieruchomi szyną nazębną. Jakie są zalecenia po zabiegu? Szyny nazębne należy nosić przez około tydzień.  Zaleca się, aby w czasie po zabiegu reimplantacji pacjenci przeszli na pokarmy papkowate przez 2-3 tygodnie. Ponadto istotne jest także zachowanie starannej higieny jamy ustnej oraz stosowanie płukanek ściągających o działaniu przeciwzapalnym i odkażającym, np.: rumianek, chlorheksydyna. Nie należy również zapomniać o cotygniowych  kontrolach w gabinecie stomatologicznym, w trakcie których lekarz oceni stan zęba. Pomocniczo stomatolog może zlecić dodatkowe badania radiologiczne, które umożliwiają wykrycie niepokojących zmian, np. źródło ewentualnych dolegliwości bólowych czy monitorować resorpcję korzenia. Dlaczego należy zdecydować się na reimplantację? Choć pozornie brak jednego zęba jest niewielką stratą to może się on przyczynić do wielu problemów ze zdrowiem. Najczęstsze komplikacje to: upośledzenie narządu żucia, choroba okluzyjna, przemieszczanie się pozostałych zębów, wady zgryzu, zaburzenia stawu skroniowo-żuchwowego. Ponadto, wybity lub złamany ząb sprzyja występowaniu bólów głowy, kręgosłupa, zaburzeń mowy i układu trawiennego, dlatego nie warto zwlekać z interwencją.   # reimplantacja zęba # replantacja # wybity ząb # wypadnięcia zęba # szyny nazębne # leczenie endodontyczne # leczenie kanałowe Reimplantacja zęba

operacja żuchwy
Anatomia, Chirurgia stomatologiczna, Ogólnie, Różne, Usługi stomatologiczne, Wady zgryzu, Zdrowie

Osteotomia szczęki

Dla pacjentów z poważnymi wadami zgryzu i zniekształceniami twarzy operacja szczęki oraz operacja żuchwy są jedynym ratunkiem i nadzieją na normalne życie. Kiedy wykonuje się osteotomię szczęki i jak przebiega leczenie? Najważniejsze informacje na ten temat można znaleźć w naszym najnowszym wpisie. Co to jest osteotomia szczęki? Rodzaje Osteotomia to nazwa procedury chirurgicznej polegająca na przecięciu i dopasowaniu w nowym położeniu kości szczęk: szczęki (górna szczęka) i żuchwy (dolna szczęka), gdy mają one nietypową i nieprawidłową budowę. Rodzaje zabiegu jest uzależniony od tzw. klasy szkieletowej, która świadczy o tym, czy pacjent ma „cofniętą bródkę” czy też jest ona „wysunięta do przodu”. Mówimy wówczas o zaburzeniach w wymiarze przednio-tylnym. W przypadku niektórych wad niezbędne jest przeprowadzenie zabiegu obuszczękowego, obejmującego zarówno szczękę, jak i żuchwę (osteotomia dwuszczękowa). Operację z reguły poprzedza kilkuletnie leczenie ortodontyczne. Należy zaznaczyć, iż zabiegi ortognatyczne przeprowadza się najczęściej u dorosłych pacjentów dorosłych, z zakończonym okresem rozwojowym kośćca. U kogo wykonuje się osteotomię żuchwy? Zabieg ten jest wykonywany u osób z tyłożuchwiem i zgryzem głębokim, progenią i laterogenią. Tyłożuchwie (inaczej retrogenia) charakteryzuje się tym, że szczęka (w której znajdują się górne zęby) jest wysunięta przed żuchwę (dolne zęby). Pacjenci z tą wadą często mają cofnięta brodę i dolną wargę. Retrogenii często towarzyszy zgryz głęboki, co oznacza, iż siekacze górne i dolne zbytnio nachodzą na siebie. Siekacze (zęby od jedynki do dwójki, na górze i na dole) górne w zgryzie głębokim przykrywają większą część wysokości dolnych. Przeciwieństwem retrogenii jest progenia, czyli znaczne wysunięcie żuchwy przed górną szczękę. Trzecią nieprawidłowością szczęki jest laterogenia wtedy też żuchwa jest przesunięta w prawo lub w lewo. Osterotomia może zostać przeprowadzona u osób ze zgryzem otwartym i uśmiechem dziąsłowym. W wielu przypadkach zaburzenia zgryzu mogą być tak nasilone, iż oprócz nieprawidłowego ustawienia i symetrii łuków zębowych, możemy zaobserować znaczne zaburzenie rysów twarzy. Należy zaznaczyć, że nieprawidłowe ułożenie szczęk względem siebie, ich nieprawidłowa wielkość i brak symetrii bezpośrednio wpływają na takie czynności jak: – oddychanie, – sposób przeżuwania pokarmu, – połykanie, – mowę, – funkcjonowanie stawów skroniowo-żuchwowych, – a nawet występowanie choroby próchnicowej i chorób przyzębia. Ponadto przesunięcie szczęki lub żuchwy jest przyczyną złego funkcjonowania stawów skroniowo-żuchwowych, czego konsekwencjami bywają migrenowe bóle głowy. Wady zgryzu sprawiają, również że zęby szybciej się ścierają się i stają się bardziej podatne na próchnicę. Nieleczone progenia i retrogenia mogą ponadto przyspieszyć wystąpienie paradontozy. Przygotowania do osteotomii Tak jak wcześniej wspominaliśmy, zazwyczaj etapem przygotowania do operacji jest leczenie ortodontyczne. Chirurg razem z ortodontą opracowują plan leczenia na podstawie badania klinicznego oraz analizy zdjęć fotograficznych, radiologicznych i modelu szczęk pacjenta. Zadaniem leczenia wstępnego jest wyrównanie kształtu i szerokości łuków zębowych. Aparat ortodontyczny pełni wówczas rolę szyny chirurgicznej, która umożliwia prawidłowe ustawienie względem siebie szczęk oraz jest elementem stabilizującym wyrostek kłykciowy (część żuchwy wchodząca w skład stawu skroniowo-żuchwowego) po przecięciu kości żuchwy. Osteotomia szczęki– przebieg zabiegu Zabieg ten jest wykonywany w znieczuleniu ogólnym. Lekarz nacina lub całkowicie przecina kość szczęki lub żuchwy, zostaje również poszerzony wyrostek zębodołowy, a także zablokowany fragment kości w pewnej, odpowiedniej pozycji. Kość żuchwy zostaje przesunięta do właściwego miejsca i przykręcona płytkami i tytanowymi śrubami. Osteotomia żuchwy umożliwia cofnięcie, wysunięcie, a także wyrównanie symetrii całej żuchwy. Ostetomia szczęki – zalecenia Zabieg ten wiąże się z rehabilitacją pooperacyjną, podczas której dochodzi do ostatecznej poprawy warunków zgryzowych oraz odpowiednio długa retencja (czyli utrzymanie efektów leczenia). Pacjenci muszą pamiętać o systematycznych wizytach i kontynuacji leczenia ortodontycznego. Należy być cierpliwym, bowiem na uzyskanie całkowitych efektów zabiegu należy poczekać od 9 do 12 miesięcy. Jakie korzyści odczuwają pacjenci po zabiegu? Osteotomia szczęki pozwala na przywrócenie prawidłowych funkcji fizjologicznych oraz poprawia estetykę wyglądu zewnętrznego pacjenta, tym samym wzrasta jego samoocena i dobre samopoczucie. U pacjentów z dużymi deformacjami rysów twarzy zabiegi ortognatyczne przywracają również prawidłowe funkcjonowanie społeczne, gdyż chorzy stają się bardziej otwarci, nie boją się kontaktu z drugim człowiekiem i oceny swojego wyglądu.   # osteotomia szczęki # zaburzenia zgryzu # operacja żuchwy # wady zgryzu # progenia # laterogenia # zgryz otwarty # uśmiech dziąsłowy # chirurgia szczękowo-twarzowa  

torbiele zawiązkowe
Chirurgia stomatologiczna, Choroby przyzębia, Usługi stomatologiczne, Zdrowie

Torbiele zębopochodne – rodzaje, przyczyny, leczenie

Rozwijają się bezobjawowo, osiągając znaczne rozmiary, tym samym niszczą otaczające je tkanki. Torbiele zębopochodne (torbiel korzeniowa, torbiel zawiązkowa, torbiel dziąsłowa), bo o nich mowa mogą zrobić ogromne spustoszenie w naszym organizmie. W jaki sposób można je wcześnie zdiagnozować? Na czym polega leczenie? Na te i inne pytania odpowiemy w naszym artykule. Czym jest torbiel? Aby dowiedzieć się, czym jest torbiel sięgniemy do fachowej terminologii. Grecka nazwa kystis oznacza dosłownie zamkniętą ze wszystkich stron jamę lub pęcherz. Jej polskim odpowiednikiem powszechnie stosowanym w medycynie jest właśnie torbiel. Odwołując się do medycznej definicji zaproponowanej przez Kramera, torbiel jest patologiczną jamą wypełnioną treścią o różnej konsystencji i spoistości (płynną, półpłynną lub rzadziej gazem), która nie ma związku z wydzieliną ropną. Torbiele występują zarówno w tkankach miękkich jak i kościach, otocza je włóknista torebka, która jest wyścielona od wewnątrz tkanką nabłonkową (torbiel prawdziwa) lub takiego wysłania nie posiada, wtedy mówimy o torbieli rzekomej (pseudotorbieli). Jakie są powodu powstawania torbieli zębopochodnych? Najczęstszą torbielą jest torbiel korzeniowa (radicular cyst), która może występować również jako torbiel resztkowa lub boczna torbiel korzeniowa. Tworzy się z reszty nabłonkowej komórek wysp Malasseza i jest to torbiel zapalna, co oznacza, iż jej występowanie jest uzależnione od obecności martwiczo zmienionej miazgi zęba. Torbiel ta może się pojawić u osób obu płci, jednak jak pokazują badania jest ona nieco powszechniejsza u mężczyzn między 20. a 50. rokiem życia. Zazwyczaj wykrywa się ją w okolicy górnych zębów siecznych drugich. Torbiel zawiązkowa (dentigerous cyst) może być w formie rozwojowej lub rzadziej zapalnej. Ta pierwsza występuje częściej u mężczyzn w 2–3. dekadzie życia i ma ona związek z zatrzymanym zębem (zębem mądrości, kłem). Jest ona wynikiem niedorozwoju (hipoplazji) szkliwa. Znana jest także torbiel zęba po leczeniu kanałowym, gdy zostało ono przeprowadzone niestarannie lub nie można było udrożnić któregoś z kanałów. Torbiele dziąsłowe mogą występować także u niemowląt, jest to dość powszechne zjawisko, które rozwija się nawet u 75–94 proc. dzieci. Innym przykładem torbieli tkanek miękkich jest tzw. torbiel erupcyjna występująca podczas procesu wyrzynania się zębów. Torbiele u niemowląt nie wymagają leczenia, zanikają same (ok. 3 miesiąca), wystarczy kontrola i obserwacja w gabinecie stomatologicznym. Torbiele zębopochodne – jakie objawy im towarzyszą? Jak rozpoznać, że rozwijają się takie zmiany chorobowe? Niestety nie jest to proste, bowiem torbiele zębopochodne w jamie ustnej początkowo nie dają żadnych objawów. W późniejszym okresie może wystąpić rozdęcie kości, gdy rozwija się torbiel zęba. Pacjenci zazwyczaj zgłaszają się do swojego stomatologa, gdy pojawia się opuchlizna. Obecność torbieli zostaje stwierdzona przeważnie dopiero wtedy, gdy ulegnie ona zakażeniu i rozwija się proces zapalny okolicznych tkanek. Przy dużych rozmiarach torbieli może dojść do zmiany konfiguracji kości. Najczęściej występującymi wówczas objawami są: – pojawienie się objawów stanu zapalnego, – rozsunięcie korzeni zębów, – rozdęcie kości wyrostka zębodołowego szczęki lub żuchwy, – zanik kości z ucisku, jej ścieńczenie z objawem uginania i pergaminowego chrzęstu (crepitatio, objaw Dupuytrena), – brak zęba stałego w łuku zębowym po terminie jego fizjologicznego wyrzynania. Symptomem, choć dość rzadko spotykanym jest ból głowy. Towarzyszy on torbieli zębopochodnej w zatoce szczękowej. Pacjenci, u których występuje taka torbiel skarżą się także na niedrożność nosa, łzawienie (spowodowane uciskiem na przewód nosowo-łzowy), parestezje i przemieszczenie gałki ocznej. Jak diagnozuje się torbiele zębopochodne? Torbiel może zostać wykryta przypadkowo podczas zdjęć RTG, najczęściej stomatolog zleca wykonanie zdjęcie pantomograficznego oraz zdjęcia wewnątrzustnego. Na zdjęciu RTG jest ona widoczna jako jednolite przejaśnienie o gładkich zarysach, które jest wyraźnie oddzielone od otoczenia. Chorobie często towarzyszy pojawienie się przetoki na dziąśle. Jak leczy się torbiele zębopochodne? Najczęściej lekarze zalecają wycięcie torbieli. Zabieg jest przeprowadzany przez lekarza chirurga szczękowego. Mniejsze torbiele o średnicy nie większej niż 8 mm zwykle zostają wyleczone po odpowiednim leczeniu endodontycznym zęba przyczynowego. Nieleczone torbiele mogą osiągnąć duże rozmiary, przez co naciskają na sąsiednie tkanki. Takie działanie może prowadzić do różnych stanów chorobotwórczych oraz powikłań. Zabieg odbywa się w znieczuleniu miejscowym, na życzenie pacjenta można wykonać go w znieczuleniu całkowitym. Zazwyczaj operacje wyłuszczenia torbieli są połączone z wycięciem korzenia zęba przyczynowego lub wyrwaniem zęba.  Powstały ubytek kostny zostaje uzupełniony materiałem kościozastępczym.  Rutynowo wyciętą torbiel wysyła się do badania histopatologicznego, aby upewnić się, iż nie nastąpiły zmiany nowotworowe. Czy zabieg ten jest bolesny? Tak jak wcześniej wspominaliśmy, usunięcie torbieli jest wykonywane w znieczuleniu ogólnym lub miejscowym, zatem nie musimy się obawiać bólu w trakcie zabiegu. Ból przychodzi dopiero później. Dzieje się tak z powodu urazu tkanek wyrostku zębodołowego. Zazwyczaj po usunięciu torbieli pojawia się również obrzęk, który może się utrzymywać przez kilka dni. W takim przypadku lekarz stomatolog przepisuje antybiotyk, leki przeciwbólowe i płukanki przeciwzapalne, a ból i obrzęk szybko ustępują. Zagrożenia w przypadku nieleczonych torbieli Taka zmiana chorobowa może wypełniać duże fragmenty kości. W związku z czym będą one bardziej podatne na urazy. Zęby mogą ulegać rozchwianiu, a w efekcie także wypadać. Poza bezpośrednimi skutkami ciężkie stany zapalne i otorbienie korzenia zęba mogą być przyczyną poważniejszych powikłań. Oprócz zakażenia zmiany i jej zropienia, możemy być –  w bardzo rzadkich przypadkach -narażeni na powstanie zmiany nowotworowej. Zalecenia po usunięciu torbieli Po zabiegu usunięcia należy szczególnie zadbać o higienę jamy ustnej. Zęby, a zwłaszcza miejsce operowane, powinno się myć szczoteczką o miękkim włosiu. Przez pierwsze 24 godziny po zabiegu nie należy płukać ust płynem. Bolące miejsce można okładać zimnymi kompresami, np. z lodem. Powinniśmy także pamiętać, aby nie wydmuchiwać nosa – w celu jego oczyszczenia należy stosować krople i spray‘e, takie jak podczas kataru. Parę dni po zabiegu może utrzymywać się opuchlizna, która zazwyczaj schodzi po 4, 5 dobach. Dentyści polecają, aby w czasie rekonwalescencji spożywać miękkie potrawy: ryby, gotowany kurczak, gotowane warzywa, makarony, ziemniaki (tłuczone), ale najlepiej by były one niegorące. Po 10 dniach od operacji lekarz ściągnie założone w trakcie zabiegu szwy. Czy torbiele zębopochodne mogą pojawiać się ponownie po zabiegu? Pacjenci, u których zdiagnozowano i usunięto torbiel zębową mogą się zastanawiać, czy istnieje prawdopodobieństwo nawrotu choroby. Otóż – jest ono bardzo małe. Jeśli torbiel zębowa została usunięta prawidłowo i całkowicie to rokowania są bardzo dobre.   # torbiele zębopochodne  # szkliwiaki # torbiel korzeniowa # torbiel zawiązkowa # torbiel dziąsłowa # parestezje # RTG # wycięcie torbieli # resekcja kości

wyrwanie zębów w ciąży
Chirurgia stomatologiczna, Nagłe wypadki, Profilaktyka, Różne, Usługi stomatologiczne, Zdrowie

Usuwanie zębów u kobiet w ciąży – o czym należy pamiętać?

Dbałość o zęby i przestrzeganie zasad higieny jamy ustnej dotyczy wszystkich, jednakże niektórzy powinni zwrócić szczególną uwagę. Taką grupę stanowią panie spodziewające się dziecka lub te, które dopiero planują powiększenie rodziny. Każdy stomatolog powie, iż najlepiej, aby wszystkie zęby były wyleczone przed zajściem w ciążę. Jak często powinny ciężarne odwiedzać swój gabinet stomatologiczny oraz czy usuwanie zębów w ciąży może zostać przeprowadzone? Przeczytajcie nasz artykuł, a nie będziecie mieć już żadnych wątpliwości. Higiena jamy ustnej u kobiet w ciąży – dlaczego jest tak ważna? W momencie, gdy panie cały czas dbają o swoje zęby i higienę jamy ustnej, to również w ciąży powinny troszczyć się utrzymanie jej właściwego stanu, wtedy też zazwyczaj nie ma powodu do obaw. Mimo wszystko najlepiej zaplanować wizyty kontrolne na początek, półmetek i pod koniec ciąży. Oczywiście sytuacja diametralnie zmienia się, gdy pojawią się jakiekolwiek ubytki, bowiem należy się nimi zająć jak najszybciej, zanim zaczną boleć. Uporczywy ból zęba w ciąży jest wskazaniem do natychmiastowego poważnego leczenia stomatologicznego, w tym ekstrakcji. Lekarze przestrzegają, iż z bolącym zębem nie można czekać aż do dnia porodu, ponieważ może on spowodować ogólne osłabienie organizmu i zwiększa podatność na infekcje, które są niebezpieczne dla dziecka. Jak dowodzą liczne badania naukowe stany zapalne dziąseł i choroby przyzębia są najczęstszą stomatologiczną przyczyną przedwczesnych porodów – nawet nie zdajemy sobie sprawy, iż zwiększają one ryzyko wczesnego rozwiązania aż siedmiokrotnie! Wynika to z uwalnia się toksyn przez bakterie obecne w chorym przyzębiu. Toksyny są odpowiedzialne za stymulowanie wydzielania się mediatorów pobudzających czynność skurczową macicy. Ponadto, choroby przyzębia są również przyczyną urodzeń dzieci z niską masą urodzeniową. Usuwanie zębów w ciąży Wyrwanie zęba w ciąży jest możliwe i bezpieczne, choć zaleca się, by odbywało się ono po zakończeniu pierwszego trymestru ciąży. Dlaczego? Podanie znieczulenia w ciąży przed zakończeniem 12. tygodnia ciąży może doprowadzić do uszkodzenia płodu, a samo wyrwanie zęba do krwotoku. Ale to jeszcze nie wszystko, gdyż zastosowane znieczulenie miejscowe może przeniknąć przez łożysko, a jest to szczególnie niebezpieczne w początkowej fazie rozwoju płodu. Wskazaniami do wyrwania zęba są: dotkliwy ból, wydobywająca się z zęba ropa oraz ryzyko wystąpienia zakażenia. Zastanawiacie się teraz pewnie, co z innymi zabiegami? Ogólne leczenie zębów, a zatem m.in. usuwanie ubytków czy leczenie kanałowo w ciąży są jak najbardziej pożądane.  Raczej odradza się takie zabiegi jak piaskowanie, usuwanie płytki nazębnej ultradźwiękami (skaling), wybielanie, wstawianie implantów czy dłutowanie zatrzymanych ósemek. Ciężarnym nie podaje się także profilaktycznie fluoru. Naukowcy twierdzą, iż ten pierwiastek wcale nie wpływa na poprawę stanu zębów dzieci, a jego nadmierna ilość może powodować powstanie białych plam na zębach. Bolący ząb w ciąży – na co należy uważać? Panie, które są w ciąży powinny poinformować o tym swojego dentystę, gdyż dzięki temu będzie mógł odpowiednio wybrać leki (ciężarne nie powinny przyjmować medykamentów obkurczających naczynia krwionośne) czy metody leczenia zębów. Jest to bardzo istotne przy podawaniu znieczulenia. Macie podejrzenia, iż być może jesteście w ciąży? Powinnyście podzielić się swoimi przypuszczeniami z lekarzem. Warto zaznaczyć, iż w trakcie wyrywania zęba nie zawsze jest konieczne podawanie antybiotyków, ale w przypadku wystąpienia ostrego stanu zapalnego, niezbędne są antybiotyki z grupy penicylin lub inne antybiotyki, które są dozwolone w ciąży. Panie w ciąży nie powinny zwlekać z leczeniem ubytków czy bolących zębów do porodu, gdyż w przeciwnym razie może dojść do osłabienia całego organizmu, a w związku z tym będzie odczuwalne gorsze samopoczucie, rozbicie. Leczenie zębów w ciąży Błogosławiony stan nie jest przeszkodą, która uniemożliwi stomatologowi wypełnienie ubytków.  Podkłady do wypełniania nie przenikają bowiem poza strukturę zęba, a zatem nie stanowią zagrożenia dla rozwijającego się płodu. Także leczenie kanałowe może zostać przeprowadzone, jednakże należy zachować specjalne środki ostrożności, zwłaszcza w przypadku prześwietlenia chorego zęba. Współczesna technologia pozwala zmniejszyć ryzyko napromieniowania niemal do zera. Na koniec najważniejsza wskazówka – przede wszystkim panie w ciąży powinny bardziej zadbać o stan swojego uzębienia, a wtedy wyrywanie zębów nie będzie potrzebne.   # wyrwanie zębów w ciąży # usuwanie zębów w ciąży # bolący ząb w ciąży # leczenie kanałowe w ciąży # antybiotyki

pusty zębodół
Chirurgia stomatologiczna, Choroby przyzębia, Ogólnie, Profilaktyka, Zdrowie

Suchy zębodół czyli możliwe powikłania po usunięciu zęba

Zazwyczaj po zabiegu ekstrakcji zęba gojenie się zębodołu przebiega bez utrudnień i powikłań. Niestety, u 1-5% pacjentów mogą wystąpić nieprzyjemne i bardzo bolesne dolegliwości potocznie nazywane suchym zębodołem lub pustym zębodołem. Na czym on polega, jakie są jego objawy i w jaki sposób można zapobiec jego wystąpieniu? Na te i inne pytania znajdziecie odpowiedzi w naszym artykule. Co to jest suchy zębodół? Suchy zębodół lub inaczej pusty zębodół to inne określenie na poekstrakcyjne zapalenie zębodołu. Pusty zębodół zazwyczaj powstaje po usunięciu zębów trzonowych dolnych, ale pamiętajmy, że może pojawiać się w każdej lokalizacji. Choroba ta częściej dotyczy kobiet niż mężczyzn. Najczęściej mamy z nią do czynienia u pacjentów, którzy przekroczyli 40 rok życia. Kiedy powstaje suchy zębodół? W trakcie ekstrakcji zęba stomatolog wykonuje szereg czynności, mających na celu usunięcie zęba lub tego, co z niego zostało. W trakcie zabiegu zostaje przerwana ciągłość błony śluzowej, a w miejscu usuniętego zęba tworzy się rana. W warunkach fizjologicznych zębodół po usuniętym zębie wypełnia się krwią, która następnie tężeje, stając się skrzepem. Skrzeplina pełni funkcję naturalnego opatrunku ochraniającego ranę. Podczas gojenia wewnątrz skrzepu stopniowo dochodzi do odtworzenie ciągłości kości oraz błony śluzowej. W niektórych przypadkach cały proces zostaje zaburzony, co skutkuje powstaniem schorzenia nazywanego właśnie suchym zębodołem lub inaczej pustym zębodołem. Jakie są symptomy? Objawia się on po ok. 2-3 dniach, wtedy też pierwszą oznaką jest ból zęba. Początkowo jest on znośny, z czasem przybiera na sile, stając się bardzo uciążliwy. Ból może promieniować w kierunku ucha lub skroni. Czasem chorzy narzekają na nieprzyjemny zapach w ustach oraz skarżą się na zaburzenia smaku. Warto także dodać, iż bolesne dolegliwości skutecznie uniemożliwiają prawidłowe przyjmowanie pokarmów. Po ekstrakcji zęba w pustym zębodole wewnątrz może nawet być widoczna kość, odsłonięta kość jest wrażliwa na najmniejszy dotyk. Czasem jednak jest ona przykryta nekrotyczną tkanką ziarninową. Chorzy nie przejawiają żadnych objawów ogólnych tj. podwyższonej temperatury ciała czy objawów grypopodobnych. Dodatkowymi objawami może być także nadmierna produkcja śliny oraz powiększone węzły chłonne. Przyczyny występowania poekstrakcyjnego zapalenia zębodołu Postawanie suchego zębodołu nie jest do końca wyjaśnione.  Niektórzy dentyści twierdzą, iż suchy zębodół ma związek z rozwojem bakterii w miejscu ekstrakcji, choć nie jest to typowa choroba infekcyjna. Niewytworzenie się skrzepu w ranie może bezpośrednio wynikać z nieprzestrzegania zaleceń poekstrakcyjnych. Gdy za wcześnie zjemy posiłek lub będziemy płukać jamę ustną to może dojść do wypłukania skrzepu. Prawdopodobieństwo wystąpienia pustego zębodołu zwiększa także: – palenie papierosów, – wystąpienie powikłań w czasie ekstrakcji, – infekcje w obrębie jamy ustnej, – zaburzenia związane z krzepliwością krwi, – zaburzenia hormonalne, immunologiczne, – nieprawidłowa dieta, niedobory żywieniowe i witaminowe, – brak staranności w kwestii higieny jamy ustnej. U kogo może wystąpić suchy zębodół? Tak jak wspomnieliśmy na początku, suchy zębodół dotyczy znacznie częściej kobiet niż mężczyzn, jak twierdzą naukowcy ma to związek z wpływem estrogenu na krzepliwość krwi. Na wystąpienie tej dolegliwości są także narażeni: palacze, nosiciele wirusa HIV, chorzy na miażdżycę, cukrzycę oraz osoby z niedoborem witamin i niedożywione. Leczenie suchego zębodołu W momencie, gdy przez kilka dni po ekstrakcji zęba będziemy odczuwać ból to koniecznie udajmy się do swojego dentysty, który zaproponuje odpowiednie leczenie. Stomatolog w pierwszej kolejności będzie zwracał uwagę na zwalczenie bólu. Jeżeli zażywanie środków przeciwbólowych dostępnych bez recepty nie przynosi efektów, to specjalista może zdecydować o przepisaniu leku na receptę o większej skuteczności. Kolejny krok to oczyszczenie rany z zalegających w niej zanieczyszczeń. W tym celu stosuje się delikatne płukanki chorego zębodołu odpowiednimi roztworami (np. roztwór soli fizjologicznej lub wodorowęglanu sodu). Po wyczyszczeniu stomatolog może zaaplikować do pustego zębodołu lek o działaniu przeciwzapalnym i przeciwbólowym. Rana musi zostać zabezpieczona opatrunkiem przypominający ten, jaki jest zakładany po ekstrakcji zęba. Nie należy zaprzestawać płukania – możemy z niego zrezygnować dopiero, aż objawy bólowe zaczną ustępować. Leczenie trwa zwykle około 7-10 dni. W przypadku bakteryjnego zakażenia zębodołu lekarz może zdecydować o wdrożeniu antybiotykoterapii. Higiena jamy ustnej to priorytet Warto zaznaczyć, iż ogromną rolę odgrywa zaangażowanie pacjenta i jego dbałość o zęby. Należy utrzymywać prawidłową higienę jamy ustnej, przede wszystkim dbać o okolicę chorego zębodołu. Obowiązkowe jest szczotkowanie zębów i delikatne płukanie jamy ustnej. Przydatne mogą być również gotowe roztwory do płukania jamy ustnej, jak i ziołowe napary np. z rumianku. Jak zapobiegać wystąpieniu tej dolegliwości? Odpowiedź na to pytanie jest oczywista- należy po prostu surowo przestrzegać wszystkich zaleceń poekstrakcyjnych, które otrzymamy od lekarza. Przede wszystkim, przez 2 pierwsze godziny bezpośrednio po zabiegu nie należy nic jeść ani pić. W dniu, w którym mamy mieć zabieg postarajmy się wystrzegać spożywania gorących potraw i napojów, a konsumowane pokarmy powinny mieć miękką, papkowatą konsystencję. Płukanie jamy ustnej może być wykonywane dopiero w 3 dobie po ekstrakcji. Nałogowi palacze także powinni zrezygnować z palenia minimum przez 24 godziny od zabiegu, gdyż palenie utrudnia gojenie się ran oraz przyczynia się do powstawania suchego zębodołu.   # suchy zębodół  # pusty zębodół # ból zęba # ekstrakcja zęba # wyrwanie zęba  # zapalenie kości zębodołu # gabinet stomatologiczny  

Prywatne Centrum Stomatologiczne

Stomatolog – Dentysta – Gabinet Stomatologiczny – Prywatne Pogotowie Stomatologiczne – Olsztyn – Zawsze blisko swoich pacjentów

ul. Pstrowskiego 14D/1
10-602 Olsztyn
Województwo warmińsko-mazurskie

Copyright © Wszystkie prawa zastrzeżone | Teresa Rokicka-Morabet, Abdellatif Morabet 2016-2025