Choroby przyzębia

Uporczywy ból zęba może być zapowiedzią różnych chorób zębów. Niestety, w wielu przypadkach choroba jest na tyle rozwinięta, iż leczenie może być naprawdę nieprzyjemne. Pamiętajmy, iż jeśli zaniedbujemy zęby, cierpi na tym nie tylko nasz uśmiech, ale również mogą pojawić się znacznie poważniejsze kłopoty zdrowotne dotykające cały organizm. Aby tego uniknąć warto badać stan swojej jamy ustnej regularnie. Szczególnie, gdy potencjalnie grożących nam chorób jest naprawdę sporo. Jakie są najczęstsze choroby zębów i czym się charakteryzują ? O tym piszemy w naszym artykule. Próchnica zębów Schorzeniem jamy ustnej na które najczęściej zapadają Polacy jest próchnica. Badania podają, iż nawet 96% społeczeństwa walczy z tą chorobą. Przyczyną jej powstawania są bytujące w jamie ustnej bakterie, które na skutek nieprawidłowej higieny oraz błędów żywieniowych znajdują znakomite warunki do rozwoju. Za ich sprawą tworzą się niszczące szkliwo kwasy. Szkliwo, będące naturalną barierą ochronną dla zębów staje się łatwym celem, dzięki czemu bez problemów bakterie mogą wniknąć w głąb tkanek zęba i niszczyć je. Początki próchnicy objawiają się w postaci niewielkich ubytków na powierzchniach zębów, jednakże z czasem powiększają się one, tym samym powodując coraz silniejszy ból. Choroby zębów spowodowane próchnicą Zlekceważona, nieleczona próchnica może skutkować takimi poważnymi chorobami zębów jak: – zapalenie miazgi – zostaje zainfekowana miazga przez bakterie wywołujące próchnicę, objawia się bardzo silnym bólem oraz obrzękiem dziąsła. Przyczyną zapalenia miazgi mogą być także nieprawidłowo wykonane zabiegi stomatologiczne, – zgorzel zęba – efekt nieleczonego zapalenia miazgi, obserwujemy martwicę miazgi i jej rozkład przez bakterie beztlenowe. Jedyną możliwością leczenia jest leczenie kanałowe, jako że może dojść do utraty całego zęba, a taka metoda może uratować nasz ząb. – ropień – skutek działań bakterii kolonizujących, które wcześniej uszkodziły tkankę, zazwyczaj rozwija się 1-2 dni i jest bardzo bolesny. Rozwijający się stan zapalny ma miejsce w kieszonce zębowej (między zębem a dziąsłem). Jego szybki rozwój bywa bolesny, towarzyszy mu również opuchlizna, zaczerwienienie, gorączka, a przede wszystkim problemy z szerszym otwieraniem ust. Konieczne jest przedziurawienie tkanki miękkiej (aby osuszyć to miejsce z ropy) lub przeprowadzenie leczenia kanałowego (gdy ból pochodzi od zęba). Nie należy zapominać o tym, iż wspominane choroby zębów to nie jedyne efekty działania próchnicotwórczych bakterii. Wpływają one także na powstawanie bardzo niebezpiecznych zmian w sercu, nerkach, płucach i innych organach naszego ciała. Kwasowa erozja szkliwa Kolejną chorobą zębów, spędzającą sen z powiek około 30-40% światowej populacji (według badań amerykańskich naukowców) jest kwasowa erozja szkliwa. Z roku na rok zapada na nią coraz więcej osób, a wynika to z nieprawidłowego sposobu odżywiania i niewłaściwej higieny jamy ustnej. Kwasowa erozja szkliwa jest spowodowana oddziaływaniem kwasów zawartych w pożywieniu na szkliwo. Kwasy są zawarte zarówno w takich produktach jak: owoce i warzywa, ale przede wszystkim w niepotrzebnie spożywanych, niezdrowych kolorowych napojach gazowanych, słodyczach czy słonych przekąskach. Kwasowa erozja szkliwa objawia się nadwrażliwością zębów, ale także zmianami zabarwienia szkliwa, powstających na nim rowkami i bruzdami czy większą podatnością zębów na urazy mechaniczne. Nadwrażliwość Uciążliwą i uniemożliwiającą codzienne funkcjonowanie chorobą zębów jest ich nadwrażliwość. Pacjenci odczuwają nagły, przeszywający ból podczas spożywania niektórych produktów, szczególnie zimnych, gorących, słodkich i kwaśnych. Jak podają statystyki, nadwrażliwość zębów dotyczy w Polsce około 30% osób. Nadwrażliwość jest spowodowana odsłonięta zębiną, czyli bez ochrony pozostaje silnie unerwiona tkanka znajdująca się po szkliwem. Niektórzy twierdzą, iż choroba ta z czasem minie sama, jest to błędne przekonanie, gdyż należy ją tak samo profesjonalnie leczyć jak inne choroby zębów. Przyczyną nadwrażliwością może być także bruksizm (niekontrolowane zgrzytanie zębami) oraz innymi chorobami przyzębia. Paradontoza Chorobą zaliczaną do jedną z najczęstszych oraz najpoważniejszych chorób zębów jest paradontoza. Jej początki wiążą się z rozwojem bakterii pod zalegającym kamieniem nazębnym. Kolejny etap rozwoju choroby to zapalenie dziąseł. W tym czasie pacjent odczuwa: silny ból, może zaobserwować pojawiającą się krew przy myciu zębów oraz nadwrażliwość. Jeśli zaniedbamy leczenie paradontozy to możemy nawet stracić zęby! Wady zgryzu Wady zgryzu pojawiają się już w najmłodszych latach, a nieleczone czy zbyt późno leczone będą utrudniać dorosłe życie. Ich przyczyną są np. zbyt późno lub zbyt wcześnie wypadnięcie mlecznych zębów, co powoduje przesunięcie się reszty zębów. Należy zaznaczyć, iż nieprawidłowe ułożenie zębów nie tylko źle wygląda, ale też utrudnia wymowę lub jedzenie oraz umożliwia rozwój bakterii (krzywe uzębienie utrudnia prawidłową higienę i dotarcie szczotki do każdego zakamarka). Wyróżniamy takie rodzaje wad zgryzu jak, m.in: tyłozgryz, zgryz otwarty lub głęboki, przydozgryz, zgryz krzyżowy etc. Leczenie najczęściej sprowadza się do zastosowania aparatu ortodontycznego. # choroby zębów # próchnica zębów # zapalenie miazgi zęba # zgorzel # paradontoza # nadwrażliwość zębów # wady zgryzu # kwasowa erozja szkliwa # ropień

Ropień zęba to bardzo bolesna dolegliwość, której nie możemy lekceważyć, gdyż nieleczony ropień może mieć poważne konsekwencje dla naszego zdrowia, a nawet w skrajnych przypadkach prowadzić do śmierci. Jakie objawy świadczą o tym, iż w naszej jamie ustnej dzieje się coś złego oraz jak wygląda jego leczenie – na te i inne pytania postaramy się odpowiedzieć w naszym artykule. Zapraszamy do zapoznania się z nim! Ropień zęba – co to jest?  Ropień zęba jest ostrym, ropnym zapaleniem tkanek, które znajdują się wkoło wierzchołka korzenia zęba. Odwołują się do definicji medycznej ropień (łac. abscessus) to patologiczna, otoczona tkankami jama wypełniona treścią ropną. Ropień może powstać w dowolnym regionie ciała, także w jamie ustnej jako wynik choroby zębów. Przyczyny Tak jak wcześniej wspomnieliśmy, najczęstszą przyczyną powstania ropni jest rozwijający się w zębie lub jego okolicy stan zapalny.  Bakterie powodujące zapalenie miazgi przedostają się z kanału korzeniowego poprzez otwór wierzchołkowy do otaczających ząb tkanek, a następnie powodują ich infekcję. W efekcie tworzą się ropnie – przestrzenie wypełnione żółtozieloną gęstą wydzieliną, złożoną z martwych białych krwinek, częściowo uszkodzonych tkanek oraz bakterii. Objawy: ból zęba, opuchlizna Podczas tworzenia się ropni możemy odczuwać bardzo charakterystyczne objawy, które bardzo szybko przybierają na sile. Są to: – samoistny, pulsujący lub promieniujący ból, szczególnie odczuwalny podczas nagryzaniu lub uciskaniu policzka w pobliżu ropnia, – opuchlizna, zaczerwienienie skóry, – trudności z szerszym otwarciem ust, fatalne samopoczucie i gorączka. Rodzaje Możemy wyróżnić 3 rodzaje ropni: ropień okołowierzchołkowy, ropień podokostnowy i ropień podśluzówkowy. Podstawą klasyfikacji jest lokalizacja i stopień nasilenia objawów. Ropień okołowierzchołkowy   Zmiany zapalne w ropniu okołowierzchołkowym dotyczą tylko miazgi zęba oraz tkanek wokół wierzchołka korzenia. Jeśli odczuwamy ból przy nagryzaniu, uczucie „wysadzania zęba z zębodołu” lub wrażenie, że „ząb jest za wysoki” to istnieje wielkie prawdopodobieństwo, iż mamy do czynienia z tym rodzajem infekcji. Ponadto możemy skarżyć się na ból promieniujący na twarz i okolice uszu, może wystąpić silna reakcja na ciepło, delikatne rozchwianie i przebarwienie zęba, który staje się ciemniejszy, będziemy mieć złe samopoczucie, oraz niekiedy może pojawić się gorączka. Stomatolog zaproponuje leczenie polegające na „otwarciu” zęba (czyli trepanacji komory) i uwolnieniu ropnego wysięku. Następnie zostanie przeprowadzone leczenie kanałowe lub ekstrakcja – konkretna metoda postępowania jest uzależniona od rozmiaru infekcji oraz stanu zęba. W przypadku występowania objawów ogólnych i gorączki dentysta może także zalecić przyjmowanie antybiotyku. Ropień podokostnowy   Drugim etapem tworzenia się ropnia zębowego jest ropień podkostnowy. Jeśli nie wyleczymy ropnia okołowierzchołkowego to nastąpi wysięk ropny, który niszcząc kolejne warstwy kości wyrostka zębodołowego dojdzie do okostnej. Okostna jest najbardziej zewnętrzną powłoką kości, wyjątkowo silnie unerwioną, zatem w trakcie zachodzenia zmian będziemy odczuwać narastające dolegliwości bólowe. Pozostałe objawy są takie same jak przy ropniu okołowierzchołkowym, jednak występują w znacznie większym nasileniu. Niekiedy powstaje także twarde bolesne wygórowanie na dziąśle – twarda kulka nad dziąsłem,  w rzucie korzenia zęba, która jest pokryta intensywnie zaczerwienioną błoną śluzową. Tak jak w przypadku wcześniejszej zmiany stomatolog musi uwolnić ropę oraz przeprowadzić leczenie antybiotykami. Jeżeli ząb dobrze rokuje i nadaje się do leczenia, stomatolog może zaproponować leczenie kanałowe. Ropień podśluzówkowy   Trzeci rodzaj pojawia się wtedy, gdy ropa umiejscowiła się pod błoną śluzową. Możemy zaobserwować wygórowanie dziąsła wokół chorego zęba oraz obrzęk okolicznych tkanek: policzków, jamy ustnej, warg i okolicy podoczodołowej. Chory będzie narzekał na złe samopoczucie, może też gorączkować. W zależności od lokalizacji chorego zęba ropnie mogą się umiejscawiać się w przedsionku jamy ustnej, na podniebieniu lub od strony językowej. Niekiedy w zależności od kierunku szerzenia się procesu zapalnego może się wytworzyć ropień podskórny. Czasami ropień podśluzówkowy samoistnie przebija błonę śluzową jamy ustnej lub skórę. W momencie perforacji i wydostania się ropy na zewnątrz pacjent często odczuwa chwilową poprawę i zmniejszenie się bólu – ma to związek ze zmniejszeniem się ciśnienia płynu wewnątrz ropnia. Gdy nie została utworzona przetoka, niezbędne będzie wykonanie nacięcia i drenaż ropnia. W zaawansowanych przypadkach, zazwyczaj u tych pacjentów, którzy długo zwlekali z leczeniem lub stosowali domowe sposoby – lekarz może zdecydować się na nacięcie skóry twarzy w celu zniwelowania zgromadzonej pod nią ropy, dlatego tak istotne jest by od razu zgłosić się z problemem do specjalisty.  

Od dłuższego czasu odczuwasz przykrą suchość w ustach? Symptom ten wskazuje na kserostomię, która objawia się zmniejszoną produkcją śliny przez ślinianki.  Taka sytuacja może być wynikiem zapalenia ślinianek, długotrwałym przyjmowaniem niektórych leków oraz stresującym trybem życia. Jakie są przyczyny wystąpienia tej choroby jamy ustnej i jak przebiega leczenie – o tym piszemy w naszym artykule. Za produkcję śliny są odpowiedzialne ślinianki: przyuszne, podjęzykowe i podżuchwowe, a także małe gruczoły ślinowe, które są rozsiane w błonie śluzowej warg, podniebieniu, języku i policzków. W ludzkim organizmie ślina pełni bardzo istotne funkcje: nawilża jamę ustną, ułatwia połykanie oraz wstępne trawienie pokarmów, a także wypłukuje z powierzchni zębów pozostałości posiłków, co chroni zęby przed próchnicą, umożliwia także prawidłowe mówienie oraz odczuwanie smaków. W przypadku długotrwałego niedoboru śliny można mówić o kserostomii. Pamiętajmy, iż ta choroba to nie jest to samo, co uczucie suchości w ustach w upalne dni, gdy pijemy za mało wody. Przyczyny suchości w ustach Tak jak wcześniej wspomnieliśmy, najczęstszą przyczyną kserostomii jest zapalenie ślinianek, które jest spowodowane szkodliwym działaniem bakterii gronkowca i paciorkowca lub zakażeniem wirusowym. Nieprawidłowe funkcjonowanie ślinianek może być również wynikiem alergicznego nieżytu nosa oraz zapalenia zatok. Kserostomia będzie dla nas także ostrzeżeniem, iż w naszym organizmie dzieje się coś złego, np. mogą wystąpić inne choroby m.in. metaboliczne (np. cukrzyca), endokrynologiczne oraz niewłaściwej pracy nerek. Suchość w ustach występuje także przy innych chorobach układowych, które mogą przyczynić się do zmniejszonego wydzielania się śliny lub jej braku, są to: – amyloidoza; – trąd, – sarkoidoza – oprócz suchości w ustach chory skarży się także na nadwrażliwość oczu, odczuwa trwałe uczucie zmęczenia oraz jego widzenie jest rozmazane, męczy go suchy kaszel, a na skórze pojawiają się drobne i uciążliwe uszkodzenia skóry, – gruźlica – cukrzyca – zakażenie HIV i AIDS; Suchość w jamie ustnej może pojawić się także w przebiegu chorób gorączkowych, wymiotów i biegunek (gdy organizm jest odwodniony). Chorzy przyjmujący leki przeciwnowotworowe także odczuwają suchość w ustach – stan ten trwa tylko do zakończenia leczenia. Inną przyczyną wystąpienia kserostomii jest stresujący tryb życia oraz zaburzenia emocjonalne. Ponadto, suchość w jamie ustanej bywa także skutkiem przyjmowania niektórych leków, np. przeciwhistaminowych, stosowanych przez alergików. Kserostomia: objawy  Brak śliny w jamie ustnej jest nie tylko przykrym dla pacjenta uczuciem, ale także może wywołać wiele groźnych dla zdrowia chorób. Śluzówki jamy ustnej powinny być cały czas nawilżone, zatem brak śliny skutkuje wystąpieniem licznych pęknięć i owrzodzeń, które potem bardzo trudno się goją. Nie zapominajmy, iż kserostomia negatywnie wpływa na stan uzębienia. Ślina wypłukuje z jamy ustnej resztki pokarmów, tym samym uniemożliwiając rozmnażanie się szkodliwych bakterii, powodujących tworzenie się płytki nazębnej oraz bolesnych ubytków. W ślinie znajduje się wiele enzymów o bakteriobójczym działaniu.  Długotrwały brak śliny w ustach będzie prowadził do powstawania nieprzyjemnego zapachu z ust oraz próchnicy. W niektórych przypadkach kserostomia kończy się również zakażeniami grzybiczymi jamy ustnej, w tym uporczywą i trudną w leczeniu grzybicą jamy ustnej – kandydozą. Gdyby oprócz suchości w ustach wystąpiła także suchość, czyli brak łez, koniecznie należy umówić się na wizytę u lekarza, gdyż objawy te są symptomami zespołu Sjögrena, na podłożu którego może rozwinąć się nowotwór. Leczenie suchości w ustach Jeśli czujemy suchość w ustach koniecznie należy udać się do swojego stomatologa. Dentysta po wstępnej rozmowie z pacjentem oraz obejrzeniu jamy ustnej postawi właściwą diagnozę oraz zaproponuje skuteczne leczenie. Aby potwierdzić pierwszą diagnozę dentysta może zlecić badanie sialometrii, oceniające ilość i objętość produkowanej śliny. Leczenie suchości różni się w zależności od powodów schorzenia. Wyróżnia się leczenie przyczynowe, jak również objawowe. Leczenie przyczynowe polega na ustaleniu oraz usunięciu chorób zaburzających pracę ślinianek, natomiast leczenie objawowe to przede wszystkim podawanie pacjentowi sztucznych preparatów śliny, których zadaniem jest zastąpienie działanie tej naturalnej. Sztuczna ślina może być w aerozolu, w specjalnych cukierkach oraz jako płukanka. Taka sztuczna ślina zawiera substancje, dzięki którym zostają nawilżone tkanki i tym samym zmniejszają uciążliwe dolegliwości występujące w suchości jamy ustnej. W ten sposób zapobiegamy powstawaniu próchnicy zębów, stanów zapalnych dziąseł i powstawianiu przykrego zapachu z ust. Gdy nasze ślinianki były sprawne to możemy pobudzić je do pracy za pomocą żucia bezcukrowych gum o kwaśnym smaku, ssanie kostek lodu, mrożonych owoców lub tabletek z witaminą C. # kserostomia

Niewiele osób zdaje sobie sprawę, jak istotne jest leczenie chorób przyzębia. Choć o paradontozie niejednokrotnie słyszymy podczas wizyty w gabinecie stomatologicznym to bagatelizujemy ją, a wtedy efekty nieleczonej przyzębicy mogą być opłakane – grozi to utratą zębów. Pamiętajmy, iż zapalenie przyzębia zazwyczaj przez długi czas nie daje nam o sobie znać. Jak dbać o zęby, aby w przyszłości nie cierpieć na paradontozę oraz w jaki sposób dobry stomatolog będzie leczył choroby dziąseł? Na te i inne pytania odpowiemy w tym artykule poświęconym leczeniu, profilaktyce chorób dziąseł i przyzębia. Jak podają statystyki z paradontozą zmaga się ponad 10 proc. ludzi na świecie, a w Polsce przyzębica dotyczy aż około 70 proc. Zatem wniosek jest bardzo prosty: zaledwie 1/3 z nas zdaje sobie sprawę, jakie są przyczyny parodontozy i jak się jej ustrzec, a przede wszystkim, że można ją skutecznie leczyć. Paradontoza: przyczyny Aby wygrać walkę z paradontozą trzeba wiedzieć, w jaki sposób ta choroba się rozwija i jakie warunki jej sprzyjają. Parodontoza powstaje w wyniku długotrwałego procesu zapalnego wywołanego przez drobnoustroje chorobotwórcze. Gromadzą się one w naturalny sposób w miejscu zetknięcia dziąseł z zębami. Powstający osad, czyli płytka nazębna zawiera przede wszystkim florę bakteryjną i resztki pokarmu. W momencie gdy nie przykładamy należytej uwagi do higieny jamy ustnej i nasze zęby są niedoczyszczone to płytka nazębna może zmienić się w kamień nazębny. Na początku kamień twardnieje przy krawędzi dziąsła, a później przemieszcza się coraz bliżej korzenia, tym samym wbijając się pod tkankę miękką. Jego obecność negatywnie wpływa na dziąsła, które są nieustannie drażnione, z czasem powstaje obrzęk, a dziąsła bolą. Gdyby taki ucisk utrzymywał się przez dłuższy czas to tkanka dziąsła obkurczy się, cofając przed kamieniem. Jeżeli w porę nie przerwiemy tego procesu to tkanki mocujące zęby w kości szczęki (tj. ozębna wraz z więzadłami przyzębnymi i kością wyrostka zębodołowego) zostaną uszkodzone, a potem zniszczone. Odsłonięcie się szyjek zębowych zauważymy od razu, a raczej poczujemy, bo odkryte szyjki zębowe są bardzo wrażliwe na zmiany temperatury, a także na słodkie albo kwaśne pokarmy. Nasze zęby wtedy są dość luźno osadzone w szczęce i istnieje duże prawdopodobieństwo, iż mogą wypadać. Czynniki sprzyjające paradontozie Paradontoza może być spowodowana nie tylko niewłaściwą higieną jamy ustnej, ale także na jej rozwój wpływają niektóre czynniki genetyczne i choroby (takie jak: cukrzyca czy AIDS), palenie papierosów oraz źle dopasowane protezy, ubytki próchnicowe, wady zgryzu, nieprawidłowo założone wypełnienia. Przyzębica może być również skutkiem zaburzeń hormonalnych, ciąży, przyjmowania niektórych leków (m.in. przeciwpadaczkowych, immunosupresyjnych, przeciw nadciśnieniu tętniczemu, białaczkom, miejscowym uczuleniom lub zatruciu metalami ciężkimi). Pamiętajmy, iż te czynniki stanowią zaledwie 1 proc. Pozostałe 99 proc. wszelkich chorób przyzębia są wywołane niedostateczną higieną jamą ustną! Objawy zwiastujące paradontozę Jeśli zaobserwujemy u siebie takie objawy jak: – Zaczerwienione, obrzmiałe dziąsła, które swędzą lub bolą. – Podczas szczotkowania czy nitkowania występuje krwawienie. – Ponadto dziąsła cofają się, odsłaniając szyjki zębowe, wtedy też odczuwamy nadwrażliwość na ciepłe i zimne pokarmy lub napoje. – Czujemy, iż nasze zęby zaczynają się chwiać. – Mamy nieprzyjemny, nieświeży oddech. To koniecznie udajmy się do swojego stomatologa. Wcześnie wykryta paradontoza daje większe szanse na całkowite wyleczneie. Profilaktyka Co zrobić, gdy zaobserwujesz jakieś z opisanych objawów Przede wszystkim udaj się do swojego stomatologa, który oceni stan Twoich zębów. Jeśli zgromadził się kamień nazębny to dentysta z pewnością przeprowadzi zabieg usuwania płytki nazębnej. Kolejny krok to właściwa higiena: prawidłowe szczotkowanie zębów oraz stosowanie pasty i płukanki przeznaczonej dla osób o nadwrażliwych zębach i cierpiących na paradontozę poprawi stan Twoich zębów. Warto zaopatrzyć się także w miniszczoteczki przeznaczone specjalnie do czyszczenia przestrzeni międzyzębowych. Czasem aby w pełni wyleczyć zapalenie konieczne będzie nie tylko usunięcie kamienia, ale także branie antybiotyków czy użycie preparatów przyspieszających odbudowę uszkodzonych tkanek (stomatolog aplikuje je bezpośrednio do dziąseł i na zęby). Podczas wizyty nasz stomatolog może nam także udzielić instruktażu, jak należy masować dziąsła, dzięki czemu zostanie poprawione ich ukrwienie i szybciej się zregenerują. Gdyby jednak powstały w nich już naprawdę głębokie kieszonki – za takie uznaje się te przekraczające 6 mm –  może być konieczne założenie szwów. Nie musisz się obawiać, bo cały zabieg jest przeprowadzany w znieczuleniu miejscowym, a tkanki dość szybko się goją. Sam zabieg to nie wszystko, bo tak naprawdę najistotniejsza jest późniejsza terapia, która może potrwać kilka miesięcy. Leczenie zaawansowanej paradontozy W skrajnych przypadkach nie obędzie się bez interwencji chirurga szczękowego. Jest to konieczne gdy stan zapalny dziąseł obejmie głębokie tkanki przyzębia. Chirurg będzie musiał usunąć tkanki zmienione przez chorobę oraz naprawić i odtworzyć, te które zostały uszkodzone. #paradontoza #choroby dziąseł #kamień nazębny #przyzębica #zapalenie przyzębia (paradontoza)

Jedną z najczęściej występujących u pacjentów chorób przyzębia jest zapalenie dziąseł. Dlaczego pojawiają się stany zapalne dziąseł i jak istotna jest właściwa higiena jamy ustnej – o tym wszystkim można przeczytać w naszym artykule. Zapalenie dziąseł: przyczyny powstawania  Z chorobą tą zmagają się pacjenci w różnym wieku. Gdy nie przykładamy należytej wagi do prawidłowego mycia zębów i na ich powierzchni zbierają się bakterie to bardzo łatwo może dojść do zapalenia. Bakterie w połączeniu ze śliną i resztkami jedzenia odkładają się i tworzą płytkę nazębną, która ulegają mineralizacji, tworząc porowaty kamień – z czasem przyciąga on kolejne warstwy. Kamień wnika pod dziąsła i odpycha je od korzeni. Przez to zęby mogą stać się niestabilne. Przyczyny występowania zapalenia dziąseł Należy zaznaczyć, iż występowanie tej choroby niekoniecznie musi wynikać z braku higieny jamy ustnej – w tym przypadku płytka nazębna jest następstwem np. nieprawidłowej techniki szczotkowania zębów, ale również będzie efektem przyjmowania konkretnych leków czy sygnałem chorób całego organizmu. Zapalenie może mieć miejsce po mechanicznym uszkodzeniu dziąseł, np. gdy spożywamy twarde jedzenie lub zbyt mocno (przy użyciu szczoteczki o twardym włosiu) szorujemy zęby. Choroba nie rozwinie się w momencie gdy zęby będą starannie czyszczone – osad i kamień nazębny nie będą mieć sprzyjających warunków do powstania. Zapalenie dziąseł może rozwinąć się u osób cierpiących na: cukrzycę, białaczkę, anoreksję i bulimię. Ta ostatnia choroba nie tylko wyniszcza cały organizm, ale w przypadku częstych wymiotów zęby oraz dziąsła, narażone na działanie nadmiernej ilości kwasu w ustach, będą w bardzo złym stanie. Negatywny wpływ na stan dziąseł mają także leki podawane chorym na padaczkę, blokery kanału wapniowego, czyli preparaty stosowane przy zwalczaniu chorób układu krążenia, antybiotyki (cefalosporyny). Brak witamin – głównie z grupy B i C – także wpływa na znaczne  osłabienie dziąseł. Objawy zapalenia dziąseł Tak jak wspominaliśmy na początku, na zapalenie dziąseł cierpi 90 proc. populacji. Należy zaznaczyć, iż liczba ta obejmuje także dzieci. Objawy zapalenia dziąseł są widoczne i odczuwalne już po 3-4 tygodniach odkładania się płytki nazębnej. Choroba ta nie jest związana z wiekiem, jednakże obserwujemy prawidłowości pomiędzy występowaniem zapalenia a  pojawiającymi się w pewnych etapach życia zaburzeniami hormonalnymi, np. w okresie dojrzewania, u kobiet w ciąży i w czasie menopauzy. Kiedy należy odwiedzić swój gabinet dentystyczny? Sygnałem, iż w naszej jamie ustnej dzieje się coś złego są: – nadmierne odkładanie się kamienia nazębnego – rozpulchnienie dziąseł, ich zaczerwienienie oraz obrzęk – krwawienie podczas mycia zębów szczoteczką, a potem podczas gryzienia pokarmów nawet niezbyt twardych – nadwrażliwość szyjek zębowych na ciepło i zimno – suchość, niesmak i brzydki zapach z ust – obniżenie się szyjek zębowych – rozchwianie zębów. Zapalenie dziąseł: leczenie Dobry stomatolog wybierze odpowiednią metodę leczenia, gdyż należy ją dostosować do stopnia rozwoju choroby i rodzaju zniszczeń, jakie dokonały się w dziąsłach. Pierwszym etapem leczenia jest zawsze staranne usunięcie osadu i kamienia – skaling. Gdy stomatolog zauważy, iż stan zapalny nie poczynił zbyt wielkiego spustoszenia, to czasem w tym momencie leczenie zostaje zakończone. Istotna jest nienaganna czystość w jamy ustnej i rezygnacja z palenia tytoniu. Gdyby zabieg higieniczny nie przyniósł wystarczającej poprawy, to dentysta może zastosować specjalne wkładki dodziąsłowe i płukanki. Przy zaawansowanym stanie zapalnym należy przyjmować antybiotyki oraz preparaty podnoszące odporność organizmu. W leczeniu zapalenia dziąseł wykorzystuje się również żel leczniczy, który pacjent sam sobie aplikuje na chore, obolałe miejsca. Żel musi zostać starannie i dokładnie wtarty w dziąsło, gdyż substancja lecznicza powinna znaleźć się w kieszonce dziąsłowej. Gdy zapalanie spowodowało przerost dziąseł to nie obejdzie się bez chirurgicznej korekty ich wielkości. Jeśli dziąsła są zbyt rozrośnięte to należy je wyciąć by pacjent mógł bez problemów utrzymać czystość jamy ustnej. Cały zabieg jest przeprowadzany w znieczuleniu, przy użyciu zwykłego skalpela, noża elektrycznego lub lasera. Pamiętajmy, iż właściwa higiena jamy ustnej może całkowicie wyeliminować stany zapalne dziąseł. Najważniejsza jest profilaktyka i  właściwa higiena jamy ustnej! W jaki sposób należy dbać o zęby, by potem nie być narażonym na zapalenie dziąseł? Najważniejsze jest staranne mycie zębów oraz czyszczenie przestrzeni międzyzębowych nitką dentystyczną. Możemy również używać wykałaczek stomatologicznych (nie należy ich mylić z wykałaczkami używanymi w kuchni – te stomatologiczne różnią się tym, iż mają kształt klina, dzięki czemu można nimi dokładnie oczyścić przestrzenie między zębami). Rozsądnie wybierajmy pastę do zębów (na ten temat został również opublikowany artykuł) oraz płyn do płukania ust. Dodatkowe metody czyszczenia zębów (nitka, płyn, itp.) są o tyle ważne, iż 40 proc. powierzchni zębów to obszar, do którego nie dociera szczoteczka, zatem miejsca te są idealnym siedliskiem bakterii. Stan jamy ustnej i dziąseł zależy także od regularnych wizyt u dentysty (co 6-12 miesięcy, w zależności od indywidualnych potrzeb).

Jest najbardziej rozpowszechnioną chorobą dotykającą nasze zęby.. Mowa o próchnicy, z którą walczy aż 95% dorosłych Polaków. Niemożliwe, prawda? Jak podają badania próchnica w zaawansowanym stadium bywa stwierdzana u ponad połowy kilkuletnich dzieci, a co drugi nastolatek z jej powodu wkracza w dorosłość, nie mając kompletu zębów. Przyczyną są nie tylko słodycze, ale również niewłaściwe nawyki higieniczne. Dodajmy jeszcze, że zaledwie połowa Polaków myje zęby codziennie rano i wieczorem. Pamiętajmy, iż możemy skutecznie zapobiegać powstawaniu próchnicy. W jaki sposób – o tym piszemy w dalszej części artykułu. Próchnica: przyczyny powstawania Choroba ta jest procesem polegającym na stopniowym odwapnieniu i rozpadzie twardych tkanek zęba. Próchnicę powodują przede wszystkim bakterie. Niewyobrażalne jest dla nas to, iż w jamie ustnej człowieka żyje około 300 gatunków bakterii, a ich łączna liczba sięga niemal 50 miliardów. Możemy was uspokoić, bo większość z nich nie jest szkodliwa. Przyczyną próchnicy są wyłącznie te bakterie, które rozkładając cukry, produkują kwasy organiczne i dobrze tolerują kwaśne środowisko. Głównie należą do gatunku Streptococcus mutans. Tworzą one miękki, szczelnie przylegający do powierzchni zębów, żółty nalot – nazywany przez stomatologów płytką nazębną. Drobnoustroje stanowią aż 80 proc. jej masy, natomiast pozostałe 20 proc. to organiczne podłoże, która ułatwia im przyleganie do szkliwa. Głównym powodem rozwijania się próchnicy są słodycze i inne produkty zawierające węglowodany (głównie dwucukry oraz cukry proste). Zatem nasze podjadanie ma nie tylko ujemny wpływ na  figurę, ale i zęby. Cukierki, pożywne batony, słodkie owoce czy ciastka, do tego słodzona kawa, herbata, sok albo oranżada – wszystkie te produkty są doskonałym siedliskiem dla rozwijającej się próchnicy. Należy zaznaczyć, iż na rozwój tej choroby nie mają wpływu tylko czysta woda, tłuszcze oraz białka. Różne rodzaje próchnicy Dentyści wyróżniają różne rodzaje tej choroby. Kryterium klasyfikacji jest m.in.: zaawansowanie zmian powstałych na skutek jej działania, obraz kliniczny, etapy rozwoju czy aktywność. Jednym z podziałów jest ten uwzględniający zaawansowanie zmian występujących w zębie: – D1 – etap na którym zachodzą jedynie zmiany w szkliwie zęba – próchnica początkowa, – D2 – etap D1 z niewielkim ubytkiem – próchnica powierzchniowa, – D3 – próchnica dochodząca do zębiny – próchnica średnia, – D4 – próchnica dochodząca do miazgi zęba – próchnica głęboka. Poszczególne etapy rozwoju próchnicy Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, na to co się je, bowiem podczas rozkładania się cukrów przez bakterie, w procesach chemicznych powstają kwasy organiczne (np. octowy, mlekowy, proprionowy, mrówkowy, masłowy), które obniżają naturalne pH w jamie ustnej. W ciągu 10 minut od zjedzenia pysznej, słodkiej, bogatej w węglowodany przekąski zmniejsza się poziom pH do wartości około 5,0. Wtedy też ma miejsce demineralizacja szkliwa, czyli rozpuszczenie oraz wypłukiwanie z niego tak istotnych jonów wapnia. Po pewnym czasie możemy zaobserwować, iż zaatakowane szkliwo staje się porowate, a na jego powierzchni jest widoczna pierwsza oznaka próchnicy: biała, matowa plama, która może zmieniać swój kolor – ciemnieć od barwników pochodzących z jedzenia. Jeśli w odpowiednim czasie – właśnie teraz – zareagujemy to proces ten można zatrzymać i co jest najważniejsze borowanie nie będzie konieczne. Jeśli jednak nie zdecydujemy się na wizytę w gabinecie dentystycznym to kwasy w dalszym ciągu będą działać szkodliwie na szkliwo. We wnętrzu zęba zgromadzi się jeszcze więcej bakterii, które szybko niszczą zębinę. W ten sposób powstanie dziura, przez fachowców zwana ubytkiem próchnicowym. Leczenie kanałowe zaawansowanej próchnicy   Przemieszczające się bakterie w głąb zęba docelowo trafiają do jego miazgi. Wtedy też pojawia się sygnał, iż dzieje się coś złego: nasz ząb jest wrażliwy na zmiany temperatury, odczuwamy ból. Jeżeli na dnie ubytku pozostała jeszcze cienka warstwa zdrowej zębiny i w odpowiednim czasie zgłosimy się do stomatologa to jest nadzieja na uratowanie żywego zęba. Odwlekanie wizyty może mieć straszne konsekwencje, gdyż wnikająca do zęba próchnica powoduje stan zapalny, który niestety nie da się odwrócić, a jedynie usunąć miazgę w trakcie leczenia kanałowego. Dentysta, po miejscowym znieczuleniu, wyjmuje miazgę przyrządem przypominającym twardy wyciorek. Jeśli dostęp do korzeni jest utrudniony, wtedy najpierw „zatruwa” ząb specjalnym preparatem i po kilku dniach usuwa miazgę. Kolejno czyści kanały zęba, wypełnia je pastą stomatologiczną i zakłada plombę. Leczenie kanałowe pozwala nam na zachowanie zęba, jednakże jest on martwy – jest on bardziej podatny na uszkodzenia czy złamania. Zapalenie ozębnej spowodowane próchnicą   Niektóre osoby ze strachu przed leczeniem stomatologicznym, choć odczuwają silny ból, nie decydują się na odwiedzenie specjalisty, co może mieć opłakane skutki. Po kilku dniach dochodzi u nich do martwicy miazgi. Ząb przestaje boleć, jednak nie jest to oznaka wyleczenia, ale początku prawdziwych kłopotów. Martwa miazga to idealne środowisko do rozwoju bakterii, które doprowadzają w końcu do jej gnilnego rozkładu, czyli tzw. zgorzeli. Czasem proces ten nie powoduje żadnych dolegliwości. Sygnałem mówiącym o tym, iż mamy do czynienia z zapaleniem ozębnej będzie dopiero ostry ból. Wówczas znika ostatnia bariera zatrzymująca zakażenie w obrębie zęba. Zakażenie rozprzestrzenia się na okoliczne tkanki, a następnie – poprzez kość szczęki – na cały organizm. Osoba cierpiąca na zapalenie ozębnej będzie odczuwać nie tylko ból zęba, ale także całej szczęki czy głowy – jeśli jest to ostre zapalenie. Objawami będą obrzęk, ogólne rozbicie i gorączka. Jeśli w wyniku stanu zapalnego utworzy się ropień, konieczne bywa jego przecięcie i stosowanie antybiotyku. Czasem jednak zapalenie ozębnej ma charakter przewlekły i toczy się w okolicy wierzchołka korzenia bezobjawowo. W momencie gdy stan ten przechodzi w zapalenie ostre i ból staje się ogromny i nie o wytrzymania, zdesperowani w poszukiwaniu ratunku w końcu trafiamy do stomatologa, który próbuje podjąć leczenie kanałowe (trwa ono zwykle znacznie dłużej, nawet do kilku miesięcy, ponieważ konieczne są leki zwalczające bakterie i regenerujące zniszczoną tkankę). Gdy przeprowadzona kuracja nie przyniosła pożądanych efektów, dentysta może wykonać tzw. resekcję wierzchołka korzenia. Jest to chirurgiczne odcięcie i oczyszczenie kości. Czasem jednak zęba nie da się uratować i wówczas jedynym wyjściem jest jego usunięcie. Zabieg usunięcia jest najczęściej wykonywany w przypadku wielokorzeniowych zębów trzonowych. Różne metody leczenia próchnicy   W zależności od stopnia postępu choroby dentysta decyduje się na konkretne, najskuteczniejsze leczenie zębów. – Remineralizacja – metoda leczenia jedynie próchnicy początkowej. Dentysta, po dokładnym oczyszczeniu zarażonego miejsca, nakłada związek fluoru w postaci żelu lub lakieru. Zadaniem preparatu jest stworzenie odpowiednich warunków do tego, aby jony wapniowe, fosforanowe oraz fluorkowe