Estetyka uśmiechu Archives - Page 3 of 6 - https://www.doctordent.pl

Estetyka uśmiechu, Higiena jamy ustnej, Profilaktyka, Zdrowie

Kwaśne napoje wrogiem zdrowych zębów?

dentysta24h.olsztyn.pl / 10/07/2018

Latem, gdy żar leje się z nieba spożywamy więcej napojów, w tym ogromną popularnością cieszą się różnego rodzaju kwaśne napoje: herbaty owoce czy wody smakowe, które niestety mogą przyczynić się do niszczenia szkliwa. O czym należy pamiętać wybierając napoje oraz jak unikać erozji szkliwa? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie w naszym artykule. Kwaśne napoje zdrowe, ale niekoniecznie bezpieczne dla zębów Osoby świadomie odżywiające się z pewnością kupują różnego rodzaju herbaty owocowe, są one bowiem doskonałym źródłem witamin, zwłaszcza witaminy C, która wzmacnia odporność. Po wody smakowe natomiast chętnie sięgają osoby odchudzające się, którym zwykła woda nie przypadła do gustu. Wybierając kwaśne napoje musimy także uważać, gdyż choć z jednej strony wpływają na poprawę naszej odporności, dostarczają witamin, to z drugiej niszczą szkliwo. Opublikowany na łamach “British Dental Journal” artykuł ostrzega przed nadmiernym spożywaniem kwaśnych napojów. Naukowcy z King’s College London Dental Institute udowodnili, iż popijanie kwaśnych napojów pomiędzy posiłkami oraz powolne ich sączenie zwiększa ryzyko wywołanej przez kwasy erozji szkliwa. Jak wskazało badanie, osoby, które dwa razy dziennie piły pomiędzy posiłkami na przykład wodę z plasterkiem cytryny czy gorącą herbatkę owocową były aż 11 razy bardziej narażone na erozję szkliwa niż ci, którzy tego nie robili. Badacze wzięli pod lupę dietę 300 osób, które miały poważne uszkodzenia szkliwa. Erozja szkliwa może być spowodowana spożywaniem: soków owocowych, herbatek owocowych, alkoholi (zwłaszcza wina), wód smakowych, napojów słodzonych, ale także napojów dietetycznych oraz produktów marynowanych w occie. Aby zadbać o zdrowie zębów należy zastąpić je: zwykłą wodą, herbatą, kawą, mlekiem oraz wodą gazowaną. Czy zatem musimy całkowicie zrezygnować z kwaśnych napojów? Niekoniecznie, gdyż kwasy w nich występujące nieco tracą na swoje sile, gdy te napoje pijemy nie między posiłkiem, ale w trakcie jedzenia. Zasadowy odczyn śliny zostaje wtedy częściowo zneutralizowany i zagrożenie maleje dwukrotnie w porównaniu z kwaśnymi napojami wypijanymi między posiłkami. Doskonałymi neutralizatorami są także niektóre produkty spożywcze – np. ser. Jeśli chcemy ochronić nasze zęby możemy także pić kwaśne napoje przez słomkę. Najbardziej szkodliwe jest bowiem powolne sączenie napoju (przez ponad 5 minut) lub też przetrzymywanie go w ustach przed połknięciem. Kiedy mówimy o kwasowej erozji szkliwa? W wyniku długotrwałego działania kwasów następuje erozja szkliwa, czyli powierzchowna utrata tkanek twardych zębów. Kwasy mogą być dostarczane przez pożywienie lub też być rezultatem choroby. Powstałe w ten sposób ubytki są płaskie, o zaokrąglonych brzegach, najczęściej pojawiają się na powierzchniach policzkowych lub przedsionkowych zębów. Przeprowadzone badania przez prof. dr hab. Danutę Waszkiel z Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku, wykazały, iż kwasowa erozja szkliwa dotyczy blisko 30% osób, choć jej występowanie jest zależne od wieku. Najniższy odsetek pacjentów z kwasową erozją szkliwa stwierdzono w grupie wiekowej 35-44 lata (6,11%), zaś najwyższy – w grupie wiekowej 18-24 lata (33,33%). Kwasowa erozja szkliwa jest spowodowane przede wszystkim spożywaniem takich produktów jak: soki owocowe (pomarańczowy, cytrynowy, grejpfrutowy oraz jabłkowy), świeże owoce (cytrusy, porzeczki, wiśnie, czereśnie, rabarbar) i warzywa (szczaw, brukselka, szparagi, brukiew), herbata owocowa, wino (zwłaszcza białe), napoje gazowane, izotoniczne oraz energetyczne. Produkty te zawierają w sobie kwasy o pH poniżej 4,5 – jest to granica, poniżej której hydroksyapatyty, czyli związki chemiczne budujące szkliwo, rozpuszczają się. Dodatkowo, uszkodzeniu może ulegać także zębina między- i okołokanalikowa. Co może jeszcze niszczyć szkliwo? Oprócz picia kwaśnych napojów negatywny wpływ na stan naszego szkliwa ma także: – mycie zębów tuż po zjedzeniu kwaśnych warzyw i owoców (kwasy organiczne w nich zawarte rozmiękczają szkliwo, a szczotkowanie jeszcze bardziej je uszkadza). – zawierająca duże ilość węglowodanów (np. słodycze) niewłaściwa dieta. – refluks żołądka, objawia się on cofaniem się treści żołądkowej do przełyku, a zawarte w niej kwasy rozmiękczają szkliwo. – zgrzytanie zębami (bruksizm) przyczynia się do nadmiernego ścierania się szkliwa przede wszystkim na powierzchniach żujących zębów. – nieprawidłowa higiena jamy ustnej – zbyt intensywne szczotkowanie zębów przy użyciu szczoteczki o twardym włosiu, a także pasty o wysokim współczynniku ścieralności. – wady zgryzu. Jak dbać o szkliwo? Zapobieganie kwasowej erozji szkliwa Aby zminimalizować ryzyko uszkodzeń szkliwa wystarczy przestrzegać kilku prostych zasad. Z diety należy wyłączyć słodycze i gazowane kolorowe napoje, a kwaśne soki (mają one sporo witamin, więc nie trzeba z nich zupełnie rezygnować) – pić przez słomkę. Po kwaśnym posiłku z myciem zębów lepiej odczekać około 30 minut, a do szczotkowania wybierać szczoteczki o miękkim włosiu oraz pasty o niskim współczynniku ścieralności RDA. Jeśli szkliwo jest narażone na uszkodzenia z powodu choroby, np. refluksu lub bruksizmu, należy koniecznie rozpocząć ich terapię. Stomatolog z pewnością poleci także wzmacnianie szkliwa. W tym celu przeprowadza się np. fluoryzację, polegającą na nałożeniu preparatów zawierający określone stężenie fluoru. Fluor nie tylko wzmacnia szkliwo, ale także uodparnia je na działanie szkodliwych kwasów oraz zaktywizuje produkcję nowych kryształków szkliwa. Na co dzień możemy także stosować pasty i płukanki z fluorem. # kwaśne napoje # zdrowie zębów # herbaty owocowe # wody smakowe # erozja szkliwa # kwasy organiczne # refluks # próchnica # stomatolog # fluoryzacja

Choroby przyzębia, Estetyka uśmiechu, Higiena jamy ustnej, Ogólnie, Różne, Zdrowie

Cukrzyca a leczenie stomatologiczne

dentysta24h.olsztyn.pl / 03/07/2018

Zapewne każdy z nas zna serię dowcipów, która zaczyna się słowami: „przychodzi baba do lekarza”, nasz dzisiejszy artykuł zaczynamy w podobny sposób – przychodzi cukrzyk do stomatologa… Opowieść ta jednak nie będzie żartem, a raczej jej zadaniem jest skłonienie osób chorych na cukrzycę, aby zwracały baczną uwagę na stan swojej jamy ustnej. Jak wygląda leczenie stomatologiczne u takich pacjentów oraz w jaki sposób gabinet stomatologiczny powinien przygotować się na ich wizytę? Na te i inne pytania znajdziecie poniżej odpowiedzi. Cukrzyca – ogólna definicja choroby Cukrzyca jest chorobą metaboliczną, w trakcie której występuje hiperglikemia (podwyższony poziom cukru we krwi). Taki stan jest spowodowany wadliwą produkcją lub działaniem insuliny. Ze względu na jej przyczynę i przebieg określa się różne typy (m. in. cukrzyca ciążowa). Jak podają statystyki, co czwarty Polak żyje z tą chorobą, zatem wcześniej czy później będzie musiał odwiedzić gabinet stomatologiczny. Strach dentystów przed leczeniem diabetyków Zdarza się, iż dentyści boją się leczyć diabetyków. Wynika to z ewentualnego, niespodziewanego wahania poziomu cukru we krwi, omdleń i innych komplikacji, szczególnie podczas poważniejszych zabiegów. Jest to niesłuszna opinia, gdyż w przypadku leczenia stomatologicznego chory może prosić swojego diabetologa o wystawienie zaświadczenia o braku przeciwwskazań do zabiegów stomatologicznych, znieczuleń, czy leczenia kanałowego, dzięki czemu stomatolog zyska pewność, iż może swobodnie i bez stresu wykonywać swoją pracę. Oczywiście, jak zapewniają specjaliści, poziom cukru pod wpływem stresu może się zwiększyć, jednak nie na tyle, aby mogło to zabić pacjenta. Cukrzyca a choroby jamy ustnej Osoby chorujące na cukrzycę są bardziej narażeni na choroby jamy ustnej. Co więcej, to właśnie stomatolog jako pierwszy (zanim zostaną przeprowadzone badania krwi) może zdiagnozować cukrzycę na podstawie pewnych oznak. Zalicza się do nich m.in. nieświeży oddech, choroby dziąseł i zwiększoną suchość lub grzybice błon śluzowych jamy ustnej. Kolejnym sygnałem są też trudno gojące się rany po usunięciu zęba lub innych zabiegach chirurgii szczękowej. Dentysta, którego obowiązkiem jest zbadanie nie tylko samego uzębienia, ale także stanu całej jamy ustnej, na podstawie wcześniejszych objawów może skierować pacjenta na właściwe badanie u innego specjalisty. Inne objawy tej choroby Utrzymujący się przez cały czas wysoki poziom cukru we krwi powoduje, iż bardzo często dochodzi do zakażeń grzybami drożdżopodobnymi Candida Albicans, którym sprzyjają też zmiany naczyniowe i upośledzona odporność organizmu. Pierwszym niepokojącym sygnałem zakażenia jest pojawiający się na języku biały nalot, który z czasem roznosi się nawet na przełyk i gardło. W obrębie zainfekowanych tkanek występuje ból i pieczenie, niekiedy może dość nawet do bolesnych owrzodzeń. Ponadto, diabetycy skarżą się na nawracające zapalenie kącików ust, które jest często powikłane zapaleniem grzybicznym. Powikłaniem cukrzycy jest również zapalenie dziąseł. Stają się one zaczerwienione, puchną i krwawią, w skrajnych przypadkach może nawet dojść do wypadnięcia zębów z powodu pogłębienia kieszonek. Higiena jamy ustnej i profilaktyka W przypadku osób chorych na cukrzycę bardzo istota jest higiena jamy ustnej. Zaleca się także częste wizyty kontrolne – nawet 4 razy do roku. Cukrzyca zwiększa naszą podatność na występowanie stanów zapalnych w jamie ustnej, dlatego diabetycy powinni: – regularnie usuwać kamień oraz osady (co najmniej raz w roku); – stosować płukanki (ściągające, antybakteryjne, bakteriostatyczne). Zabiegi stomatologiczne u cukrzyków Jeśli stomatolog planuje przeprowadzić zabiegi chirurgiczne to koniecznie należy poinformować go o swoje chorobie. U cukrzyków rany goją się wolniej i często prowadzą do powikłań ropnych. Wynika to z upośledzonego procesu tworzenia kolagenu i zmniejszonej zdolności do odbudowy tkanki kostnej. W trakcie zabiegów, kiedy może dojść do przerwania tkanek należy zastosować osłonę antybiotykową. Dotyczy to zarówno chirurgii dentystycznej, jak i zabiegów, podczas których może dojść do krwawienia, np. w przypadku scalingu. Diabetycy przed wizytą powinni zjeść posiłek oraz zażyć leki, tak jak to robią na co dzień. W przeciwnym razie może wystąpić hipoglikemia wraz ze wszystkimi jej konsekwencjami. Nie należy się także denerwować. Aby rany lepiej i szybciej się goiły, chory musi pamiętać, aby poziom swojej glikemii utrzymywał się na stałym, optymalnym poziomie. Najlepsza pora na wizytę w gabinecie stomatologicznym dla cukrzyków to przedpołudnie. Wtedy chory jest zregenerowany po przespanej nocy, a organizm po spożytym posiłku – pełny energii i w swojej szczytowej formie. Implanty a cukrzyca Raczej nie ma ograniczeń, co do rodzajów przeprowadzanych zabiegów stomatologicznych. Cukrzyca nie stanowi przeszkody do założenia implantów zębowych. Musi być spełnione kilka przesłanek: przede wszystkim zabieg powinien być przeprowadzony przez doświadczonego stomatologa, ponadto pacjent musi mieć udokumentowaną stabilizację cukrzycy (stale kontrolowany poziom cukru we krwi, powinien być zbliżony do wartości prawidłowych). Niestabilna cukrzyca utrudnia gojenie się ran, a tym samym zwiększa prawdopodobieństwo niepowodzenia zabiegu. # cukrzyca # leczenie stomatologiczne # hiperglikemia # cukrzyca ciążowa # gabinet stomatologiczny # hipoglikemia

Estetyka uśmiechu, Protezy zębowe, Usługi stomatologiczne

Korony protetyczne – dlaczego warto zdecydować się na ich założenie?

dentysta24h.olsztyn.pl / 19/06/2018

Korony protetyczne z powodzeniem pomogą ukryć mankamenty zębów: przebarwienia, uszkodzenia czy też ukruszenia. Kiedy można je stosować i jakie są rodzaje koron protetycznych? Tego dowiesz się z naszego artykułu. Czym są korony protetyczne? Korony protetyczne to specjalne nakładki, których zadaniem jest przykrycie uszkodzonego zęba w sposób mechaniczny lub przez próchnicę. Korony zatem znacznie poprawiają jego wygląd oraz go wyrównują. Podstawowe funkcje korony to wzmocnienie i ochrona. Stomatolog może zaproponować założenie korony protetycznej na zęby po przeprowadzonym leczeniu kanałowym przednich i tylnych zębów. Warto dodać, iż takie uzupełnienie protetyczne jest mocowane na stałe i można go używać tak, jak używa się naturalnych zębów. Pacjenci nie muszą ich wyjmować z ust, tak jak to ma czasem miejsce w przypadku protez ruchomych. Rodzaje koron protetycznyh Korony protetyczne dzieli się ze względu na materiał, z jakiego są one wykonane: – korony porcelanowe – zazwyczaj na podbudowie metalowej lub ceramicznej. Rdzeń metalowy zalecany jest do zębów bocznych. – korony porcelanowe na podbudowie metalowej ze złota – złoto jest polecane, gdy mamy bardzo zniszczone zęby, gdyż ma ono silne działanie przeciwpróchnicze. Korony te jednakże mniej naturalne – nie przepuszczają światła jak naturalne zęby. Pacjenci uczuleni na metal powinni wybrać inny rodzaj koron. – korony pełnoceramiczne – najczęściej stosowane do wypełnienia przednich zębów, gdyż są bardzo estetyczne, trudno je różnić od naturalnych zębów. Jeśli chcemy mieć piękny uśmiech to korony pełnoceramiczne doskonale się do tego nadają. Ich podbudowa jest wykonana z tlenku cyrkonu, przez co są również bardzo wytrzymałe, chociaż zdaniem części lekarzy są mniej trwałe niż korony metalowe. – korony pełnometalowe – współcześnie bardzo rzadko stosowane. – kompozytowe, akrylowe – są to korony tymczasowe. W wyjątkowych okolicznościach, gdy nie ma możliwości założenia koron porcelanowych (np. z powodu twardości materiału) to dopuszczalne jest uzupełnienie stałe tymi koronami. Kiedy stosować korony protetyczne? Korony protetyczne pomogą w sytuacjach, gdy inne metody ratowania zęba nie przyniosły spodziewanego efektu. Korony mogą zostać także założone w formie mostu protetycznego, co pozwoli na odtworzenie większych braków w uzębieniu. Aby założyć koronę czy most protetyczny stomatolog musi oszlifować powierzchnię zębów, dzięki czemu będzie możliwe poprawne doklejenie korony oraz dobranie jej do koloru pozostałych. Założenie mostu wymaga oszlifowania tych zębów, na których będzie się on opierał. Korony protetyczne pozwolą na nowo cieszyć się życiem i odzyskanym pięknym uśmiechem, dlatego nie warto zwlekać z wizytą w gabinecie stomatologicznym. Precyzyjnie, starannie wykonana korona zębowa, przy zachowaniu właściwej higieny jamy ustnej, będzie nam służyć przez długie lata. Warto mieć na uwadze fakt, iż o korony czy mosty zębowe trzeba dbać tak jak o własne zęby. Istotne jest również, iż koron zębowych nie da się wybielić, gdyż nie zmieni to ich koloru. # korony protetyczne # korony zębowe # korona zębowa # korony pełnoceramiczne # korony pełnoceramiczne # korony porcelanowe na podbudowie ze złota # korony tymczasowe # korona akrylowa # korona kompozytowa # most protetyczny # piękny uśmiech

Estetyka uśmiechu, Ogólnie, Profilaktyka, Różne, Wady zgryzu, Zdrowie

Ścieranie zębów – objawy, przyczyny i leczenie

dentysta24h.olsztyn.pl / 05/06/2018

Wraz z wiekiem nasze zęby ścierają się. Jest to naturalny proces – na skutek żucia ścieramy ok. 65 nm szkliwa rocznie, jednakże w niektórych przypadkach ścieranie zębów jest zachowaniem nieprawidłowym, prowadzącym do odsłonięcia zębiny, przez co są one wrażliwe na zimno lub ciepło lub też zostaje podrażniona miazga. Jak podają statystki, nawet 7 na 10 pacjentów nadmiernie ściera zęby. W efekcie większość ludzi ok. 50 roku życia ma zdecydowanie krótsze uzębienie i to średnio aż o jedną czwartą wysokości. Kiedy dochodzi do ścierania zębów, jakie są jego przyczyny oraz jak wygląda leczenie? Starte zęby – jakie zagrożenie wiążą się z tym zaburzeniem? Zęby są pokryte najtwardszą tkanką w ludzkim organizmie, czyli szkliwem. Ścieranie się zębów jest naturalnym procesem postępującym wraz z wiekiem, jednakże w niektórych sytuacjach dochodzi do postępu tego procesu za wcześnie. Starte szkliwo odsłania zębinę, czyli tkankę znajdująca się pod szkliwem. Zębina jest podatna na różne bodźce, co skutkuje wrażliwością zęba na zimno czy ciepło. Równocześnie może wystąpić podrażnienie miazgi zęba (najbardziej wewnętrznej struktury zęba), samoistnych dolegliwości bólowych oraz konieczności leczenia kanałowego. Ponadto, lekarze obserwują zaburzenia okluzji zębów, czyli prawidłowych kontaktów między nimi. Mogą one powodować: problemy z przeżuwaniem i mówieniem, dolegliwości bólowe mięśni oraz stawów skroniowo-żuchwowych czy bóle głowy. Nie możemy zapominać o aspekcie estetycznym, bo „zjedzone zęby” źle się prezentują i mogą negatywnie wpływać na nasze samopoczucie i samoocenę. Ścieranie zębów – jakie są przyczyny? Wyróżniamy wiele przyczyn, które powodują ścieranie się zębów, do najczęstszych zalicza się: zgrzytanie zębami u dzieci i dorosłych (bruksizm), braki zębów (zwłaszcza trzonowych), wady zgryzu i niewłaściwą higienę jamy ustnej. Gdy ścieranie zębów dotyczy dzieci i zębów mlecznych to proces ten jest bardzo pożądany i naturalny, gdyż umożliwia on właściwy wzrost kości i przygotowanie miejsca dla zębów stałych. W przeciwieństwie do niego, ścieranie się zębów u dorosłych jest sytuacją wymagającą leczenia. Starte zęby mogą być także oznaką stresującego trybu życia. Gdy mało wypoczywamy, źle śpimy i niezdrowo się odżywiamy to istnieje większe prawdopodobieństwo, iż nieświadomie będziemy chcieli rozładować napięcie np. poprzez zgrzytanie, zaciskanie zębów czy też obgryzanie ołówków, okularów, paznokci, tym samym będziemy niszczyć zęby. Starte zęby a bruksizm Tak jak wcześniej wspomnieliśmy, nieświadome zgrzytanie zębami podczas snu jest najczęściej związane ze stresem. Sygnałem alarmowym będzie uczucie odrętwienia szczęk po przebudzeniu. Dodatkowo mogą wystąpić dolegliwości bólowe mięśni, stawów skroniowo-żuchwowych lub głowy. Przerost mięśni u osób cierpiących na bruksizm sprawia, iż policzki stają się grubsze, lepiej zarysowane. Ponadto, w stawach skroniowo-żuchwowych w trakcie ruchów żuchwy mogą pojawiać się różnego rodzaju trzaski czy przeskoki. Bruksizm przyczynia się również do powstawania podłużnych pęknięć szkliwa. Nadmierne zaciskanie zębów może także prowadzić do chorób przyzębia. Gdybyśmy zaobserwowali u siebie (lub też usłyszeli od bliskich, że w nocy zgrzytamy zębami) to koniecznie udajmy się do swojego stomatologa, gdyż zniszczenie szkliwa może dotyczyć nie tylko brzegów zębów, ale także szyjki zęba (ze względu na duże siły). Wady zgryzu a zniszczone zęby Zniszczone zęby mogą być także za sprawą nieleczonych wad zgryzu, wynikających z braków lub przesunięcia się zębów. W przypadku wad zgryzu część zębów może być poddana zwiększonym siłom żucia. Należy pamiętać, iż przeciążenie powoduje nie tylko ścieranie się szkliwa, lecz także w niektórych przypadkach – zębiny. U osób starszych najczęściej mamy do czynienia z występowaniem zębów przednich, natomiast brakiem zębów przedtrzonowych i trzonowych. Tylne zęby są przystosowane do miażdżenia i rozcierania pokarmu. Gdy ich brakuje, ich rolę muszą przejąć delikatniejsze zęby przednie, które posiadają inną budowę niż masywniejsze zęby trzonowe. Przez co w krótkim czasie dochodzi do ścierania się zębów. Oprócz defektu estetycznego, mamy do czynienia z obniżeniem wysokości zwarcia, co powoduje bóle mięśniowe i stawowe, a także wpływa na wygląd twarzy, która staje się postarzona. Niewłaściwa higiena jamy ustnej Ścieranie zębów dotyczy nie tylko powierzchni zgryzowych (czyli tych kontaktujących się z zębami przeciwstawnymi), ale także powierzchni bocznych. Jeśli używamy zbyt twardej szczoteczki lub też zbyt mocno szorujemy zęby, w dodatku pastami wybielającymi to możemy także zetrzeć szkliwo. Nasilenie starcia szkliwa ma także miejsce po zjedzeniu pokarmów lub wypiciu napojów zawierających kwasy. Metody walki ze startymi zębami Odbudowa zniszczonych zębów jest bardzo ważna, jednak jeśli nie zostanie wyleczona bezpośrednia przyczyna ścierania się zębów to będzie ona tylko chwilowym rozwiązaniem, bo problem prędzej czy później powróci. Jeśli nasze szkliwo jest starte z powodu niewłaściwej higieny jamy ustnej to wystarczy zmiana metody szczotkowania i szczoteczki (najlepiej kupić taką o średnim włosiu średnim). Gdyby ścierania zębów wynikało z braków zębowych to niezbędne będzie ich uzupełnienie za pomocą protez ruchomych lub uzupełnień stałych. Z kolei leczenie ortodontyczne jest zalecane przy wadach zgryzu. Najtrudniejszym i najdłużej trwającym zadaniem jest wyeliminowanie nerwowych nawyków. Leczenie bruksizmu obejmuje co najmniej kilka wizyt u lekarza, a często chorzy musza się kontrolować do końca życia. Pomocne w leczeniu bruksimu okażą się relaksacyjne ćwiczenia na żuchwę pozwalające rozluźnić mięśnie żucia – ich zwiększone napięcie odpowiada za objawy bruksizmu. Stomatolog może także zalecić noszenie szyn zgryzowych czy też specjalnych relaksacyjnych płyt podjęzykowych, które będziemy zakładać na noc, tym samym zapobiegniemy niszczeniu zębów. # ścieranie zębów # wady zgryzu # zgrzytanie zębami # bruksizm # starte zęby # starcie zębów # starte szkliwo # zniszczone zęby # ścieranie szkliwa # zjedzone zęby

Anatomia, Estetyka uśmiechu, Ogólnie, Usługi stomatologiczne

Kłopotliwa diastema – czyli jak pozbyć się szpary między zębami?

dentysta24h.olsztyn.pl / 23/05/2018

Diastema, czyli przerwa pomiędzy górnymi siekaczami przyśrodkowymi (rzadziej dolnymi) dla niektórych osób jest czymś wyjątkowym, wyróżniającym, innym przyprawia zmartwień i kompleksów. Co warto wiedzieć na jej temat i jakie możliwości daje współczesna stomatologia, aby pozbyć się jej raz na zawsze. O tym możecie przeczytać w naszym artykule, zapraszamy do zapoznania się z nim. Przyczyny powstawania diastemy Zazwyczaj przerwa między zębami powstaje z powodu nieprawidłowego przyczepu wędzidełka wargi górnej lub braku siekaczy bocznych. Niekiedy tworzy się także, gdy siekacze boczne są zbyt małe lub jest efektem niewyrównanego zgryzu (może pojawić się np. przy nagryzie lub przy wystających zębach). Występowanie diastemy może być także uwarunkowane genetycznie. Diastema: hot or not? Powszechnie panuje przekonanie, iż diastema jest bardzo seksowna, potwierdzeniem tej teorii są wielkie gwiazdy uznawane za symbole seksu: Brigitte Bardot, Anna Paquin, Vanessa Paradis, Madonna oraz znani panowie: Mike Tyson, Chris Martin, Eddie Murphy, Elijah Wood, Samuel L. Jackson. Ciekawostką jest fakt, iż diastema we Francji jest nazywana zębami szczęścia (dents du bonheur). Pozwala ona szybciej i w łatwiejszy sposób zapamiętać czyjąś twarz, ponadto przez wielu jest odbierana jako przejaw wewnętrznej ekspresji oraz indywidualizmu, jest takim „pazurem”. Jak twierdzą psychologowie jest ona odpowiedzialna za zwrócenie naszej uwagi na usta, przez co wielu osobom wydaje się seksowna (oczywiście, w takim przypadku szczelina musi być niewielka, a rysy twarzy symetryczne i proporcjonalne). Zdaniem psychologów zbyt idealny, perfekcyjny wygląd twarzy w wielu osobach wzbudza zakłopotanie i onieśmielenie, dlatego diastema, będąca oznaką drobnej niedoskonałości, pozwala na skrócenie dystansu i nieco “ociepla” nasz wizerunek. Szpara między zębami, której szerokość przekracza dwa milimetry staje się nie tylko problemem estetycznym. Ze stomatologicznego punktu widzenia osoby z diastemą często mają kłopoty z poprawną wymową, a także częściej niż inni pacjenci zapadają na choroby przyzębia oraz mają wady zgryzu. Choć podobają nam się takie szpary u innych osób, to jej posiadacze najchętniej pragną się jej pozbyć – takiego zdania jest ponad 89% osób z przerwami między zębami. Dla prawie 90% to główny powód, dla którego ukrywają swój uśmiech. W jaki sposób można usunąć diastemę? Dentysta może nam zaproponować różne możliwości zlikwidowania diastemy. – Pierwszy z nich to leczenie ortodontyczne, czyli noszenie stałego aparatu na zębach. – Drugi to licówki – czyli nałożenie na nasze zęby (po oszlifowaniu) cienkich mających ok. 0,5 mm porcelanowych płytek. – Trzecie to zamknięcie diastem przy pomocy kompozytów. Jest to ten sam materiał, jaki wykorzystuje się do usuwania ubytków w plombach. To rozwiązanie jest coraz popularniejsze także w Polsce. Jeśli zależy nam na prostym, małoinwazyjny zabiegu to zamiast aparatu ortodontycznego polecamy kompozyty. Diastema może stać się przeszłością i to już podczas jednej wizyty. Niemożliwe? A jednak! Wszystko dzięki światłoutwardzalnym, dostosowywanym do koloru zębów żywic kompozytowych, które dentysta nakłada na własne szkliwo. Taki zabieg trwała około 30 minut i pozwala osiągnąć bardzo szybki efekt. Zamykanie diastemy kompozytem Zabieg ten przypomina wypełnienie zęba plombą. Dentysta rozprowadza kompozyt na ząb wytrawiony specjalnym kwasem demineralizującym, a następnie delikatnymi papierowymi dyskami nadaje mu pożądany kształt. Jako wypełnienie są stosowane żywice kompozytowe światłoutwardzalne. Należy pamiętać, iż w przypadku dużych przerw zalecane jednak są licówki. Wybór wypełnienia jest dostosowany indywidualnie do potrzeb pacjenta, bierze się pod uwagę styl życia (czy pacjent pali), to, na co jest uczulony oraz w jakim miejscu chcemy pozbyć się diastemy (czy są to przednie czy tylne zęby). Bardzo popularne są ostatnio wypełnienia światłoutwardzalne wykonane z materiału z zastosowaniem nanotechnologii. Pozwalają one dobór koloru wypełnienia do barwy zęba, imitują także naturalny ząb. Istotne jest także to, iż taki materiał nie zmienia barwy przez wiele lat. Higiena i pielęgnacja po zabiegu Nałożenie kompozytu nie powinno zmienić naszych codziennych przyzwyczajeń higienicznych, o takie zęby musimy dbać w taki sam sposób, jak o naturalne, zatem należy je regularnie szczotkować, myć i nitkować. Przed zamknięciem diastemy warto zdecydować się na wybielanie zębów, aby kolor naszych naturalnych zębów współgrał z kolorem nanoszonego materiału. Powrót do diastemy Gdy zatęsknimy za naszą szparą, zawsze możemy cofnąć efekt zabiegu – co w przypadku leczenia ortodontycznego nie jest możliwe. Stomatolog musi jedynie usunąć nałożony wcześniej kompozyt, a wytrawiona przez kwas powierzchnia zęba z czasem odbudowuje się dzięki zwykłej ślinie i specjalnym pastom. Jak widzimy, usunięcie diastemy wbrew pozorom nie jest takie trudne, jak się wydaje, a dzięki temu zabiegowi pacjenci mogą odzyskać radość życia i piękny uśmiech, który z dumą chętnie będą prezentować. # diastema # szpara między zębami # leczenie ortodontyczne # licówki # kompozyty # dentysta

Anatomia, Chirurgia stomatologiczna, Estetyka uśmiechu, Ogólnie, Wady zgryzu, Zdrowie

Hiperdoncja – czym jest to schorzenie i jakie są jego przyczyny?

dentysta24h.olsztyn.pl / 15/05/2018

W ostatnim artykule wspominaliśmy o hipodoncji, czyli braku zębów, tym razem pragniemy przedstawić inny problem, czyli hiperdoncję, gdy w szczęce występują zęby nadliczbowe. O hiperdoncji mówi się wówczas, gdy liczba zębów w jamie ustnej u dorosłych jest większa niż 32. Nazwa tej wady zgryzu wywodzi się z języka greckiego i pochodzi od dwóch słów – νπερ, co oznacza zbyt dużo i οδοντ, co tłumaczy się jako ząb. Co powoduje hiperdoncję oraz jak przebiega leczenie? Hiperdoncja – na czym polega? Hiperdoncja jest stosunkowo częstym zaburzeniem rozwojowym zębów. W odróżnieniu od hipodoncji, która zazwyczaj dotyczy kobiet, hiperdoncja występuje częściej u mężczyzn (w stosunku 2:1). Jak podają badania, występowanie hiperdoncji w uzębieniu mlecznym podnosi prawdopodobieństwo pojawienia się zębów dodatkowych w uzębieniu stałym. Zęby nadliczbowe w 76–86% przypadków występują pojedynczo, u 12–23% osób jako para, zaś w mniej niż w 1% przypadków pacjenci posiadali ich większą liczbę. Dodatkowe zęby mogą przyczynić się do zaistnienia wielu nieprawidłowości. Zazwyczaj usuwa się je, ponieważ z powodu nieprawidłowej budowy, nie pełnią swojej funkcji, a także stanowią przeszkodę podczas wyrzynania się pozostałych zębów stałych. Ciekawostką jest fakt, iż nadliczebność zębowa występuje znacznie częściej w populacjach azjatyckich. Rodzaje hiperdoncji Wyróżnia się 3 rodzaje hiperdoncji: – prawdziwą lub rzeczywistą, możemy zaobserwować więcej zawiązków zębów dla danego rodzaju uzębienia niż powinno; – rzekomą lub pozorną, zęby lub ząb mleczny pozostał jeszcze w jamie ustnej, a wyrznęły się już zęby stałe – tzw. trzecie ząbkowanie, wyrznięcie się zębów wcześniej zatrzymanych po usunięciu zębów stałych. Gdzie najczęściej znajdują się dodatkowe zęby? Zęby nadliczbowe są częściej umiejscowione w szczęce niż w żuchwie (8–10 razy częściej). Dodatkowe zalążki zębowe powstają zazwyczaj w przednim odcinku szczęki oraz w okolicy zębów siecznych. Mamy wtedy do czynienia z tzw. mesiodens, czyli ząb pośrodkowy. Ząb ten swoim kształtem może przypominać siekacz przyśrodkowy, będzie to budowa eumorficzna, lub też ma postać stożkowatą, guzkowatą i trzonowcowatą – budowa dysmorficzna. Nadliczbowy ząb będzie skutkował występowaniem wielu problemów. Dodatkowy ząb wyrzyna się podniebiennie, powodując stłoczenie zębów, przemieszczenie, opóźnienie lub zatrzymanie wyrzynania zębów siecznych stałych lub diastemę rzekomą (szparę), przerost wędzidełka wargi górnej, resorpcja korzeni zębów, powstawanie torbieli szczęk, zaburzenie kolejności wyrzynania i problemy w trakcie ortodontycznego zamykania szpar. Szacuje się, iż częstość występowania mesiodensa wynosi 0,5–0,7%. W około 1/5 przypadków rozwijają się 2–3 zęby pośrodkowe. Mesiodens stanowi 21,1–67% wszystkich przypadków hiperdoncji. Warto wiedzieć, iż w około 75% przypadków zęby nadliczbowe pozostają zatrzymane (nie przebijają się przez dziąsło). Kolejną, dość częstą lokalizacją zęba dodatkowego jest rejon zębów trzonowych w żuchwie. W tym przypadku mogą się pojawić zęby przytrzonowe, które występują policzkowo lub językowo. Są one umiejscowione pomiędzy pierwszym a drugim lub drugim a trzecim zębem trzonowym. Znane są też przypadki zębów zatrzonowych, które rozwinęły się za trzecim zębem trzonowym lub po jego stronie językowej. Jakie skutki wywołuje hiperdoncja na zęby mleczne i zęby stałe? W przypadku zębów mleczych hiperdoncja nie ma wielkiego znaczenia, bo wcześniej czy później zęby mleczne wypadną, a na ich miejsce pojawią się zęby stałe. To nie zwalania rodziców z konsultacji stomatologicznej, warto aby stomatolog dziecięcy dokładnie obejrzał jamę ustną malucha. Sytuacja komplikuje się, gdy hiperdoncja dotyczy uzębienia stałego, gdyż zęby nadliczbowe powodują zmiany estetyczne oraz funkcjonalne. Ząb pośrodkowy np. może powodować stłoczenie, przemieszczenie, diastemę (przerwę między zębami) albo opóźnione wyrzynanie zębów stałych. U pacjentów z hiperdoncją zaobserwowano także większe ryzyko zapadnięcia na choroby przyzębia. Jakie czynniki sprzyjają hiperdoncji? Hiperdoncja, oprócz przypadków losowych także towarzyszy wielu chorobom uwarunkowanym genetycznie takim jak zespół Downa, rozszczep wargi i podniebienia, zespół Crouzona, Curtiusa i wiele innych. Leczenie hiperdoncji Postępowanie lecznicze w przypadku hiperdoncji jest uzależnione przede wszystkim od tego, czy występują one w uzębieniu mlecznym, czy w stałym. Ostateczna decyzja o ewentualnym usunięciu zęba nadliczbowego zostaje podjęta przez stomatologa na podstawie gruntownej oceny warunków zgryzowych w jamie ustnej oraz stopnia uformowania korzeni sąsiednich zębów, istotnym czynnikiem jest także wiek pacjenta. Niestety, najczęściej zęby nadliczbowe powodują poważne zaburzenia w zgryzie (stłoczenia, przemieszczenia, obroty zębów sąsiednich i diastemę), dlatego usuwa się je chirurgicznie. Wskazaniem do przeprowadzenia zabiegu są także: nasilenie próchnicy i chorób przyzębia, bóle neuralgiczne, powstanie torbieli, opóźnione wyrzynanie sąsiednich zębów lub resorpcja ich korzeni, nawracające stany zapalne połączone z obrzękiem oraz szczękościskiem. Ekstrakcję, w zależności od stopnia skomplikowania, wykonuje lekarz stomatolog lub chirurg. Kolejno można także ewentualnie przeprowadzić leczenie ortodontyczne. Jeżeli w wyniku hiperdoncji pacjent ma problemy z przyzębiem (dziąsła) to oddaje się go pod opiekę specjalisty – periodontologa. # hiperdoncja # zaburzenia rozwojowe zębów # ząb dodatkowy # zęby nadliczbowe # wady zgryzu

Anatomia, Chirurgia stomatologiczna, Estetyka uśmiechu, Ogólnie, Wady zgryzu

Hipodoncja – na czym polega ta choroba i jak przebiega leczenie?

dentysta24h.olsztyn.pl / 09/05/2018

Hipodoncja to wrodzony stan nieistnienia części zawiązków zębowych, powodujący braki zębowe w uzębieniu mlecznym oraz stałym. Choroba ta dotyczy około 5,5% populacji ludzkiej. Najczęściej spotyka się brak zębów siecznych bocznych górnych. Na hipodoncję częściej zapadają kobiety niż mężczyźni. Może występować razem z ponad 120 zespołami schorzeń genetycznych, takich jak zespół Downa i dysplazja ektodermalna – największy odsetek hipodoncji ma miejsce w dysplazji ektodermalnej związanej z chromosomem X, ale choroba ta może także istnieć samodzielnie. Braki zębowe mogą dotyczyć zarówno jednego zęba, jak również większej ilości. Za hipodoncję nie uznaje się brak zawiązków lub wyrzniętych zębów trzonowych trzecich. Rodzaje hipodoncji Wyróżnia się następujące rodzaje hipodoncji. Do najczęściej pojawiających się należą: – oligodoncja – brak sześciu lub większej ilości zębów; problem ten dotyczy 0,14% populacji, – mikrodoncja – obecność miniaturowych zębów; mających zachowaną anatomiczną strukturę prawidłowych zębów. – taurodontyzm – pionowe powiększenie komory zęba trzonowego kosztem długości korzenia zęba Przyczyny hipodoncji Zaburzenia rozwojowe zębów są głównie spowodowane zmianami genetycznymi. Hipodoncja może także wynikać ze zmian filogenetycznych w uzębieniu, które są związane z jego czynnościową adaptacją do zmieniającego się sposobu odżywiania. Przyczynami hipodoncji mogą być również przyczyny środowiskowe, do których zalicza się: niewłaściwe odżywianie, choroby somatyczne matki podczas ciąży lub przyjmowanie przez nią niektórych leków (m.in. przeciwpadaczkowych), wszelkiego rodzaju urazy, chemioterapia, a także naświetlanie promieniami X dziecka we wczesnym okresie rozwoju z powodu choroby nowotworowej. Za hipodoncję będą także odpowiedzialne zaburzenia unerwienia podczas ostatniej fazy rozwoju zawiązków zębowych lub przedwczesnym wapnieniem siodła tureckiego (środkowego odcinka górnej powierzchni trzonu kości klinowej). Leczenie hipodoncji Przebieg i metody leczenia hipodoncji są uzależnione od ilości i miejsca brakujących zębów oraz od wieku pacjenta (inaczej leczona jest hipodoncja gdy pacjent posiada wyłącznie zęby mleczne, inaczej w czasie posiadania uzębienia mieszanego oraz stałego). W niektórych przypadkach, gdy ubytki są niewielkie, zęby same przesuną się i zapełnią lukę. Potrzeba uzupełnienia większej ilości braków zębów wynika nie tylko z estetyki, ale także jest warunkiem prawidłowego funkcjonowania narządu żucia. Leczenie protetyczne zazwyczaj odbywa się wraz z leczeniem ortodontycznym. W trakcie leczenia dobry stomatolog zwróci również uwagę na stan pozostałych zębów, zachęci pacjenta do zmiany złych nawyków żywieniowych czy też zaproponuje inne zabiegi wzmacniające zęby, tj.: lakowanie, fluoryzacja, scaling. Leczenie u pacjentów poniżej 6 roku życia Zdiagnozowana hipodoncja u dzieci jest leczona po wyrznięciu się zębów, czyli przed 6. rokiem życia. W tym celu używa się protez ruchomych, które mają poprawić funkcje żucia. Istotne jest, iż w tym wieku kości czaszki ciągle się rozwijają, zatem protezy muszą być regularnie dostosowywane, tak aby nie zostało zaburzone ich prawidłowe funkcjonowanie. Ogromną rolę w leczeniu odgrywają rodzice/ opiekunowie, którzy muszą wspierać malucha i pamiętają o częstych wizytach kontrolnych, w trakcie których stomatolog podściela protezę lub też zleca wymianę jej na nową. Leczenie u pacjentów z uzębieniem mieszanym (7-12 lat) W przypadku pacjentów w wieku 7 do 12 lat stosuje się kompozytowe nadbudowy koron zębów stałych na te dotknięte mikrodoncją, a także na starte korony zębów mlecznych, dzięki czemu zostaje poprawiona estetyka, a tym samym zostaje polepszone samopoczucie i samoocena chorego. Oprócz tego, tak jak u młodszych dzieci zaleca się noszenie protez ruchomych. Leczenie ortodontyczne zostaje dopiero wtedy zastosowane, gdy pacjent ma wszystkie stałe zęby, ma ono na celu uzyskanie odpowiedniej przestrzeni dla konstrukcji protetycznych. Leczenie pacjentów w wieku 16-20 lat Metodą leczenia hipodoncji u pacjentów z zakończonym rozwojem struktur twarzoczaszki jest wstawienie pojedynczych implantów zębowych (przy małych brakach) lub też większej ilości implantów przy większych lukach i oparcia na nich konstrukcji protetycznych, głównie mostów. Leczenie dorosłych pacjentów Leczenie dorosłych pacjentów, u których wcześniej nie podejmowano żadnych działań w tym kierunku, może być bardziej skomplikowane. Wynika to z braku wcześniejszego zaplanowania utrzymania przestrzeni dla uzupełnień protetycznych oraz dużych nieprawidłowości w zgryzie. Stomatolog może zaproponować wszczepienie implantów lub mosty adhezyjne – jeśli braki zębów są niewielkie i zachodzą sprzyjające okoliczności. Gdyby okazało się że braki są bardziej rozległe to lekarz zaleci mosty protetyczne oparte na własnych zębach lub implantach oraz protezy zębowe. # hipodoncja # zaburzenia rozwojowe zębów # brak zawiązków # brak zębów # braki zębowe # oligodoncja # mikrodoncja # taurodontyzm

Estetyka uśmiechu, Ogólnie, Profilaktyka, Usługi stomatologiczne, Zdrowie

Przyczyny przebarwienia zębów

dentysta24h.olsztyn.pl / 01/05/2018

Nie każdy został obdarzony przez naturę pięknym, śnieżnobiałym uśmiechem, dlatego coraz więcej osób odwiedza gabinet stomatologiczny w celu wybielania zębów lub też założenia licówek. Jakie są przyczyny powstawania przebarwień? Na to pytanie odpowiemy w naszym najnowszym artykule. Jedni mają białe ząbki, inni natomiast od urodzenia mają zęby nieco żółtawe. Może się również zdarzyć, iż zęby zżółkły wraz z wiekiem. Przebarwienia zębów mogą dotyczyć zębów mlecznych, stałych, wybranej grupy zębów lub pojedynczego zęba. Istnieje wiele czynników, mających wpływ na zmianę koloru zębów. Przyczyny, które sprawiają, iż nasze zęby mają inną barwę możemy podzielić na: przebawienia zewnątrzpochodne oraz przebarwienia wewnątrzpochodne. Przebarwienia zewnątrzpochodne są spowodowane przede wszystkim naszymi złymi nawykami, próchnicą lub też niedostateczną higieną jamy ustnej. Jeśli często stosujemy różne używki – pijemy hektolitry kawy czy czarnej herbaty oraz czerwone wino, palimy marihuanę lub tytoń (lub żujemy go), spożywamy duże ilości produktów barwiących, lub też pijemy wywary z niektórych ziółek i mocno barwiące soki (np. czarna porzeczka). Przebarwienia zewnątrzpochodne powstają także w wyniku użycia niektórych materiałów stomatologicznych stosowanych podczas leczenia (azotan srebra, amalgamat srebra). Powodem tych przebarwień będą również środki chemiczne oraz niektóre leki (chlorheksydyna, żelazo). Kolor zębów mlecznych u dzieci także może ulec zmianie w wyniku przyjmowania antybiotyków tetracyklinowych (pod ich wpływem mleczaki zmieniają kolor na żółty, brunatny lub czerwonawy). Drugim typem są przebarwienia wewnątrzpochodne. Ich powstanie może mieć miejsce zarówno przed, jak i po wyrżnięciu się zębów. Przebarwienia wewnątrzpochodne będą konsekwencją np. chorób genetycznych, przedawkowania fluoru oraz przyjmowania różnych leków. Przebarwienia wewnątrzpochodne wynikające z chorób ogólnoustrojowych Osoby cierpiące na porfirię wrodzoną, czyli zaburzenie genetyczne o podłożu genetycznym mogą zauważyć na swoich zębach przebarwienia w kolorze od różowobrązowego przez czerwonoszary do ciemnobrązowego. Kolejnym schorzeniem genetycznym przebarwiającym zęby na kolor niebieski lub niebiesko-czarny jest alkaptonuria. Zęby zmieniają swój kolor na zielonkawy w przypadku zachorowania na hiperbilirubinemię. Kolor ten jest wynikiem zwiększonej ilością bilirubiny, a występuje np. w przebiegu żółtaczki noworodków. Jednym z objawów torbielowatego zwłóknienia trzustki są przebarwienia na zębach w kolorze brązowoszarym. Zaburzenia hormonalne również możemy poznać po przebarwieniach zębów. Na postawie koloru przebarwień diagnozuje się, jakie hormony doprowadziły do zachwiania równowagi organizmu, kolor: mlecznobiały – niedoczynność tarczycy, żółto-szary – nadczynność przedniego płata przysadki, niebiesko-biały – nadczynność tarczycy. Przyjmowanie nadmiernej ilości fluoru będzie także skutkować obecnością przebarwień. Fluoroza, czyli choroba powstająca w wyniku przyjęcia nadmiernej dawki fluoru podczas procesu rozwoju szkliwa, w zależności od stadium będzie przejawiała się jako pojedyncze lub zlewające się plamy (początkowo matowe, potem kredowobiałe, a w ostatnim stadium – brunatne). Przebarwienia zębów: inne czynniki Przebarwienia zębów mogą być spowodowane: – zmianami zapalnymi lub urazowymi miazgi, – patologiczną resorpcją wewnętrzną (powoduje zabarwienie zębów na kolor różowy), – użyciem przez stomatologa do ostatecznych wypełnień kanałów korzeniowych past rezorcyno-formalinowych lub jodoformowych, – wiekiem – tak jak wspominaliśmy na początku, zęby wraz z upływem czasu stają się ciemniejsze, co wynika z naturalnych procesów postępującej mineralizacji szkliwa. Profilaktyka i leczenie przebarwień zębów Gdy zaobserwujemy niepokojące zmianę koloru zębów warto udać się do swojego lekarza, który oceni i zaproponuje skuteczne rozwiązanie. Czasem przebarwienia są błahe, np. na skutek nieprawidłowej higieny jamy ustnej i można je bez trudu usunąć (czyszcząc zęby pastą wybielającą lub stosując specjalne paski wybielające). Poważniejsze zmiany wymagają podjęcia poważniejszych kroków. Zęby możemy wybielić np. specjalnym żelem czy naświetlaniem. Gdyby przebarwieniu uległ ząb, który wcześniej był leczony kanałowo, wybielanie szkliwa nie wpłynie na poprawę jego wyglądu. W takim przypadku stomatolog może zaaplikować środek wybielający do wnętrza zęba lub nałożyć na niego koronkę lub licówki. Wybielanie zębów nie będzie także skuteczne gdy przebarwienia są spowodowane leczeniem tetracykliną. # przebarwienia zębów # przebarwienia zewnątrzpochodne # przebarwienia wewnątrzpochodne # zaburzenia hormonalne # wybielanie zębów # licówki

Bez kategorii, Estetyka uśmiechu, Higiena jamy ustnej, Ogólnie, Profilaktyka, Protezy zębowe, Zdrowie

Kilka mitów na temat pielęgnacji zębów u osób starszych

dentysta24h.olsztyn.pl / 10/04/2018

Wśród wielu osób starszych panuje mylne przekonanie, iż w ich wieku już o zęby nie trzeba dbać, bo same i tak przecież wypadną – podobnie wygląda sytuacja w przypadku niektórych rodziców dzieci z mlecznymi ząbkami. Z jakimi innymi stereotypami mamy do czynienia? Przeczytajcie najczęściej powtarzane mity na temat pielęgnacji jamy ustnej i profilaktyki u osób dojrzałych, a być może ustrzeżecie swoich bliskich: rodziców, dziadków, krewnych przed groźnymi chorobami. Pisarka Magdalena Samozwaniec słusznie zauważyła, iż „Starość ma te same apetyty, co młodość, tylko nie te same zęby”, jednakże gdy o nie odpowiednio zadbamy, będą nam służyły przez całą jesień naszego życia. Mit nr 1. Utrata zębów u osób starszych to norma. Oczywiście, osoby starsze są bardziej narażone na utratę naturalnych zębów niż młodsze. Istotną kwestią są indywidualne predyspozycje, czyli np. uwarunkowania genetyczne. Niektórzy pacjenci mają większą podatność na takie choroby jak paradontoza czy próchnica, gdyż w przeszłości chorowali na nie także ich rodzice czy dziadkowie. Wszystko zależy też, od tego, jak mocne mamy zęby – jedni mają wytrzymałe, inni słabsze. W obu przypadkach bardzo ważną rolę odgrywa pielęgnacja zębów. Należy pamiętać, aby szczotkować zęby przynajmniej 2 razy dziennie, a najlepiej po każdym posiłku oraz nitkować. Nie obędzie się także bez regularnych wizyt kontrolnych w gabinecie stomatologicznym raz na pół roku, dzięki czemu lekarz może sprawdzić, w jakim stanie są tkanki przyzębia. Choroby dziąseł to jeden z najczęstszych powodów utraty zębów u osób starszych. Mit nr 2. Mniejsze ryzyko rozwoju ubytków u osób starszych. Osoby starsze są w takim samym stopniu narażone na pojawienie się ubytków jak młodsi pacjenci. Co więcej, czasem liczba osób z próchnicą jest nawet wyższa, dotyczy to np. pacjentów przebywających w domach opieki dla seniorów, gdzie pensjonariusze nie zawsze mają dostęp do profesjonalnej opieki stomatologicznej czy też kontrola jamy ustnej jest prowadzona nieregularnie. Problem ubytków i próchnicy dotyczy także osób cierpiących na inne schodzenia i np. przyjmujących określone leki, mających suchość w ustach (ślina chroni przed atakiem bakterii). Ubytki mogą być także wynikiem niedokładnej higieny jamy ustnej i noszenia protezy zębowej. Pamiętajmy, iż starsze osoby borykają się także z cofaniem się dziąseł oraz intensywnym odkładaniem się kamienia nazębnego. Przebieg próchnicy u osób starszych ma także inny charakter niż u młodszych, przeważnie jest to próchnica przewlekła, która wolniej się rozwija się, rzadziej występuje charakterystyczny ból zęba, a zatem później udaje się ona do dentysty. U seniorów możemy także częściej zauważyć kruchość zębów, spowodowaną postępującą demineralizacją. Mit nr 3. Choroby zębów wynikają wyłącznie z problemów z zębami. Czytając takie stwierdzenie, zapewne z powątpiewaniem kiwacie głową, ale faktycznie tak jest. W niektórych sytuacjach na choroby zębów wpływa nie tylko nieprawidłowa higiena jamy ustnej czy też złe nawyki, ale także inne schorzenia. Do takich chorób zalicza się osteoporozę. Osteoporoza dotyka najczęściej osoby po 50 roku życia i charakteryzuje się postępującym ubytkiem masy kostnej i osłabieniem kości, przez co istnieje większe ryzyko złamań, ale także obserwujemy zły stan zębów. Osteoporoza jest odpowiedzialna za patologiczne stany kości, utrzymujących zęby w żuchwie, wskutek czego stopniowo stają się one ruchome i wypadają. Choroba ta dotyczy zwłaszcza kobiet i pojawia się wraz menopauzą, która poprzez zmiany hormonalne (np. braki estrogenu) osłabia gęstość kośćca oraz występuje mniejsza przyswajalność wapnia, co ma również wpływ na gorszy stan zębów. Inne choroby, bezpośrednio oddziałujące na stan zębów to: choroba Alzheimera czy demencja. Chorzy, przez zaburzenia pamięci nie zawsze są w stanie zadbać o swoje zęby. Z drugiej strony zły stan zębów może być przyczyną innych chorób: m.in. cukrzycy, chorób serca lub zapalenia płuc, bowiem stany zapalne w jamie ustnej nie pozostają bez wpływu na nasz organizm. Mit nr 4. Za późno na zmiany. Współczesna stomatologia oferuje wiele możliwości leczenia, także u osób starszych, zatem nigdy nie jest za późno na zmiany! Przebarwienia, wady zgryzu czy też ubytek mogą powodować kompleksy, dlatego nie warto zwlekać. Gdy nasz uśmiech jest niepełny zdecydujmy się na protezy. Już pojedynczy brak zęba może przyczynić się do wystąpienia szeregu problemów – w tym zaniku kości. Jeśli zęby były leczone kanałowo i są osłabione to koniecznie rozważmy założenie korony. Koronka pełni funkcję wzmacniającą i ochronną. Mit nr 5. To „tylko” zęby. Starsze osoby swoje lekceważące podejście do tematu higieny jamy ustnej tłumaczą, iż przecież to są tylko zęby, w najgorszym razie czeka nas proteza. Warto uświadomić sobie, iż protezy zębowe mają wiele korzyści: poprawiają wygląd – twarz wygląda na dużo młodszą, eliminują ryzyko chorób żołądka i jelit (brak zębów sprawia, iż nie można prawidłowo żuć i gryźć). Pacjenci po zabiegu założenia protezy zaobserwowali znaczną poprawę komfortu życia pacjenta. Tę tezę potwierdzają liczne badania, które wykazały, że protezy stomatologiczne podniosły satysfakcję życia kobiet w starszym wieku w wielu aspektach: społecznym, zawodowym, zdrowotnym, a także seksualnym. Podsumowując, dbałość o higienę jamy ustnej nie zależy od wieku – w takim samym stopniu dotyczy osób starszych, jak i młodszych. # pielegnacja zebów u osób starszych # próchnica # ubytek # leczenie zębów # utrata zębów # koronka # proteza # osteoporoza # implanty

Estetyka uśmiechu, Higiena jamy ustnej, Profilaktyka, Usługi stomatologiczne

Przyszła wiosna – czyli czas na promienny uśmiech

dentysta24h.olsztyn.pl / 05/04/2018

Wiosna kojarzy się nam przede wszystkim z radością, budzącą się do życia przyrodą, bo przecież w końcu dni są dłuższe i z chęcią każdą wolną chwilę chcemy spędzać na świeżym powietrzu. Dla wielu osób wiosna to także najlepszy czas na wprowadzenie zmian do swojego życia: gruntowne porządki w mieszkaniu i przegląd garderoby, radykalna zmiana uczesania czy stylu ubierania, a może przejście na dietę? Możliwości jest naprawdę sporo, jednakże warto także pamiętać o najważniejszym – wizycie kontrolnej w swoim gabinecie dentystycznym, dzięki czemu z pewnością uda nam się przywitać pierwsze promienie słońca śnieżnobiałym uśmiechem. Nowy, piękny uśmiech w sam raz na wiosnę! Henry Saka stwierdził, iż „uśmiech jest najkrótszą drogą do drugiego człowieka” i trudno się z tym nie zgodzić, gdyż to właśnie pierwsze wrażenie i przyjazny, szczery uśmiech mogą zdziałać cuda. Wiosna to zazwyczaj czas wielu imprez rodzinnych i towarzyskich: komunie, urodziny, święta wielkanocne, podczas których każdy chce się perfekcyjnie prezentować np. na zdjęciach. Tylko co zrobić, gdy nasze zęby są przebarwione od picia hektolitrów kawy czy czarnej herbaty i palenia papierosów? Rozwiązanie jest bardzo proste – jeśli nie jesteście zadowoleni z koloru waszych zębów, warto zastanowić się nad profesjonalnymi zabiegami znacznie poprawiającymi ich estetykę: czyszczenie zębów (scaling), usunięcie nagromadzonego osadu, polerowanie przy pomocy piaskarki oraz fluoryzacja wpływają nie tylko na wygląd zębów, ale także chronią je przed wieloma poważnymi chorobami, takimi jak m.in. próchnica czy paradontoza. Biały uśmiech na wiosnę Gdy zęby są dokładnie oczyszczone i wzmocnione można także zdecydować się na ich wybielenie. Wybielanie zębów domowymi sposobami nie zawsze jest skuteczne, a efekty naszych starań mogą rozczarowywać, dlatego koniecznie zaufajmy specjalistom. Dobry stomatolog podpowie najskuteczniejszą i przynosząca najlepsze efekty metodę: nakładkową lub naświetleniową. Wybielenie zębów nie zmienia koloru plomb, dlatego jeśli w przednich zębach mamy wypełnienia trzeba je będzie również wymienić na jaśniejsze. Piękny, śnieżnobiały uśmiech przywróci wam pewność siebie i diametralnie zmieni image. Pamiętajmy, iż w przypadku trwałych przebarwień zębów wybielanie zębów nie będzie wystraczające, stąd też polecamy porcelanowe licówki. Zaletą licówek jest fakt, iż przy ich pomocy możemy nadać zębom pożądany kształt, usunąć przerwę między nimi zamaskować ukruszony czy też uszkodzony ząb. Mamy także dobrą wiadomość dla osób z wadą zgryzu lub pokrzywionymi zębami. Współczesna stomatologia daje możliwość leczenia wad zgryzu także u osób dorosłych. Najbardziej podstawowymi aparatami stałymi są aparat tradycyjny i aparat samoligaturujący. Koszt aparatu tradycyjnego jest niższy, a do trzymania łuku w zamkach wykorzystywane są elastyczne ligatury (tzw. gumeczki), które mogą być całkowicie niewidoczne lub też według uznania – w modnych kolorach. W przypadku aparatu samoligaturującego nie musimy tak często przychodzić na wizyty kontrolne i wymianę „gumeczek”, bo aparat ich nie posiada, każdy zamek ma wbudowaną klapkę do trzymania łuku. Noszenie aparatu wbrew pozorom nie wymaga od nas wielu wyrzeczeń, istotne jest, aby zwrócić szczególną uwagę na higienę jamy ustnej – oczyszczanie, nitkowanie elementów aparatu po każdym posiłku. Zachęcamy, aby zadbać o swoje zęby, aby jak najczęściej i bez wstydu móc się uśmiechać, bo jak powiedział Wiktor Hugo: „uśmiech jest jak słońce, które spędza chłód z ludzkiej twarzy”, dzięki niemu złagodzimy wiele trudnych, napiętych sytuacji i być może zyskamy nowych znajomych czy przyjaciół. # zdrowy uśmiech # gabinet dentystyczny # fluoryzacja # licówki # białe zęby

ul. Pstrowskiego 14D/1; 10-602 Olsztyn

89 543 60 67

513 100 313

Support@doctordent.pl

Estetyka uśmiechu

Kwaśne napoje wrogiem zdrowych zębów?

Cukrzyca a leczenie stomatologiczne

Korony protetyczne – dlaczego warto zdecydować się na ich założenie?

Ścieranie zębów – objawy, przyczyny i leczenie

Kłopotliwa diastema – czyli jak pozbyć się szpary między zębami?

Hiperdoncja – czym jest to schorzenie i jakie są jego przyczyny?

Hipodoncja – na czym polega ta choroba i jak przebiega leczenie?

Przyczyny przebarwienia zębów

Kilka mitów na temat pielęgnacji zębów u osób starszych

Przyszła wiosna – czyli czas na promienny uśmiech

Prywatne Centrum Stomatologiczne