Ogólnie

Hemofilia, inaczej zwana skazą krotoczną jest chorobą, która wymaga od pacjenta zachowania szczególnej ostrożności na co dzień. Niestety, bardzo często zdarza się, iż chorzy obawiając się leczenia stomatologicznego i ewentualnego groźnego dla zdrowia krwawienia rezygnują z wizyt w gabinecie dentystycznym. Takie zachowanie może powodować jeszcze większe nieprzyjemności, bowiem może się to przyczynić do rozwoju rozległej próchnicy, a w efekcie usunięcia zęba. Współczesna stomatologia oraz odpowiednio wykwalifikowany lekarz stomatolog dają pacjentom nadzieją na bezproblemowe, skuteczne i w pełni bezpieczne leczenie. Co warto wiedzieć o hemofilii i w jaki sposób odbywa się leczenie stomatologoczne w przypadków pacjentów z hemofilią – na te i inne pytania można znaleźć odpowiedź w naszym najnowszym materiale. Hemofilia – „choroba królów”, czyli krótki rys historyczny choroby Hemofilia jest chorobą genetyczną, objawiającą się niedoborem czynników krzepnięcia. Choroba ta występuje dość rzadko, obecnie szacuje się, że cierpi na nią jedna na 10 tysięcy osób.  O chorobie tej pisano już w dawnych czasach, pierwsze wzmianki o hemofilii znajdziemy w Starym Testamencie, ponadto została ona także odnotowana na papirusach pochodzących ze starożytnego Egiptu. Hemofilia zapisała się także na kartach historii nowożytnej Europy, nazywano ją nawet„chorobą królów”. Skąd wzięła się ta nazwa? Choroba ta była powszechnym zjawiskiem wśród europejskich koronowanych głów. Wszystko zaczęło się od królowej Wielkiej Brytanii, Wiktorii Hanowerskiej, która zasiadała na tronie na początku XIX wieku, bowiem przekazała ona swoim dzieciom: Leopoldowi oraz Alicji i Beatrycze, wadliwy gen, który z czasem rozprzestrzenił tę chorobę wśród rodzin królewskich w całej Europie. Hemofilia miała ogromny wpływ na losy carskiej rodziny w Rosji. Na hemofilię cierpiał prawnuk królowej Wiktorii, syn cara Mikołaja II Romanowa, carewicz Aleksiej. Car Mikołaj abdykował nie na rzecz swojego syna (ze względu na jego zły stan zdrowia), tylko swojego brata, jednakże ten nie był chętny do objęcia tronu. Hemofilia była także przyczyną pojawienia się na carskim dworze szarlatana Rasputina, który obiecał uzdrowić Aleksieja. Zdaniem historyków to właśnie za jego sprawą został przyspieszony upadek caratu w Rosji oraz późniejsze przejęcie władzy przez komunistów. Innym członkiem rodziny królewskiej, na którego życie wpłynęła hemofilia, był książę Alfons, książę Asturii, syn hiszpańskiego króla Alfonsa XIII. Z chorobą tą zmagał się także Waldemar Hohenzollern, książę pruski. Hemofilia – leczenie dawniej i dziś Tak jak wcześniej wspominaliśmy chorzy cierpiący na tę chorobę mają niewystarczającą ilość czynników potrzebnych do krzepnięcia krwi. W zależności od stopnia zaawansowania choroby, do krwotoku może dojść w wyniku operacji, w trakcie zabiegów stoamtologicznch (tj. nacinanie dziąsła, ekstrakcja zęba, usuwanie kamienia, itp.) poważnych i lekkich zranień, a nawet bez powodu. Warto pamiętać, iż intensywne krwawienie u chorych może mieć miejsce także przy takich zwyczajnych czynnościach takich jak np. szczotkowanie zębów. Jeszcze kilka czy kilkanaście lat temu medycyna i postęp medyczny nie były na tak zaawansowanym poziomie jak dziś, nie stosowano odpowiednich środków ochronnych, dlatego też pacjenci z tym poważnym schorzeniem o wiele gorzej znosili standardowe leczenie stomatologiczne. Nowoczesna stomatologia umożliwia bezpieczne usunięcie ubytków uzębienia u pacjentów cierpiących na hemofilię, bez ryzkowania ich zdrowia czy nawet życia. Jak można uniknąć krwawienia w trakcie zabiegu? Osoby chorujące na hemofilię powinny obowiązkowo przed każdą wizytą stomatologiczną powiadomić o tym fakcie lekarza. W przypadku, gdy może wystąpić krwawienie, pacjent powinien wcześniej przyjąć czynnik krzepnięcia. Chorzy nie powinni mieć powodu do obaw, gdyż dzięki precyzyjnemu ustaleniu planu leczenia oraz   dokładnemu wywiadowi z pacjentem, zabiegi stomatologiczne będą nie tylko bezbolesne, skuteczne, ale i bezpieczne. W dawnych czasach po ekstrakcji zęba chorzy na hemofilię byli   hospitalizowani, obecnie taka sytuacja występuje marginalnie. Higiena jamy ustnej u osób chorych na hemofilię Pacjeni z hemofilią muszą przestrzegać takich samych zasad higieny jamy ustnej jak zdrowi, a zatem konieczne jest staranne szczotkowanie szkliwa, dziąseł i języka. Wyjątek stanowi jedynie korzystanie z wykałaczek, nici dentystycznych czy specjalnych igiełek do oczyszczania przestrzeni międzyzębowej, gdyż wtedy należy bardzo ostrożnie czyścić zęby. Hemofilia nie jest przeciwwskazaniem do założenia aparatu ortodontycznego. Sytuacją wyjątkową jest wypadanie „mleczaków” i ich wymiana na zęby stałe, bowiem wtedy mogą wystąpić trwające kilka (lub kilkunaście) dni krwawienia – dzieci powinny w tym czasie przebywać pod obieką hematologa. Chorzy powinni zwrócić uwagę na wybór szczoteczki do mycia zębów oraz past, ponieważ zaleca się   wybieranie miękkich szczoteczek oraz delikatnych past, najlepiej przeznaczonych do zębów wrażliwych.   # hemofilia # skaza krwotoczna # konsultacja hematologiczna # nowoczesna stomatologia # ekstrakcja zęba # nacinanie dziąsła # czynnik krzepnięcia

Pacjenci, którzy przyjmują różne leki powinni przed planowanym leczeniem stomatologicznym poinformować o tym fakcie swojego lekarza. Jest to zwłaszcza istotne w przypadku osób stosujących na co dzień leki przeciwzakrzepowe. Jakie skutki może mieć przyjmowanie leków przeciwzakrzepowych przed i po zabiegu stomatologicznym? O czym należy wiedzieć i jakie są zagrożenia? Najważniejsze informacje na ten temat można znaleźć w naszym najnowszym wpisie. Zapraszamy do zapoznania się z nim. Przyjmowanie leków przeciwzakrzepowych – za i przeciw Jak podają statystyki nawet 5% pacjentów, którzy odwiedzają gabinet stomatologiczny  przyjmuje co najmniej jeden lek przeciwzakrzepowy. Warto wiedzieć, że leki przeciwzakrzepowe nie są jednolitą grupą medykamentów, bowiem zalicza się do nich: zarówno leki antyagregacyjne, jak i przeciwkrzepliwe, ponadto na rynku pojawiają się rozmaite nowości, np. dabigatran, riwaroksaban. Leki  te różnią się między sobą nie tylko mechanizmem działania, ale także czasem i siłą działania przeciwzakrzepowego. Aby uniknąć zwiększonego ryzyka powikłań krwotocznych, wynikających z przyjmowania leków przeciwzakrzepowej, dentyści są zobowiązani do przeprowadzenia wnikliwego wywiadu z pacjentem, który musi poprzedzać każdą interwencję chirurgiczną. W trakcie przeprowadzania wielu zabiegów stomatologicznych zostaje przerwana ciągłość tkanek, a w związku z tym należy się liczyć z wystąpieniem krwawienia o różnym nasileniu. Wśród naukowców zdania są podzielone na temat tego, czy pacjent powinien przyjmować leki przeciwzakrzepowe przed i po procedurach stomatologicznych. Zarówno zwolennicy, jak i przeciwnicy mają mocne argumenty potwierdzające swoje teorie. Zacznijmy od tych zwolenników, których zdaniem ryzyko wystąpienia udaru mózgu, zawału serca, czy zatorowości płucnej jest znacznie większe niż korzyści płynące z ograniczenia silnego krwotoku, będacego efektem ekstrakcji kilku zębów.  Tym bardziej, iż zabiegi stomatologiczne bardzo rzadko przyczyniają się do przerwania dużych naczyń krwionośnych. Przeciwnicy stosowania leków przeciwzakrzepowych twierdzą, że w trakcie pewnych inwazyjnych procedur i zabiegów chirurgicznych w jamie ustnej nawet krwawienie o średnim natężeniu może mieć niekorzystny wpływ na otrzymanie satysfakcjonujących efektów leczenia. Naukowcy ostrzegają, że większość dentystów nie jest odpowiednio przygotowana do zatamowania silnego krwotoku. Należy również pamiętać, iż ryzyko wystąpienia poważnego krwawienia jest trudne do oceny w przypadku pacjentów stale przyjmujących różne leki, bowiem mogą one reagować  z antykoagulantami, jednocześnie potęgując niebezpieczeństwo zaistnienia krawienia w trakcie lub po zabiegu chirurgicznym. Standardowym lekiem stosowanym w leczeniu przeciwzakrzepowym jest warfaryna, dlatego wielu stomatologów doskonale zna jej działanie i ewetilanie wie, jak zachować się, gdyby w trakcie leczenia wystąpiło krawienie spowodowane przez ten farmaceutyk (wtedy też należy podać  witaminę K). Tak jak wspomninaliśmy na początku, w ostatnim czasie zostały wprowadzone na rynek nowe środki medyczne (dabigatran, rywaroksaban, apiksaban, edoksaban), które stosują zwłaszcza pacjenci z migotaniem przedsionków. Niestety, w przeciwieństwie do warfaryny, przewidzenie ryzyka poważnego krwotoku u pacjentów przyjmujących te środki jest bardzo trudne, co więcej – nie istnieją leki, które odwracałyby ich działanie. Jak wskazują najnowsze, niezależne badania ryzyko śród-i pooperacyjnego krwawienia u pacjentów przyjmujących doustne leki przeciwzakrzepowe w trakcie zabiegu stomatologicznego jest bardzo wysokie, dlatego zaleca się, aby nie robić przerwy w ich przyjmowaniu. Powołując się na wyniki innego eksperymentu przeprowadzonego przez King’s College Hospital w Londynie (zostały one opublikowane na łamach British Dental Journal), w którym wzięło udział 82 pacjentów. Osoby te w trakcie terapii przeciwzakrzepowej przeszły 111 chirurgicznych procedur w jamie ustnej. Przede wszystkim były to zabiegi usunięcia zęba lub zębów. W przypadku 32 proc. zabiegów wskazane było przerwanie terapii przeciwzakrzepowej, przed lub po procedurze. Jednak krwawienie występowało bardzo rzadko (13,5 proc. przypadków) i tylko w przypadku 6,3 proc. była niezbędna specjalna interwencja. Na tej podstawie autorzy badania uznali, iż większość pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe może bez obaw poddac się zabiegom zakresu chirurgii stomatologicznej. Kolejna analiza prowadzona na Tel Aviv University (wyniki zostały opublikowane na łamach Quintessence International) dotyczyła 111 pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe, 72 osoby przeszły w sumie 305 zabiegów podczas 115 wizyt. Badacze zaobserwowali jedynie jeden przypadek silnego krwawienia i sześć słabo nasilonego krwawienia. Na tej podstawie wysnuto podobny wniosek jak w badaniu brytyjskim – niezależnie od stopnia inwazyjności procedury nie ma przesłanek na to, że ryzyko wystąpienia krwotoku u pacjentów w trakcie terapii przeciwzakrzepowej było duże oraz aby jego konsekwencje mogły być dla niebezpieczne dla pacjenta.   # leki przeciwzakrzepowe # zabiegi stomatologiczne # układ krzepnięcia krwi # ekstrakcja zęba # usunięcie zęba # hemostaza # chirurgia stomatologiczna

Gdy udajemy się do swojego lekarza, możemy zostać poproszeni o pokazanie języka w celu zdiagnozowania ewentualnych nieprawidłowości. Biały nalot na języku, wypryski czy pieczenie języka mogą sygnalizować m.in. stan zapalny. Co może powodować pieczenie języka oraz jak należy mu zapobiegać? Kiedy należy zgłosić się do lekarza i czy można się leczyć na własną rękę? Na te i inne pytania odpowiemy w naszym artykule. Zapraszamy do zapoznania się z nim. Nieprzyjemne pieczenie języka – co oznacza? Pieczenie języka może występować zarówno na samym czubku tego narządu, jak również obejmować jego całą powierzchnię. Co więcej, w niektórych przypadkach dolegliwość ta może dotyczyć także całej jamy ustnej. Z problemem przewlekłego pieczenia języka zmaga się w Europie ok. 7% populacji. Co powoduje pieczenie języka? Przyczyny Uczucie pieczenia języka może towarzyszyć rozwijającym się w ludzkim organizmie różnym chorobom, do których zalicza się: zakażenia w obrębie jamy ustnej, cukrzycę, alergie różnego typu (np. nadwrażliwość na składniki zawarte w pożywieniu, czyli konserwanty oraz barwniki), alergie pokarmowe, ale także alergie kontaktowe, na przykład na składowe protezy zębowej;  czy też choroby przewodu pokarmowego (choroba refluksowa przełyku, refluks żołądkowo-przełykowy), chorobę wrzodową żołądka i dwunastnicy; niedoczynność tarczycy, choroby stomatologiczne. Jest ono także spowodowane m.in. nieprawidłową dietą, piciem alkoholu oraz paleniem papierosów. Może być także następstwem przyjmowania niektórych leków, ponadto może być także oznaką niedoboru witamin z grupy B, niedoboru kwasu foliowego. Warto dodać, iż według najnowszych badań pieczenie języka może być połączone ze zdiagnozowaną nerwicą, zdaniem badaczy pieczenie języka i inne zmiany w okolicach jamy ustnej mogą być spowodowane zmianami w mózgu i zaburzeniami nerwowymi. Nie jest potwierdzono natomiast, że ból oraz pieczenie języka może być skutkiem depresji, hipochondrii czy stanów lękowych. Może także sugerować zakażenie jamy ustnej grzybami (kandydoza). Choroba ta objawia się nie tylko bólem i pieczeniem języka, ale także możemy zaobserować biały nalot na języku i w całej jamie ustnej, jak również liczne owrzodzenia na błonie śluzowej.  Z chorób, których objawem może być pieczenie języka należy wymienić półpaśca, gruźlicę oraz zakażenie wirusem HIV. Dolegliwości towarzyszące pieczeniu języka Pacjenci, którzy cierpią z powodu pieczenia języka mogą mieć także inne uciążliwe i bolesne dolegliwości, takie jak: drobne owrzodzenia, niewielkie pęcherzyki, zaczerwienienie błony śluzowej lub jej nadmierna suchość w jamie ustnej.  Sucha powierzchnia języka jest także popękana i zaczerwieniona oraz może się pojawić się nalot, zwłaszcza na jego brzegach. Leczenie – najważniejsza jest trafna diagnoza W przypadku leczenia tej przypadłości najważniejsze jest postawienie trafnej diagnozy. Specjalista musi ustalić przyczynę występowania dolegliwości, zazwyczaj niezbędne jest przeprowadzenie szeregu badań, które pozwalają na zdefinowanie konkretnej jednostki chorobowej. Poza lekami zalecanymi dla danej jednostki chorobowej, stosuje się preparaty sztucznej śliny, środki przeciwbólowe i przeciwzapalne. Aby doraźnie złagodzić dolegliwości bólowe, lekarz przepisać preparaty z lidokainą do użytku miejscowego.   # pieczenie języka # biały nalot # stan zapalny # kandydoza # suchość w jamie ustnej